Głagolica: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Transkrypcja polskich głosek: jeszcze parę poprawek |
drobne merytoryczne |
||
Linia 7:
== Pochodzenie ==
Pierwotnie (do końca lat 60 XX w.) przeważał pogląd, iż głagolica powstała na bazie [[Grecja|greckiej]] [[minuskuła|minuskuły]] z VIII-IX wieku. Obecnie – choć nie neguje się pewnego wpływu tego źródła, jak również doszukuje się proweniencji w piśmie [[Języki semickie|semickim]] – większość historyków skłania się ku tezie, że głagolica jest dziełem Cyryla, pismem, które zostało dostosowane do fonetyki słowiańskiego dialektu sołuńskiego (z okolic [[Saloniki|Salonik]]) z drugiej połowy IX wieku. Do końca XVIII wieku w wielu pismach wskazywano się iż głagolica to pismo świętego Heronima. Bezspornym jest, że bracia Cyryl i Metody, wykorzystując głagolicę, przełożyli z greki na język słowiański [[Ewangelia|Ewangelię]], czym zapoczątkowali intensywny rozwój słowiańskiego piśmiennictwa.
Istnieje również pogląd, według którego bazą do powstania głagolicy mogło być hipotetyczne pierwotne [[pismo słowiańskie]]. Podstawą do tego typu wniosków są zarówno najstarsze opisy Słowian, w tym [[Thietmar z Merseburga|Thietmara]], który opisując w swojej kronice słowiańską świątynię w [[Radogoszcz (gród)|Radogoszczy]] napisał: ''„Jej ściany zewnętrzne zdobią różne wizerunki bogów i bogiń. Jak można zauważyć, patrząc z bliska, w przedziwny rzeźbione sposób, wewnątrz zaś stoją bogowie zrobieni ludzką ręką w straszliwych hełmach i pancerzach, każdy z wyrytym u spodu imieniem”''<ref>[[Thietmar z Merseburga]], ''Kronika Thietmara, opracowanie M.Z. Jedlickiego'', Poznań 1953, s. 344-346.</ref>.) Istnieje też pośredni dowód etymologiczny związany z tym, że litery nazywano ''bukwami'', gdyż występowały w postaci rytów na bukowych deseczkach.
| |||