VII Liceum Ogólnokształcące im. Dąbrówki w Poznaniu: Różnice pomiędzy wersjami

Gdy faktyczną władzę w [[Poznań|Poznaniu]] objęła [[Naczelna Rada Ludowa]], wszystkie istniejące żeńskie szkoły średnie, tzw. Höhere Mädchenschule, miały charakter czysto niemiecki. W najstarszej i najbardziej prestiżowej z nich, państwowej [[Luisenschule]], w początkach roku 1919 trwał ostry konflikt między niemiecką kadrą a delegatem Naczelnej Rady Ludowej, Marią Swinarską, której zadaniem było wprowadzenie w szkole nauki w języku polskim<ref> Zdzisława Smuszkiewicz, ''Z dawnych dziejów Dąbrówki w Poznaniu (1830-1939)'', [w:] Dorota Żołądź-Strzelczyk, Justyna Gulczyńska (red.), ''180 lat Szkoły im. Dąbrówki w Poznaniu (1830-2010)'', Poznań 2010, {{ISBN|9788360517475}}, s. 47</ref>. Nie wiadomo na ile konflikt ten wpłynął na los placówki. W maju Prowincjonalne Kolegium Szkolne postanowiono zerwać z uznaną za [[Germanizacja|germanizacyjną]] i [[Hakata|hakatystyczną]] tradycją szkoły ludwicjańskiej. W niejasnych okolicznościach za nowego patrona przyjęto [[Dobrawa Przemyślidka|Dąbrowkę]]<ref> mechanizm wyboru patronki szkoły pozostaje niejasny, ale wydaje się że samą decyzję podjęto poza szkołą, być może w łonie Prowincjonalnego Kolegium Szkolnego. Wg słów Swinarskiej ona sama została o decyzji poinformowana, Smuszkiewicz 2010, ss. 45-46</ref>; sam wybór nawiązywał do patriotycznych, [[Wielkopolska|wielkopolskich]] i antyniemieckich tradycji<ref>na temat logiki wyboru patronki nowo powstającej szkoły zob. Magdalena Witasik, ''Dlaczego Dąbrówka? W kwestii wyboru patronki szkoły'', [w:] Helena Dolata, Maria Dolata, Wacława Małecka (red.), ''Zjazd Dąbrówczański'', Poznań 2005, ss. 15-16. Publikacja ta nie zawiera informacji o tym kto, kiedy i w jakich okolicznościach podjął decyzję o wyborze patronki oraz czy oprócz Dąbrówki rozważano też inne postacie</ref>. Rok szkolny 1919/1920 instytucja rozpoczęła już jako Państwowa Uczelnia Żeńska Dąbrówki. Do tego czasu większość niemieckiej kadry opuściła placówkę, częściowo zastąpiona przez nauczycieli polskich<ref> Justyna Gulczyńska, ''Szkolnictwo średnie dla dziewcząt w Poznaniu w okresie międzywojennym'', [w:] Wiesław Jamrożek, Dorota Żołądź-Strzelczyk (red.), ''Rola i miejsce kobiet w edukacji i kulturze polskiej'', tom 1, Poznań 1998, {{ISBN|8386650672}}, s. 171</ref>. Dyrektorem – w ówczesnej terminologii przełożoną szkoły - została Maria Swinarska. Okolicznościowe uroczystości akcentowały inaugurację raczej niż kontynuację; przejęte po Szkole Ludwiki czterdziestoletnie budynki szkolne poświęcono, a po ceremonialnym przemarszu uczennic na [[Malta (Poznań)|Maltę]] wzięły one udział w sypaniu [[Kopiec Wolności|Kopca Wolności]]<ref> Smuszkiewicz 2010, s. 46</ref>. W dokumentacji szkolnej używany jeszcze wiosną roku 1919 niemiecki<ref> Joanna Stroińska, ''1919'', [w:] ''Z życia uczelni im. Dąbrówki w Poznaniu. Jednodniówka wydana w stuletnią rocznicę założenia szkoły'', Poznań 1930, s. 18</ref> całkowicie zastąpiono polskim.

Uczelnia Dąbrówki przejęła po Luisenschule obszerny kompleks trzech gmachów po zachodniej stronie [[Ulica Młyńska w Poznaniu|ulicy Młyńskiej]]; składał się on z budynku frontowego, położonego wzdłuż ulicy, oraz znajdujących się za nim w głębi działki dwu budynków poprzecznych, nazywanych „południowym” i „północnym”; pomiędzy nimi znajdował się obszerny plac, wykorzystywany m.in. do ćwiczeń fizycznych<ref> Wacława Małecka, ''„Wędrująca szkoła” – siedziby'', [w:] Dorota Żołądź-Strzelczyk, Justyna Gulczyńska (red.), ''180 lat Szkoły im. Dąbrówki w Poznaniu (1830-2010)'', Poznań 2010, {{ISBN|9788360517475}}, s. 26</ref>. Aczkolwiek niezelektryfikowane i ogrzewane piecami kaflowymi, gmachy znajdowały się w dobrym stanie technicznym<ref> name="Smuszkiewicz 2010, s. 52">Smuszkiewicz 2010, s. 52</ref>. Wydaje się że braki kadrowe uzupełniono względnie szybko, bo w końcu roku 1919 wśród 35 nauczycieli było już 24 Polaków<ref> Smuszkiewicz 2010, s. 48</ref>. Utrzymano żeński profil placówki; pewna liczba uczennic zaczynała naukę jeszcze w Luisenschule, a kończyła już w Dąbrówce<ref> zob. np. przypadek Julianny Wilak-Niewiedział, Helena Dolata, Maria Dolata, Wacława Małecka (red.), ''Zjazd Dąbrówczański'', Poznań 2005, s. 45</ref>. Początkowa skala rekrutacji jest niejasna, podawana liczba dziewcząt w zależności od źródła waha się od 538<ref> Małecka 2010, s. 127</ref> do 1057<ref> Zdzisława Smuszkiewicz, ''Z dawnych dziejów poznańskiej Dąbrówki (1830-1939)'', [w:] ''Kronika Miasta Poznania'' 69/4 (2001), s. 125, Smuszkiewicz 2010, s. 48</ref>; ogromny napływ kandydatek spowodował, że jeszcze w roku 1919 utworzono na [[Łazarz (Poznań)|Łazarzu]] drugą żeńską szkołę średnią, do której skierowano część przyjętych dziewcząt<ref> Jerzy Topolski ''Dzieje Poznania w latach 1793-1945'' Tom 2,Część 2, Poznań 1994, {{ISBN|8301113936}}, s 1156, ''II Liceum Ogólnokształcące im. Generałowej Zamoyskiej. Historia szkoły'', dostępne [http://2lo.poznan.pl/wp-content/uploads/2015/01/historiaszkoly.pdf tutaj], Aleksandra Smoczkiewiczowa, ''Państwowe Liceum i Gimnazjum Żeńskie im. Generałowej Zamoyskiej w latach 1919-1928 w moich wspomnieniach'', [w:] ''Kronika Miasta Poznania'' 62/2 (1994), s. 380</ref>.

