Sinéad O’Connor: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 31:
Urodziła się jako Sinéad O’Connor w [[Glenageary]] w dzielnicy [[Dublin]]a. Imię otrzymała po Sinéad de Valera, żonie irlandzkiego prezydenta [[Éamon de Valera|Éamona de Valery]], a zarazem matce lekarza odbierającego poród przyszłej wokalistki. Drugie imię otrzymała po św. [[Bernadeta Soubirous|Bernadetcie Soubirous]]. Miała czworo rodzeństwa: Josepha, Emeara, Johna oraz Eoina. [[Joseph O’Connor]] jest pisarzem. Jej rodzicami byli John O’Connor (inżynier budowlany, później adwokat) oraz Marie O’Connor. Rodzice artystki rozeszli się, gdy O’Connor miała osiem lat<ref>{{cytuj stronę| url = http://www.rmf.fm/muzyka/biografia,341,Sinad,OConnor.html| tytuł = Sinéad O’Connor :: Biografia :: RMF FM| opublikowany = www.rmf.fm| język = pl| data dostępu = 2011-02-04}}</ref>. Troje starszych dzieci zamieszkało z matką. O’Connor skarżyła się, że matka znęcała się nad nią psychicznie<ref name="starpulse">{{cytuj stronę| url = http://www.starpulse.com/Music/OConnor,_Sinead/Biography/| tytuł = Sinead OConnor Biography| opublikowany = www.starpulse.com| język = en| data dostępu = 2011-02-05}}</ref>. Próby Johna O’Connora otrzymania opieki nad dziećmi w kraju, który zwykle przyznawał je matkom i nie dopuszczał do rozwodu, przyczyniły się do tego, że John został przewodniczącym Divorce Action Group i czołowym mówcą publicznym.
W roku 1979 Sinéad O’Connor opuściła swoją matkę i zamieszkała z ojcem oraz jego nową żoną. W wieku 15 lat za popełnione kradzieże i wagarowanie trafiła do [[zakład poprawczy|domu poprawczego]] Grianán Training Centre, tzw. [[azyle sióstr magdalenek|azylu sióstr magdalenek]]<ref name="starpulse" />. Doświadczenie to wspominała później następującymi słowami: „Po niczym innym nigdy nie doświadczyłam i prawdopodobnie już nie doświadczę takiej paniki, strachu oraz udręczenia”<ref>{{cytuj pismo |nazwisko = |imię = |autor link = |tytuł = |czasopismo = [[Rolling Stone]]|wolumin = |wydanie = |strony = |data = kwiecień 1988|wydawca = |miejsce = |issn =}}</ref>. Pobyt ten miał także swoje zalety, gdyż Sinéad mogła skupić się tam na rozwijaniu swego talentu muzycznego. Jedna z opiekunek z Grianán Training Centre była siostrą Paula Byrne’a, perkusisty zespołu In Tua Nua, który usłyszał O’Connor śpiewającą utwór „Evergreen” [[Barbra Streisand|Barbry Streisand]] na przyjęciu weselnym swojej siostry<ref name="starpulse" />. Nagrała z nimi piosenkę pt. „Take My Hand”, jednak grupa uznała, że
W 1983 roku ojciec wysłał Magdę do ekskluzywnej [[Religijne Towarzystwo Przyjaciół|kwakierskiej]] szkoły z internatem Newtown w [[Waterford]], instytucji z dużo mniejszym rygorem niż w Grianán. Z pomocą i zachętą swego nauczyciela [[język irlandzki|irlandzkiego]], Josepha Falvy’ego, nagrała demo zawierające cztery utwory, w tym dwa [[cover]]y i dwie jej własne piosenki, które później pojawiły się na pierwszym albumie. Dzięki ogłoszeniu zamieszczonemu w magazynie ''Hot Press'' poznała [[Columb Farrelly|Columba Farrelly’ego]]. Razem zwerbowali kilku innych muzyków i uformowali zespół Ton Ton Macoute, nazwany od imienia [[zombie]] z [[Haiti|haitańskiego]] mitu. Jesienią grupa wyjechała do Waterford, kiedy O’Connor jeszcze uczęszczała do Newtown. Szybko rzuciła jednak szkołę i wyjechała za nimi do Dublina, gdzie za swoje występy dostawali pozytywne opinie mieszkańców. Na ich muzykę miały wpływ zainteresowania Farrelly’ego: czary, [[mistycyzm]] i [[world music|muzyka świata]]. 10 lutego 1985 w wypadku samochodowym zginęła matka O’Connor. Sinéad była wstrząśnięta, pomimo napiętych stosunków, jakie między nimi panowały. Niedługo potem odeszła z zespołu i wyjechała do [[Londyn]]u. Zespół Ton Ton Macoute nie uległ jednak rozpadowi.
Linia 42:
Trzecia płyta Magdy, wydana jesienią 1992 roku, ''[[Am I Not Your Girl?]]'', zawierała covery [[jazz]]owych piosenek innych wykonawców. Znalazły się na niej takie [[lista standardów muzyki rozrywkowej i jazzowej|standardy]] jak „[[Black Coffee]]”, „[[Gloomy Sunday]]” czy „[[Don’t Cry for Me Argentina]]”. Pierwszym singlem została piosenka „Success Has Made a Failure of Our Home”. Płyta okazała się sukcesem, choć nie na miarę poprzedniego albumu. Kilka tygodni po premierze ''Am I Not Your Girl?'', 3 października 1992, podczas programu ''[[Saturday Night Live]]'' piosenkarka podarła zdjęcie papieża [[Jan Paweł II|Jana Pawła II]]. Zaprotestowała tym samym przeciwko tuszowaniu przez [[Stolica Apostolska|Watykan]] przypadków [[Przestępstwa i wykroczenia seksualne w Kościele katolickim|molestowania dzieci]] przez księży w Irlandii<ref name="onet">{{cytuj stronę| url = http://muzyka.onet.pl/publikacje/wywiady/wyznanie-wiary-irlandzkiej-buntowniczki,1,4546718,wiadomosc.html| tytuł = Wyznanie wiary irlandzkiej buntowniczki| opublikowany = muzyka.onet.pl| język = pl| data dostępu = 2011-10-31}}</ref>.
Jesienią 1994 roku
W roku 2000 ukazał się jej kolejny album, ''[[Faith and Courage]]'', a dwa lata później [[muzyka folkowa|folkowa]] płyta ''[[Sean-Nós Nua]]'', z tradycyjnymi irlandzkimi utworami. W 2002 roku O’Connor po raz drugi wyszła za mąż. Jej wybrankiem został felietonista Nicholas Sommerlad, jednakże małżeństwo nie przetrwało długo i już po roku doszło do separacji. W 2003 roku wydała album ''[[She Who Dwells in the Secret Place of the Most High Shall Abide Under the Shadow of the Almighty|She Who Dwells...]]'', ogłaszając, że tym samym kończy swoją karierę<ref>{{cytuj stronę| url = http://wiadomosci.onet.pl/kiosk/sinead-oconnor-samobojstwo-i-odkupienie/ctrx1 | tytuł = Sinéad O’Connor: Samobójstwo i odkupienie| opublikowany = wiadomosci.onet.pl | język = pl | data dostępu = 2011-02-04}}</ref>.
| |||