Łacina: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
Nie podano opisu zmian Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
||
Linia 15:
{{Wikiźródła|Encyklopedia staropolska/Łacina w Polsce|hasło ''Łacina w Polsce'' w Encyklopedii staropolskiej|tekst=nie}}
'''Język łaciński''' lub '''łacina''' (łac. ''lingua Latina'', ''sermo Latinus'', ''Latinum'', ''Latinitas'') – [[języki indoeuropejskie|język martwy]] z [[języki latynofaliskie|latynofaliskiej]] podgrupy [[języki italskie|języków italskich]]. Jest to już język martwy.
Łacina ukształtowała się prawdopodobnie w II tysiącleciu przed naszą erą , jako [[język (mowa)|język]] mieszkańców [[Lacjum]] w środkowej [[Italia (kraina historyczna)|Italii]]. Była [[język ojczysty|językiem ojczystym]] [[Starożytny Rzym|Rzymian]]. Do jej zapisywania używano [[Alfabet łaciński|alfabetu łacińskiego]], który jest współcześnie najbardziej rozpowszechnionym alfabetem na świecie. Stała się [[język urzędowy|językiem urzędowym]] [[Republika rzymska|Republiki Rzymskiej]], a później [[Cesarstwo Rzymskie|Cesarstwa Rzymskiego]]. W tym okresie nastąpił proces latynizacji Imperium a łacina była językiem mieszkańców wielu rzymskich prowincji w Europie i północnej Afryce. W codziennej mowie przestała być stosowana po upadku Cesarstwa na zachodzie, chociaż w większości krajów Europy była nadal używana jako język urzędowy, liturgiczny i literacki{{odn|Leonhardt|2013|s = 7-11}}.
| |||