Skład etniczny uczennic jest niejasny, przynajmniej w początkowym okresie; wg jednych źródeł Niemki były w mniejszości, wg innych przeważały; żadne ze źródeł nie mówi o [[Żydzi|Żydówkach]], które tradycyjnie stanowiły spory odsetek uczennic Luisenschule<ref> wg jednej autorki, „w momencie przejmowania” szkoły przez Swinarską było w niej 46 Polek, Danuta Piotrowska-Szulczewska, ''Z odległych wspomnień o Marii Swinarskiej'', [w:] ''Kronika Miasta Poznania'' 69/4 (2001), s. 135. Wg innej, „w dniu otwarcia szkoły [Dąbrówki]” uczyło się w niej 1057 uczennic, w tym 353 Niemki, Szmuszkiewicz 2001, s. 125, również Smuszkiewicz 2010, s. 48</ref>. Liczba oddziałów<ref>wg przyjętej rutynowo w obecnej polskiej praktyki nazewniczej, wg której „klasa” oznacza poziom kształcenia, np. „klasa I”, „klasa druga”, a „oddział” oznacza jednostkę organizacyjną, np. „klasa Ib”, „klasa IIID”, por. np. Leszek Zaleśny, ''Oddział a klasa w przepisach oświatowych'', [w:] serwis ''portaloswiatowy'', dostępny [https://www.portaloswiatowy.pl/organizacja-zajec-szkolnych/oddzial-a-klasa-w-przepisach-oswiatowych-9572.html tutaj]</ref> wynosiła nieco ponad 30, około 2/3 z polskim i 1/3 z niemieckim jako wykładowym<ref> źródła podają informacje niespójne, np. że w roku 1919 Swinarska przejęła „31 klas, w tym 24 z językiem wykładowym polskim, a 11 z niemieckim” [sic!], Gulczyńska 1998, s. 174, również Dorota Żołądź, ''Rola i miejsce kobiet w edukacja i kulturze polskiej'', Tom 1, Poznań 1998, {{ISBN|9788386650675}}, s. 174</ref>. Początkowo w Dąbrówce prowadzono naukę zgodnie z różnymi programami i niektóre źródła mówią wręcz o de facto pięciu różnych współistniejących formułach, obejmujących gimnazjum, liceum, wyższe liceum (seminarium kształcące nauczycielki), szkołę ćwiczeń (szkoła powszechna gdzie praktykowały seminarzystki) i tzw. szkołę gospodarczą (o niejasnej formule)<ref> kurs licealny trwał 10 lat, wyższy licealny 4 lata, szkoła ćwiczeń 9 lat; nie jest jasne jak długo trwały kursy gimnazjalne, Gulczyńska 1998, s. 174, Smuszkiewicz 2010, s. 48</ref>. Żadne ze źródeł nie podaje wieku uczennic; zważywszy różnorodność programów nauczania, w ławach Dąbrówki mogły zasiadać tak starsze dziewczynki jak dorosłe panny.

[[Plik:Sklad spoleczny dabrowka 1928.jpg|mały|pochodzenie uczennic, 1928<ref> Smuszkiewicz 2010, ss. 49-50</ref>]]

Przez większość okresu międzywojennego Dąbrówka była jedną z dwu publicznych<ref> oprócz szkoły na Łazarzu; do roku 1928 nazywała się ona Państwowe Liceum i Gimnazjum Żeńskie na Łazarzu, potem Liceum Generałowej Jadwigi Zamoyskiej. Systematyczny przegląd w Robert Zimny, ''Prywatne szkolnictwo średnie ogólnokształcące w Wielkopolsce w latach 1945-1961'' [praca doktorska przyjęta na Uniwersytecie Adama Mickiewicza], Poznań 2011, ss. 25-28</ref> i jedną z pięciu w ogóle żeńskich szkół średnich w Poznaniu<ref> zidentyfikowane szkoły prywatne to szkoła ss. Urszulanek oraz Gimnazjum Żeńskie Najświętszego Serca Jezusa, Gulczyńska 1998, s. 171. Siostry Urszulanki prowadziły szkołę dla panien w latach 1853-1874; systematycznie zwalczane przez dyrekcję Luisenschule, były oskarżane o „fanatyczny [polski] nacjonalizm”; za pomocą szykan niemiecka administracja prowincji zmusiła je do zamknięcia szkoły a ich działkę przekazano Luisenschule, po której przejęła ją Dąbrowka. Siostry przeniosły się do Krakowa. Wróciły do Poznania w 1919, ale nie upominały się o już działkę na Młyńskiej; wybudowały od nowa własny kompleks na ulicy Spornej, Gulczyńska 1998, s. 172</ref>; była też zdecydowanie najbardziej prestiżową. Szkoła była całkowicie polska pod względem kulturowym i ideowym; żadne ze źródeł nie mówi o utrzymywaniu klas niemieckojęzycznych, które musiały zaniknąć w początkach lat 20.; w późniejszych wspomnieniach abiturientek o koleżankach Niemkach wspomina się zupełnie wyjątkowo i jako o nielicznych. Podręczniki i pomoce naukowe w języku niemieckim stopniowo zastępowano polskimi. Pod względem wyznaniowym szkoła miała charakter rzymsko-katolicki; żadne ze źródeł nie mówi o obecności pastorów protestanckich. Liczba uczennic do końca lat 20. wahała się w okolicach 800.<ref> w roku 1928 było 831 uczennic , Małecka 2010, s. 127, w roku 1929 było 828 uczennic, Smuszkiewicz 2010, s. 48</ref> Po wydzieleniu się ze szkoły filii neohumanistycznej w roku 1929<ref> por. ''Historia'', [w:] serwis ''V Liceum Ogólnokształcące im. Klaudyny Potockiej'', dostępny [http://vlo.poznan.pl/?q=node/646 tutaj]</ref>, od roku 1936 funkcjonującej już jako całkowicie odrębne [[V Liceum Ogólnokształcące im. Klaudyny Potockiej w Poznaniu|Państwowe Gimnazjum Żeńskie im. Klaudyny Potockiej]]<ref> Gulczyńska 1998, ss. 174-5</ref>, liczba ta prawodpodobnie nieco spadła.

