Falanga: Różnice pomiędzy wersjami

Używała włóczni (tzw. [[sarisa]]) dłuższych niż greckie i dzięki temu miała nad nimi przewagę. Użycie dłuższej włóczni, trzymanej oburącz, wiązało się z użyciem znacznie mniejszej i lżejszej tarczy zawieszanej na szyi. Pierwsze cztery szeregi trzymały sarisy poziomo, tworząc zaporę ostrzy. Pozostałe szeregi trzymały sarisy pod kątem 45°, by w razie ostrzału pociski traciły impet odbijając się od włóczni – dla zwiększenia skuteczności tej osłony sarisoforoi poruszali nimi na boki. Doskonałe wyszkolenie umożliwiało macedońskiej piechocie dokonywanie skomplikowanych manewrów (np. obrotu o 90 lub 180 stopni), bez obaw o rozerwanie szyku.

Z uwagi na znaczną redukcję uzbrojenia ochronnego, w porównaniu z hoplitą greckim, nie można uznać macedońskiego falangisty za klasycznego ciężkiego piechura. Jego uzbrojenie defensywne składało się ze znacznie mniejszej tarczy (''pelte''), zawieszanej na szyi przy pomocy pasa (''[[Telamon (tarcza)|telamon]]''), pancerza lnianego wzmacnianego czasem łuskami (''linothorax'') i lżejszego, mniejszego hełmu. Mniejsze tarcze pozwalały falangistom macedońskim na większą swobodę w manewrowaniu długą sarisą, którą trzymali dwoma rękoma. Jednak słabsze uzbrojenie defensywne czyniło falangę macedońską bardziej narażoną na ataki [[Łucznikłucznik (żołnierz)|łuczników]], [[oszczep (broń)|oszczepników]] i [[proca]]rzy.