Najważniejsze zmiany w okresie międzywojennym dotyczyły ujednolicenia programu nauczania; pod tym względem przez obie dekady, ale zwłaszcza w pierwszej, trwały nieustanne przeobrażenia. Od roku szkolnego 1920/21 skracano kurs seminaryjny, tzw. liceum wyższe<ref>1920/21 seminarium skrócono do 3 lat a w 1927/28 do 2 lat, Gulczyńska 1998, s. 174</ref>, równolegle skracając również kurs szkoły ćwiczeń; oba moduły zlikwidowano całkowicie w roku 1930 i od tego czasu Dąbrówka nie kształciła już nauczycielek<ref> Wiesława Knapowska, ''Dzieje Fundacji ks. Ludwiki Radziwiłłowej w Poznaniu'', [w:] ''Kronika Miasta Poznania'' 8/3 (1930), s. 262</ref>. Podobnie w latach 20. stopniowo likwidowano dziesięcioletni program liceum<ref> co roku skracając dziesięcioletni kurs o jedną klasę, Smuszkiewicz 2010, s. 48</ref>. Dominujący stał się moduł gimnazjalny, który również podlegał modyfikacjom<ref> np. pod koniec przeobrażeń, w roku 1929, szkoła prowadziła 1 klasę liceum, 2 klasy wyższego liceum, 3 klasy szkoły ćwiczeń, 2 klasy gimnazjum realnego, 18 klas gimnazjum humanistycznego i 3 klasy gimnazjum neo-humanistycznego, 2010, s. 48</ref>. Stopniowo ograniczano program gimnazjum realnego, likwidując go w początkach lat 30.<ref> Gulczyńska 1998, s. 174</ref> Odtąd Dąbrówka stała się przede wszystkim dualistycznym gimnazjum humanistycznym i neo-humanistycznym; to ostatnie wyróżniało się szczególnym uwzględnieniem języków obcych. Po formalnym wydzieleniu się Gimnazjum Klaudyny Potockiej pod koniec okresu międzywojennego Dąbrówka miała już typowy profil gimnazjum humanistycznego<ref> po reformie tzw. jędrzejowiczowskiej z początku lat 30. szkoła prowadziła 3 klasy „podbudowy ministerianej” (I-III), 4 klasy gimnazjum (IV-VII) i niesprecyzowaną liczbę klas licealnych, Gulczyńska 1998, s. 175</ref>. Do Dąbrówki obowiązywał egzamin wstępny; dziewczęta nosiły czarny mundurek z beretem i białymi wyłogami, płacąc czesne 110 zł rocznie<ref> Smuszkiewicz 2010, s. 49</ref>. Dominowały panny z rodzin średniej [[Burżuazja|burżuazji]]<ref> wg jednej z dostępnych statystyk 359 uczennic pochodziło z rodzin urzędniczych, 128 z rodzin kupieckich, 74 z rodzin rzemieślniczych, 40 z rodzin nauczycielskich, 28 z rodzin chłopskich i 18 z rodzin ziemiańskie, Smuszkiewicz 2010, ss. 49-50</ref>. W szkole działały dwie drużyny harcerskie<ref> Drużyna Harcerska im. Emilii Plater została założona w roku 1912 i miała początkowo charakter półkonspiracyjny. Po roku 1919 stała się drużyną szkolną dla dziewcząt starszych. Dla dziewcząt młodszych przeznaczona była Drużyna Harcerska im. Anieli Tułodzieckiej, Tomasz Nawracała, Stefania Tokarska-Kaszub, ''Wybrane organizacja uczniowskie'', [w:] Dorota Żołądź-Strzelczyk, Justyna Gulczyńska (red.), ''180 lat Szkoły im. Dąbrówki w Poznaniu (1830-2010)'', Poznań 2010, {{ISBN|9788360517475}}, s. 195</ref>, [[Sodalicja Mariańska]] i szereg innych grup.<ref> jak koło Samarytanek, koło krajoznawcze, polonistyczne i gospodarstwa domowego, Smuszkiewicz 2010, ss. 50-51</ref>

W roku 1928 budynki przeszły generalny remont, podczas którego szkołę całkowicie zelektryfikowano<ref> Smuszkiewicz 2010, s. 52. Jedno ze źródeł podaje, że remont sfinansowano częściowo „za pieniądze otrzymane z fundacji Ludwiki”, Małecka 2010, s. 127. Jest to informacja niejasna; Fundacja Księżnej Ludwiki (Luisenstiftung) została skasowana przez władze pruskie w roku 1874; jakieś jej nieformalne pozostałości mogły jednak przetrwać</ref>; jej chlubą była jedna z większych w mieście aula, mieszcząca również kaplicę<ref> ołtarz można było schować w specjalnej wnęce w ścianie; wtedy kaplica zmieniała się w aulę, Małecka 2010, s. 128</ref>. Od roku 1930 szkoła miała sztandar z hasłem „Gorejącą wiarą i głęboką wiedzą budujemy lepsze, jasne jutro”<ref> Małecka 2010, s. 153</ref>; wtedy też odbył się 1-szy Zjazd Dąbrówczański<ref> name="Smuszkiewicz 2010, s. 52<"/ref>. W tym samym czasie Dąbrówka zaczęła stylizować się na następczynię Luisenschule; powody są niejasne, prawdopodobnie dyrekcja pragnęła zyskać na prestiżu stuletniej instytucji, jako że w roku 1930 świętowano 100 lat istnienia szkoły<ref>zob. np. oficjalne zaproszenie na obchody stulecia szkoły, dostępne [https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Zaproszenie_Cyryla_Ratajskiego_na_obchody_stulecia_Uczelni_im._D%C4%85br%C3%B3wki_w_Poznaniu.jpg tutaj]</ref>. W roku 1933 szkoła „pozyskała na własność”<ref> nie jest jasne w jaki sposób szkoła stała się właścicielem obiektu, Małecka 2010, s. 129</ref> ośrodek w [[Czernice (powiat poznański)|Czernicach]] w [[Park Krajobrazowy Puszcza Zielonka|Puszczy Zielonce]], dokąd odtąd urządzano liczne wycieczki<ref> Małecka 2010, s. 129</ref>. Kres funkcjonowaniu szkoły przyniosło [[Kampania wrześniowa|zajęcie miasta przez Niemców]]; w budynkach początkowo zakwaterowano [[Wehrmacht]], potem służyły kobiecej organizacji [[:de:Militärischer Frauendienst|Frauendienst]]<ref> Małecka 2010, s. 130</ref>.

Wojna przyniosła Dąbrówce ogromne straty<ref> w czasie niemieckiej okupacji szkoła nie funkcjonowała, jednak niektóre nauczycielki na własną rękę prowadziły tajne nauczanie, Małecka 2010, s. 131</ref>; 11 jej uczennic zginęło z rąk Niemców<ref> niektóre z dziewcząt zostały zamordowane przez Niemców, niektóre zginęły w walce, np. w Powstaniu Warszawskim, Wacława Małecka, Marcin Chwaliński, Maria Sutek, Janina Nowaczyk, Magdalena Paul, Alina Sokołowska, Anna Ziółkowska, ''Dąbrówszczańskie sylwetki'', [w:] Dorota Żołądź-Strzelczyk, Justyna Gulczyńska (red.), ''180 lat Szkoły im. Dąbrówki w Poznaniu (1830-2010)'', Poznań 2010, {{ISBN|9788360517475}}, s. 275. II Zjazd Dąbrówczański, który miał miejsce w roku 1945, odbył się w związku z tym w podniosłej atmosferze, Gulczyńska 2010, s. 59</ref>. Jeszcze przed [[Bitwa o Poznań|upadkiem Cytadeli]] grupa nauczycielek podniosła u formujących się władz polskich kwestię odtworzenia szkoły<ref> Małecka 2010, s. 131; w grupie tej kluczową rolę odgrywała przedwojenna nauczycielka Dąbrówki, Janina Kamińska</ref>; w kilka dni potem wskutek toczonych walk budynki przy Młyńskiej uległy jednak niemal całkowitemu zniszczeniu. Próba przejęcia pałacyku, stojącego na dawnej ludwicjańskiej posesji, nie powiodła się<ref> początkowo Główny Urząd Mieszkaniowy zezwolił na zajęcie budynku, w którym od roku 1892 mieścił się konsystorz ewangelicki. Jednak w niejasnych okolicznościach gmach został zajęty przez Sąd Apelacyjny, Małecka 2010, s. 133</ref>. Po krótkim okresie funkcjonowania wspólnie z liceum Potockiej<ref> początkowo utworzono Zjednoczone Gimnazjum i Liceum im. Potockiej i Dąbrówki; spiritus movens przedsięwzięcia była przedwojenna dyrektor Gimnazjum Potockiej Konstancja Swinarska, działająca w porozumieniu z reprezentującą Dąbrówkę Kamińską, 2010, s. 131. Nauka odbywała się początkowo w budynku byłego alumnatu ewangelickiego tzw. Paulinum na Wildze przy ulicy Przemysłowej, Małecka 2010, s. 132</ref> i formalnej decyzji o odtworzeniu szkoły<ref> kuratorium zadecydowało o odtworzeniu Dąbrówki w marcu 1945, Gulczyńska 2010, s. 57</ref> rekrutację prowadzono w budynku Izby Przemysłowo-Handlowej na Mickiewicza 30; pomimo obietnic gmach przypadł innym instytucjom<ref> Małecka 2010, s. 133</ref>. W roku 1945/46 uczono w budynku Państwowego Liceum Pedagogicznego na Mylnej 5<ref> nauka odbywała się popołudniami; przed wojną budynek należał do Wielkopolskiej Szkoły Przygotowawczej, Małecka 2010, s. 133</ref> i potem w [[II Liceum Ogólnokształcące im. Generałowej Zamoyskiej i Heleny Modrzejewskiej w Poznaniu|Liceum gen. Zamoyskiej]] na Placu Matejki 56<ref> dziewczęta które zdały maturę w roku 1946 odebranie dyplomów świętowały w Czernicach, które zostały odzyskane przez szkołę. Ośrodek w Puszczy Zielonce został z czasem utracony przez Dąbrowkę; ani dokładny czas ani okoliczności nie są znane, Małecka 2010, s. 136</ref>, a w kolejnych dwu latach szkolnych w dawnym Colegium Marianum na Różanej 17<ref> Gulczyńska 2010, s. 58</ref>, które ostatecznie przypadło jednak szkole podstawowej<ref> Małecka 2010, s. 136</ref>. Rok 1948/49 Dąbrówka rozpoczęła w budynkach na [[Plac Bernardyński w Poznaniu|Placu Bernardyńskim]] po zlikwidowanej w ramach politycznych represji [[Liceum Ogólnokształcące św. Marii Magdaleny w Poznaniu|Marynce]]<ref> Gulczyńska 2010, s. 59</ref>; rozegranie jednej prestiżowej szkoły przeciw drugiej było propagandowym majstersztykiem władz. W tym samym okresie wyremontowano częściowo ocalały budynek poprzeczny na Młyńskiej; otworzono tam bursę, którą Dąbrówka dzieliła z innymi szkołami<ref> Małecka 2010, s. 138</ref>.

Dąbrówka odzyskała przedwojenny rozmach organizacyjny; już w roku 1946 uczyło się w niej 730 dziewcząt<ref> Małecka 2010, s. 134</ref>. W pierwszych latach naukę prowadzono wg różnych kursów gimnazjalnych i licealnych, a w murach szkoły spotykały się uczennice w wieku od 11 do 28 lat.<ref> zasadniczo w pierwszych latach powojennych nauczanie prowadzono trzytorowo: systemem 3 (klasy gimnazjalne) + 2 (klasy licealne) dla abiturientów szkół powszechnych, systemem 1 (klasa wstępna) +3+2 dla abiturientów innych szkół i systemem 2+2 dla młodzieży starszej , Justyna Gulczyńska, ''Dąbrówka w latach 1945-2001'', [w:] Dorota Żołądź-Strzelczyk, Justyna Gulczyńska (red.), ''180 lat Szkoły im. Dąbrówki w Poznaniu (1830-2010)'', Poznań 2010, {{ISBN|9788360517475}}, s. 56</ref> Formułę nauczania ujednolicono w roku 1948; z Państwowego Gimnazjum i Liceum Żeńskiego placówka stała się Szkołą Ogólnokształcącą Stopnia Licealnego, gdzie w klasach VIII-XI kontynuowano powszechny program ogólnokształcący<ref> wprowadzona w roku 1948 jedenastoklasowa szkoła ogólnokształcąca działała na zasadzie modułów 7+4, Gulczyńska 2010, ss. 56, 64</ref>. Narastająca presja polityczna, przejawiająca się obrzędowością<ref> zaczęto wprowadzać i obchodzić nowe święta; pierwszym zanotowanym przypadkiem były obchody z 12.X.46 upamiętniając bitwę pod Lenino; kolejno wprowadzano obchody 1.Maja, 22.Lipca, i 7. Listopada. Z drugiej strony, eliminowano święta takie jak 3. Maja i 11 Listopada, Gulczyńska 2010, s. 60</ref>, modyfikacjami programowymi<ref> jednym z nowych przedmiotów była „nauka o Polsce i świecie współczesnym”, Gulczyńska 2010, s. 60. W roku 1952 zlikwidowano naukę religii, Gulczyńska 2010, s. 66</ref>, nowymi organizacjami<ref> odtworzoną w roku 1947 Sodalicję Mariańską zlikwidowano w roku 1949; w roku 1950 ZHP wcielono do ZMP, oprócz którego do szkoły wprowadzono też SP, OM TUR i Wici, Gulczyńska 2010, s. 62</ref> oraz polityką kadrową<ref>wielu przedwojennych nauczycieli wróciło do szkoły a jej dyrekcję objęła Janina Kamińska, symbol ciągłości i przedwojennej dąbrówczańskiej tradycji; właśnie z tego powodu została ona usunięta ze szkoły. Na jej miejsce mianowano przybyłą z ministerstwa w Warszawie Marię Iwanicką, która już na pierwszym spotkaniu poprosiła by nazywać ją nie „przełożona” lecz ”dyrektor”. Iwanicka kierowała procesem przekształcania szkoły zgodnie z nowymi oczekiwaniami władz oraz zawiadywała delikatna misją przeprowadzki szkoły do budynku Marynki. Ze wspomnień uczennic Iwanicka wyłania się jako ideowa komunistka, obowiązkowa, wymagająca oraz nadzorująca postępy zwłaszcza dziewcząt z rodzin proletariackich. Po ukończeniu swojej misji Iwanicka wróciła do Warszawy do ministerstwa; jej dalszy los jest nieznany</ref> zmieniła charakter szkoły. Nie jest jasne, na ile placówka spełniała oczekiwania władz; z jednej strony pojawiają się informacje o niezadowalających wynikach wizytacji<ref> wizytujący szkołę pracownicy kuratorium nie byli zadowoleni, wskazując na ciągle za mały odsetek dziewcząt z rodzin proletariackich oraz niskie członkostwo w ZMP, Gulczyńska 2010, ss. 66-7</ref> i organizacjach konspiracyjnych<ref> wspomnienia uczennic mówią o trzyosobowej „organizacji antykomunistycznej” z roku 1951 i o ulotkowaniu na mieście, Gulczyńska 2010, s. 65</ref>, z drugiej o nagrodach ministerialnych<ref> Małecka 2010, ss. 140-141</ref>. Kulminacja nowej polityki przypadła na lata po roku 1953, kiedy szkoła została przemianowana na VII Liceum Towarzystwa Przyjaciół Dzieci<ref> szkoła nosiła nazwę TPD od września 1953 do kwietnia 1957, Gulczyńska 2010, ss. 67, 70</ref>. Po roku [[Polski październik 1956|1956]] nacisk ideowy chwilowo zelżał a do szkoły powróciło harcerstwo<ref> Nawracała, Tokarska-Kaszub 2010, s. 215</ref> i nauka religii<ref>99% uczennic opowiedziało się jakoby za powrotem religii, okoliczności tego głosowania bądź plebiscytu są niejasne, Gulczyńska 2010, s. 70</ref>, a w roku 1957 Dąbrówka powróciła do starej nazwy<ref> Gulczyńska 2010, ss. 67, 70</ref>. Jednak już pod koniec dekady presja na homogenizację ideową powróciła<ref> o presji indoktrynacyjnej na kadrę, związanej np. z działalnością odczytową czy członkostwem w PZPR, czyt. Gulczyńska 2010, s. 72</ref>; w roku 1959 szkoła wstąpiła do [[Towarzystwo Szkoły Świeckiej|Towarzystwa Szkół Świeckich]]<ref> Gulczyńska 2010, s. 70</ref>, a w roku 1960 zanikła działalność ZHP<ref> Nawracała, Tokarska-Kaszub 2010, s. 216</ref> i ponownie wyeliminowano religię<ref> Gulczyńska 2010, s. 71</ref>.

Na początek lat 60. przypadł okres szczytu demograficznego; liczba uczennic przekroczyła 1000 a liczba nauczycieli sięgnęła 150.<ref> Gulczyńska 2010, s. 72</ref> W roku 1965 przeprowadzono remont kapitalny budynku; zastąpiono piece kaflowe centralnym ogrzewaniem<ref> Małecka 2010, s. 141</ref>, wymieniono parkiety i instalację elektryczną (co skutkowało m.in. zastąpieniem ręcznego dzwonka woźnego dzwonkiem elektrycznym)<ref> Gulczyńska 2010, s. 72, Małecka 2010, s. 142</ref> oraz otworzono stołówkę, chociaż obiady dowożono z zewnątrz<ref> Małecka 2010, s. 142</ref>. Połowa lat 60. to też ostatni okres, kiedy szkoła miała jeszcze charakter prestiżowy; centralnie zlokalizowana i najstarsza w Poznaniu przyjmowała (zwłaszcza po remoncie) krajowe i zagraniczne delegacje, a uczennice reprezentowały poznańskie szkoły na rozmaitych świętach lokalnych<ref> Gulczyńska 2010, s. 74</ref>.

W roku 1967 placówka przeszła dwie zmiany związane z ogólnokrajową reformą oświaty<ref> szczegóły w Stanisław Majewski, ''Przemiany organizacyjne średniego szkolnictwa ogólnokształcącego w Polsce XX wieku'', [w:] ''Studia Pedagogiczne'' 13 (2000), ss. 51-75</ref>. Pierwszą było zerwanie ze schematem klas VIII-XI, istniejących w ramach licealnego stopnia szkoły ogólnokształcącej, i zastąpienie go Liceum Ogólnokształcącym z klasami I-IV. Drugą była likwidacja szkół żeńskich i objęcie Dąbrówki formułą [[Koedukacja|koedukacyjną]]; przyjęci na rok 1967/68 uczniowie zyskali przezwisko „Mieszków”<ref> Gulczyńska 2010, s. 73</ref>. Ta ostatnia zmiana całkowicie przekształciła Dąbrówkę, zwłaszcza że w krótkim okresie chłopcy zaczęli odgrywać rolę wiodącą; odnoszone na przełomie dekad sukcesy na arenie międzyszkolnej, tak naukowe<ref>w latach 70. na 8 osiągnięć w zawodach międzyszkolnych 6 było dziełem chłopców, zob. ''Laureaci i Finaliści Ogólnopolskich Olimpiad i Konkursów Przedmiotowych'', [w:] serwis ''Dąbrówka'', dostępny [http://www.dabrowka.poznan.pl/index.php/liceum/osiagniecia-vii-lo tutaj]</ref> jak sportowe<ref> w pierwszej połowie lat 70. męska drużyna piłki ręcznej była „praktycznie” mistrzem polski szkół średnich chłopców, Grażyna Sobierajska-Mormol, ''Sport w Dąbrówce'', [w:] Dorota Żołądź-Strzelczyk, Justyna Gulczyńska (red.), ''180 lat Szkoły im. Dąbrówki w Poznaniu (1830-2010)'', Poznań 2010, {{ISBN|9788360517475}}, s. 239</ref>, związane były raczej z młodzieżą męską<ref>do dziś 68% laureatów i finalistów Dąbrówki stanowią chłopcy, zob. ''Laureaci i Finaliści Ogólnopolskich Olimpiad i Konkursów Przedmiotowych'', [w:] serwis ''Dąbrówka'', dostępny [http://www.dabrowka.poznan.pl/index.php/liceum/osiagniecia-vii-lo tutaj]</ref>. Dodatkowo, od roku 1968 w hallu szkoły stanęło popiersie [[Jan Kasprowicz|Kasprowicza]]<ref> w roku 1968 w szkole odbyła się uroczysta sesja naukowa i obchody związane z Janem Kasprowiczem, który w tym budynku – wówczas należącym do Marynki – zdał w roku 1884 maturę. W hallu szkoły ustawiono popiersie poety, Małecka 2010, s. 74</ref>. Ponieważ sztandar<ref> oryginalny sztandar z roku 1930 spłonął w roku 1945. W roku 1947 wykonany nowy, będący kopią starego, i używano go przez następne 20 lat, Małecka 2010, s. 155</ref> nie odpowiadał już profilowi szkoły został wycofany i przez kilka lat szkoła nie używała żadnego; dopiero w roku 1973 uroczyście nadano jej nowy<ref> stare hasło zastąpiono, mówiące m.in. o wierze, zastąpiono nowym: „nauka – ojczyźnie”, Małecka 2010, s. 159</ref> przy okazji przyjmując również hymn z refrenem „Dąbrówko nasza wiecznie trwaj”<ref> Gulczyńska 2010, s. 76, Małecka 2010, s. 164</ref>.

W roku 1972 w prawym skrzydle budynku szkoły wybuchł pożar, który naruszył konstrukcję gmachu; jego konsekwencje okazały się dla szkoły ogromne i trwają po dziś dzień. Ponieważ niemożliwe było przeprowadzenie w krótkim czasie gruntownych plac remontowych budynek poddano prowizorycznym naprawom a jego część, m.in. aulę, wyłączono z użytkowania<ref> Gulczyńska 2010, ss. 75-76</ref>. Spowodowało to problemy z organizacją nauki i zwiększyło presję lokalową; zaczęto rozważać przeniesienie szkoły, tymczasowe lub trwałe, do innej siedziby. Plany te od połowy lat 70. skonkretyzowały się na [[Rataje (Poznań)|Ratajach]], gdzie na [[Osiedle Rzeczypospolitej|Osiedlu Rzeczpospolitej]] i przy intensywnych konsultacjach z dyrekcją rozpoczęto budowę nowego kompleksu szkolnego. W niejasnych okolicznościach w roku 1978 budynki te przypadły jednak nowo utworzonemu [[X Liceum Ogólnokształcące im. Przemysła II w Poznaniu|Liceum im. Przemysła II]]<ref> Małecka 2010, s. 143</ref>; potem planowano przenieść szkołę na Jeżyce na ulicę Norwida. Ostatecznie na Norwida przeprowadziła się z ulicy Żeromskiego Szkoła Podstawowa nr 23, a jej siedzibę odziedziczyła Dąbrówka; w niej rozpoczęto rok 1979/80.<ref> budynek przy Żeromskiego na Jeżycach zbudowano w roku 1956 z przeznaczeniem na szkołę; SP nr 23 funkcjonowała w nim 23 lata. Obecnie ówczesny budynek określa się jako „nieatrakcyjny”, Robert Noj, Małgorzata Eischler, Małgorzata Kraśnik, Elżbieta Nowicka, ''Dąbrówka współcześnie'', [w:] Dorota Żołądź-Strzelczyk, Justyna Gulczyńska (red.), ''180 lat Szkoły im. Dąbrówki w Poznaniu (1830-2010)'', Poznań 2010, {{ISBN|9788360517475}}, s. 97. Wszyscy uczniowie z Placu Bernardyńskiego zostali w szkole po przeprowadzce, Małecka 2010, s. 144. W większości wspomnień przewija się wątek ogromnego żalu i straty związanych z opuszczeniem nie tylko centralnie położonego, ale przede wszystkim mającego swoisty i niepowtarzalny klimat budynku na Placu Bernardyńskim. Po opuszczeniu go przez Dąbrówkę miał on zostać całkowicie odremontowany, nie wiadomo czy kiedykolwiek rozważano powrót tam Dąbrówki. W latach 80. planowano umieszczenie w nim najpierw Wielkopolskiej Biblioteki Pedagogicznej a potem Muzeum Oświaty, ale przez lata nieremontowany gmach stał pusty. W roku 1989 po 51 latach odzyskała go Marynka, Małecka 2010, s. 143</ref>

W kolejnej dekadzie historię szkoły znaczą wydarzenia będące w mikroskali odbiciem historii Polski. W roku 1980 kadra utworzyła [[NSZZ Solidarność]]<ref> name="Gulczyńska 2010, s. 77">Gulczyńska 2010, s. 77</ref> a w roku 1981 z inicjatywy uczniów w hallu szkoły bardzo uroczyście<ref> uroczystość odbyła się 11.XI.1981; odśpiewano m.in. Bogarodzicę i Boże coś Polskę</ref> zawieszono podarowany przez [[Jan Paweł II|Jana Pawła II]] krzyż<ref> krzyż był w depozycie w poznańskim Duszpasterstwie Akademickim, Gulczyńska 2010, s. 77</ref>. W roku 1982 krzyż zdjęto i umieszczono w zamkniętej Izbie Pamięci, na klamce której wieszano i zdejmowano kwiaty<ref> name="Gulczyńska 2010, s. 77<"/ref>. Uczniowie szkoły zatrzymywani byli na demonstracjach ulicznych i podczas akcji ulotkowych<ref> Gulczyńska 2010, s. 79</ref>, w postaci Zielonej Szóstki odrodziło się niezależne harcerstwo<ref> harcerstwo zaczęło odradzać się w szkole już roku 1979, Nawracała, Tokarska-Kaszub 2010, s. 218</ref>. Duża<ref> wzięło w niej udział ok. 80 uczniów; nie jest jasne, jaki był to odsetek ogółu uczniów</ref> demonstracja uczniowska na korytarzu szkoły z 13 grudnia 1985 zakończyła się naganami, ale nikogo ze szkoły nie relegowano<ref> Gulczyńska 2010, ss. 79-80. W roku szkolnym 1986/87 kuratorium zmniejszyło ilość otwieranych oddziałów w klasie pierwszej o jeden, jak twierdzi współczesny autor w ramach represji, Gulczyńska 2010, ss. 79-80</ref>, w roku 1986 na terenie szkoły [[Służba Bezpieczeństwa (PRL)|SB]] zatrzymała ucznia za ulotkowanie<ref> Gulczyńska 2010, s. 80</ref> a oficjalna inauguracja roku zamieniła się w skandal<ref> na uroczystej inauguracji roku 1986/87, w której wzięli też udział delegaci z zewnątrz, grupa uczniów podeszła do mikrofonu z pytaniem dlaczego zdjęto krzyż. W atmosferze konsternacji udzielono im długiej i skomplikowanej odpowiedzi, Gulczyńska 2010, s. 78</ref>. W końcu lat 80. LO stało się ośrodkiem ruchu "[[Naszość]]"<ref>Natalia Mazur, ''Magiczna data: 07.07.2007'', [w:] ''Gazeta Wyborcza'' [Poznań] 06.07.07, dostępny [http://poznan.wyborcza.pl/poznan/1,36037,4296378.html tutaj]</ref>. Krzyż wrócił do hallu w roku 1991<ref> Gulczyńska 2010, s. 78</ref>; nie obyło się też bez zmian na stanowiskach dyrektorskich<ref> Zofię Dąbek, rusycystkę która które pełniła funkcje dyrektorskie od roku 1969, zastąpiła Elżbieta Stryjakowska , Gulczyńska 2010, s. 81, Małecka 2010, s. 142</ref>. Bardzo istotne dla późniejszej historii szkoły okazało się też rozpoczęcie w roku 1987 rozszerzonego programu nauczania [[Język niemiecki|języka niemieckiego]]; nawiązano kontakty ze szkołą z [[Berlin Zachodni|Berlina Zachodniego]], od roku 1988 skutkujące wzajemną wymianą<ref> Gulczyńska 2010, ss. 81-82. Był to drugi przypadek ściślejszej współpracy z zagraniczną szkołą; w roku 1970 i w związku z osobą Dąbrówki nawiązano kontakty z czechosłowacką szkołą z Brna, Gulczyńska 2010, s. 75; dalsze losy tej współpracy nie są znane</ref>.

Korzystając z wcześniejszych doświadczeń w zakresie nauczania języka niemieckiego w roku szkolnym 1994/95 liceum otworzyło dwujęzyczną klasę polsko-niemiecką; oprócz istniejącej już w [[I Liceum Ogólnokształcące im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu|I LO im. Marcinkowskiego]] podobnej klasy polsko-francuskiej był to ewenement na skalę Poznania i Wielkopolski. Kurs dwujęzyczny miał charakter pięcioletni z zerówką (klasa wstępna przeznaczona dla uczniów ostatniej klasy szkoły podstawowej)<ref> Gulczyńska 2010, s. 82, Noj, Eischler, Kraśnik, Nowicka 2010, ss. 84-85</ref> i był stale poszerzany, w drugiej połowie lat 90. intensyfikowano również współpracę w ramach różnych instytucji i programów związanych z kulturą niemiecką i finansowanych przez [[Niemcy|Republikę Federalną]]. Rozpoczęto przygotowywanie uczniów do egzaminu Deutsches Sprachdiplom, który po raz pierwszy oficjalnie przeprowadzono w szkole na zakończenie roku szkolnego 1998/1999; od tamtej pory organizuje się go w Dąbrówce corocznie<ref> Gulczyńska 2010, s. 86</ref>.

W związku z [[Reforma systemu oświaty z 1999 roku|reformą oświatową z roku 1999]] zadecydowano, że na bazie Dąbrówki utworzone zostanie obok zredukowanego do 3 lat liceum również gimnazjum, i że obie szkoły zlokalizowane zostaną w tym samym budynku przy ulicy Żeromskiego. Staraniem władz szkoły, argumentujących że pięcioletniego kursu nie można zredukować do trzyletniego<ref> Noj, Eischler, Kraśnik, Nowicka 2010, ss. 84-85</ref>, gimnazjum zostało sformatowane jako dwujęzyczne<ref> Gulczyńska 2010, s. 83</ref>; rok szkolny 2001/02 obie placówki rozpoczęły jako Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 10. W roku 2004 na podstawie przeprowadzonego wśród uczniów plebiscytu bezimienne dotąd gimnazjum również przyjęło Dąbrówkę jako swojego patrona<ref> Noj, Eischler, Kraśnik, Nowicka 2010, s. 85</ref> i otrzymało własny sztandar<ref> Małecka 2010, s. 164</ref>. W roku 2002 powstało Stowarzyszenie Przyjaciół Szkoły im. Dąbrówki w Poznaniu<ref> zob. historię Stowarzyszenia na witrynie szkoły, dostępną [http://www.dabrowka.poznan.pl/images/strony/stowarzyszenie/Kalendarium.html tutaj]</ref>, które od tej pory przejęło organizację nieregularnych zjazdów abiturientów<ref> do tego czasu zjazdy dąbrówczańskie odbywały się w latach 1930, 1945, 1947, 1958, 1981 i 2000; pierwszy zjazd Stowarzyszenie zorganizowało w roku 2005</ref>. W roku 2007 doszło do symbolicznej zmiany na stanowisku dyrektora; po raz pierwszy w historii osobę kierującą placówką wyłoniono w drodze publicznego konkursu, a także po raz pierwszy w historii został nim po 9 kolejno sprawujących ten urząd kobietach mężczyzna<ref> name="Noj, Eischler 2010">Noj, Eischler, Kraśnik, Nowicka 2010, s. 86</ref>. Prowadzone na terenie szkoły inwestycje dotyczyły głównie remontów bieżących; do najważniejszych należały likwidacja skutków niewielkiego pożaru z roku 1998<ref> Małecka 2010, s. 146</ref>, przejęcie na potrzeby szkolne znajdującego się w budynku mieszkania służbowego oraz wyposażenie placówki w sprzęt<ref> Małecka 2010, s. 145</ref>.

W drugiej połowie pierwszej dekady XXI wieku tak liceum jak gimnazjum systematycznie umacniały swoją specyfikę - odróżniającą je od innych szkół poznańskich - poprzez rozbudowywanie związków z językiem niemieckim i kulturą niemiecką. W roku 2005 część uczniów po raz pierwszy zdawała [[Stara matura dwujęzyczna|dwujęzyczną (polsko-niemiecką) maturę]], która organizowana była do czasu reformy matur z 2009.<ref> name="ReferenceA">Noj, Eischler, Kraśnik, Nowicka 2010, s. 87</ref> w tym samym czasie rozpoczęto udział w międzynarodowym programie promujący kulturę niemiecką [[Jugend debattiert international|Jugend Debattiert International]]<ref> Noj, Eischler, Kraśnik, Nowicka 2010, s. 88</ref>. W roku 2009 po raz pierwszy przeprowadzono egzaminy Deutsches Sprachdiplom II na poziomie B2 i C1.<ref> name="Noj, Eischler, Kraśnik, Nowicka 2010, s. 86<"/ref> W podobnym okresie szkoła zaangażowała się w program Deutsch Wagen Tour, współorganizowany m.in. przez [[Goethe-Institut]], ambasady RFN i [[Deutscher Akademischer Austauschdienst]] .<ref> Noj, Eischler, Kraśnik, Nowicka 2010, ss. 88-89</ref> Nawiązano trwałą współpracę i wymiany ze szkołami w [[Seelze]], [[Karlstadt (Bawaria)|Karlstadt]] i [[Vreden]]<ref> Noj, Eischler, Kraśnik, Nowicka 2010, s. 87<name="ReferenceA"/ref>. W roku 2010 Dąbrówka była jednym z 26 istniejących w Polsce liceów dwujęzycznych z niemieckim i jednym z 10 takich gimnazjów<ref> Dwujęzyczność w cenie, [w:] serwis ''Perspektywy'', dostępny [http://www.perspektywy.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=2542 tutaj]</ref>; na terenie Wielkopolski była obok I LO w [[Leszno|Lesznie]] jedną z dwu polsko-niemieckich szkół dwujęzycznych<ref> Przemysław Wolski, ''Edukacja dwujęzyczna w Polsce – język niemiecki. Raport ewaluacyjny'', Warszawa 2010, ss. 6-7</ref>.

[[Plik:VII LO Poznan (number).JPG|mały|200px|]]

Obecnie VII Liceum Ogólnokształcące im. Dąbrówki w Poznaniu działa razem z Gimnazjum Dwujęzycznym im. Dąbrówki w ramach Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 10. Obie placówki znajdują się w tym samym budynku na Jeżycach przy ulicy Żeromskiego 8/12 i mają dość zintegrowany charakter, współdzieląc zarówno statut szkoły, Radę Pedagogiczną, Radę Rodziców jak Samorząd Uczniowski<ref> por. statut szkoły, dostępny na jej oficjalnej witrynie [http://www.dabrowka.poznan.pl/images/Menu_Glowne/Statut/Statut_Szkoly_2016.09.27.pdf tutaj]</ref>. Organem prowadzącym dla obu jest Miasto Poznań, nadzór pedagogiczny sprawuje Wielkopolski Kurator Oświaty; suma aktywów obu w roku 2016 wyniosła 4,63 mln złotych<ref> ''Informacja o stanie mienia komunalnego miasta Poznania'', dostępna [http://bip.poznan.pl/public/bip/zalaczniki.html?co=miekom&id=1324&instance=7&lang= tutaj]</ref>. W zakresie ramowego programu nauczania szkoła jest bezpłatna. Poza specyfiką dotyczącą nauczania języka niemieckiego, organizacja nauki w liceum jest typowa dla szkół tego rodzaju w Polsce. Liceum przedstawia się jako kontynuator dziewiętnastowiecznych tradycji ludwicjańskich i datuje swoją historię nie od roku 1919 ale od roku 1830; interpretacja taka przyjmowana jest też na ogół w rozmaitych publikacjach medialnych<ref>por. np. ''Rocznica: 180-lecie poznańskiego liceum im. Dąbrówki'', [w:] ''Nasze Miasto'' 27.09.10, dostępny [http://poznan.naszemiasto.pl/artykul/rocznica-180-lecie-poznanskiego-liceum-im-dabrowki,590064,art,t,id,tm.html tutaj]</ref>. Kadra nauczająca szkoły liczy ok. 60 osób.<ref>zob. ''Wychowawcy/dyżury'', [w:] witryna szkoły, dostępna [http://www.dabrowka.poznan.pl/index.php/menu-glowne/wychowawcy-dyzury tutaj]</ref>

W ciągu ostatnich lat liceum kończy rocznie ok. 135-155 osób.<ref>w roku 2017 maturę zdawały 143 w Dąbrowce osoby, co stawiało ją na 9. miejscu pod tym względem w Poznaniu. W poprzednich latach ilość zdających wynosiła 146 (2016), 155 (2015), 136 (2014), 146 (2013), 155 (2012), 153 (2011) i 114 (2010), por. ''Wyniki i analizy'', [w:] serwis Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej w Poznaniu, dostępny [https://www.oke.poznan.pl/cms,134,wyniki_i_analizy.htm tutaj], a zwłaszcza arkusz za rok 2017, dostępny [https://www.oke.poznan.pl/files/cms/470/po_wyn_szkol_2017.pdf tutaj]. Pod względem ilości [[Maturzysta|maturzystów]] Dąbrówka była na 31. mcu wśród liceów województwa</ref> W skali Poznania Dąbrówka jest szkołą średniej wielkości; uczy się w niej ok. 450 nastolatków, o wiele mniej niż w przypadku szkół takich jak np. [[V Liceum Ogólnokształcące im. Klaudyny Potockiej w Poznaniu|V LO im. Potockiej]] lub [[VI Liceum Ogólnokształcące im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu|VI LO im. Paderewskiego]]; rokrocznie otwierają one po 8 oddziałów i oferują miejsce dla ok. 250 kandydatów każda<ref name="tutaj">zob. ''Szkoła ponadgimnazjalna. Zainteresowanie oddziałami'', [w:] oficjalny serwis rekrutacyjny ''Nabór 2017'', dostępny [https://nabor.pcss.pl/poznan/szkolaponadgimnazjalna/nabor/?service=page/eduHighInfo:UnitPopularity tutaj]</ref>. Dąbrówka w roku 2017 otworzyła 5 oddziałów o łącznej liczbie 155 miejsc; mają one profil medialny, biologiczno-chemiczny, ekonomiczny, politechniczny oraz dwujęzyczny; ten ostatni podzielony na 3 wyspecjalizowane pododdziały: matematyczno-informatyczny, biologiczno-chemiczny i humanistyczny<ref> zob. np. ''Informacja w sprawie przyjęć kandydatów do oddziałów klasy pierwszej VII Liceum Ogólnokształcącego im. Dąbrówki'', dokument w oficjalnym serwisie szkoły dostępny [http://www.dabrowka.poznan.pl/images/LO/rekrutacja_LO/Uaktualniona_informacja_o_naborze_do_VII_LO.pdf tutaj]</ref>. Pod względem obłożenia liceum znajduje się w środku stawki poznańskich liceów; przy rekrutacji na rok 2017/18 szkoła miała 1.08 kandydata na miejsce; najwyższe w Poznaniu średnie szkolne wskaźniki obłożenia to 2.28 w przypadku II LO im. gen. Zamoyskiej, 1.83 w przypadku [[VIII Liceum Ogólnokształcące im. Adama Mickiewicza w Poznaniu|VIII LO im. Mickiewicza]] i 1.54 w przypadku VI LO im Paderewskiego<ref> zob. ''Szkoła ponadgimnazjalna. Zainteresowanie oddziałami'', [w:] oficjalny serwis rekrutacyjny ''Nabór 2017'', dostępny [https://nabor.pcss.pl/poznan/szkolaponadgimnazjalna/nabor/?servicename=page/eduHighInfo:UnitPopularity "tutaj]<"/ref>. W Dąbrówce największą konkurencję zanotowano w oddziale dwujęzycznym (1.32 kandydata na m-ce) i biol-chem (1.26 kandydata na m-ce)<ref>''Szkoła ponadgimnazjalna. Zainteresowanie oddziałami'', [w:] oficjalny serwis rekrutacyjny ''Nabór 2017'', dostępny [https://nabor.pcss.pl/poznan/szkolaponadgimnazjalna/nabor/?service=page/eduHighInfo:UnitPopularity tutaj]. Po etapie zasadniczym rekrutacji Dąbrówka nie miała już wolnych miejsc na rok 2017/18, zob. [https://nabor.pcss.pl/poznan/szkolaponadgimnazjalna/nabor/?service=page/eduHighInfo:UnitPopularity tutaj], ''Szkoła ponadgimnazjalna. Wolne miejsca w oddziałach'', [w:] oficjalny serwis rekrutacyjny ''Nabór 2017'', dostępny [https://nabor.pcss.pl/poznan/szkolaponadgimnazjalna/nabor/?service=page/eduHighInfo:UnitFreePlaces tutaj]</ref>.

Próby skwantyfikowania pozycji szkoły pod względem poziomu nauczania lokują liceum Dąbrówki między poznańską czołówką a środkiem stawki<ref> zob. ranking za rok 2017, układany przez serwis ''WaszaEdukacja'', dostępny [https://waszaedukacja.pl/ranking/2017/poznan/licea tutaj]; ranking za rok 2017, układany przez ''Perspektywy'', dostępny [http://www.perspektywy.pl/portal/index.php?option=com_content&view=article&id=3236:ranking-liceow-2017-woj-wielkopolskie&catid=221&Itemid=424&strona=1 tutaj]</ref>; na około 30 liceów w mieście, szkoła w ostatnich latach zajmowała w najpopularniejszym rankingu ''[[Perspektywy|Perspektyw]]'' miejsca 8 (2012)<ref> zob. ranking ''Perspektyw'' za rok 2012, dostępny [http://www.perspektywy.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=4649&Itemid=881 tutaj]</ref>, 7 (2013)<ref> zob. ranking ''Perspektyw'' za rok 2013, dostępny [http://www.perspektywy.pl/portal/index.php?option=com_content&view=article&id=458:rankingi-wojewodzkie&catid=56&Itemid=204&woj=15&page=1 tutaj]</ref>, 12 (2014)<ref> zob. ranking ''Perspektyw'' za rok 2014, dostępny [http://www.perspektywy.pl/portal/index.php?option=com_content&view=article&id=1281&Itemid=280 tutaj]</ref>, 12 (2015)<ref> zob. ranking ''Perspektyw'' za rok 2015, dostępny [http://www.perspektywy.pl/portal/index.php?option=com_content&view=article&id=1951&catid=156&Itemid=319&strona=1 tutaj]</ref>, 9 (2016)<ref> zob. ranking ''Perspektyw'' za rok 2016, dostępny [http://www.perspektywy.pl/portal/index.php?option=com_content&view=article&id=2517:ranking-liceow-2016-woj-wielkopolskie&catid=178&Itemid=351&strona=1 tutaj]</ref> i 9 (2017). O obecnej specyfice szkoły przesądzają dwa czynniki. Pierwszym jest działanie wspólnie z gimnazjum, którego doskonałe wyniki lokują je wśród najlepszych w Poznaniu i które pod tym względem pozostawia liceum w cieniu<ref>corocznie gimnazjum ma ponad 10 laureatów, w niektórych latach ponad 20, por. witrynę Poznańskiego Serwisu Oświatowego [http://www.poznan.pl/mim/oswiata/gimnazjum,poi,2285,8884/gimnazjum-dwujezyczne-im-dabrowki,96577.html tutaj]. Gimnazjum Dąbrówki rywalizuje o tytuł najlepszego w Poznaniu, por. ''Egzamin gimnazjalny 2015 WYNIKI: Które szkoły w Poznaniu wypadły najlepiej?'', [w:] ''Głos Wielkopolski'' 04.07.15, dostępny [http://www.gloswielkopolski.pl/artykul/3924087,egzamin-gimnazjalny-2015-wyniki-ktore-szkoly-w-poznaniu-wypadly-najlepiej,id,t.html tutaj]</ref>. Drugim czynnikiem jest unikatowy dwujęzyczny profil i związane z nim egzaminy DFD II<ref> zob. witrynę szkoły, dostępną [http://www.dabrowka.poznan.pl/index.php/liceum/klasa-dwujezyczna tutaj]</ref>; w roku 2017 żadne LO w Wielkopolsce nie miało równie dobrych wyników maturalnych z języka niemieckiego<ref>w roku 2017 na egzaminie ustnym z języka niemieckiego maturzyści Dąbrówki uzyskali średnio 89.82% (maturzyści drugiego w kolejności II LO uzyskali 83.86%), na egzaminie pisemnym podstawowym 97.53% (II LO 92.48%) i na egzaminie pisemnym rozszerzonym 70.57% (II LO 88.57%). W porównaniu nie uwzględniono liceów gdzie maturę zdawała jedna osoba. Zob. arkusz porównawczy na witrynie Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej w Poznaniu, dostępny [https://www.oke.poznan.pl/files/cms/470/jn_wyn_szkol_2017.pdf tutaj]</ref>. Z drugiej strony, wyniki maturalne z innych przedmiotów są wyraźnie gorsze niż w najlepszych szkołach miasta; w ciągu ostatnich 10 lat liceum miało też tylko 5 laureatów olimpiad przedmiotowych<ref> zob. stronę prezentującą osiągnięcia na witrynie VII LO, dostępną [http://www.dabrowka.poznan.pl/index.php/liceum/osiagniecia-vii-lo tutaj]</ref> w porównaniu np. 29 laureatami VIII LO im. Mickiewicza<ref> zob. stronę prezentująca osiągnięcia na witrynie VIII LO, dostępną [http://www.lo8.poznan.pl/sub,pl,olimpiady-krajowe.html tutaj]</ref>.