Wikipedia

VII Liceum Ogólnokształcące im. Dąbrówki w Poznaniu: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m MalarzBOT: przenoszę odnośniki bezpośrednio za poprzedzający tekst (WP:CHECK#67)
Linia 19:
== Uczelnia Dąbrówki (1919-1939) ==
[[Plik:Sklad spoleczny dabrowka 1928.jpg|mały|pochodzenie uczennic, 1928<ref>Smuszkiewicz 2010, ss. 49-50</ref>]]
Przez większość okresu międzywojennego Dąbrówka była jedną z dwu publicznych<ref>oprócz szkoły na Łazarzu; do roku 1928 nazywała się ona Państwowe Liceum i Gimnazjum Żeńskie na Łazarzu, potem Liceum Generałowej Jadwigi Zamoyskiej. Systematyczny przegląd w Robert Zimny, ''Prywatne szkolnictwo średnie ogólnokształcące w Wielkopolsce w latach 1945-1961'' [praca doktorska przyjęta na Uniwersytecie Adama Mickiewicza], Poznań 2011, ss. 25-28</ref> i jedną z pięciu w ogóle żeńskich szkół średnich w Poznaniu<ref>zidentyfikowane szkoły prywatne to szkoła ss. Urszulanek oraz Gimnazjum Żeńskie Najświętszego Serca Jezusa, Gulczyńska 1998, s. 171. Siostry Urszulanki prowadziły szkołę dla panien w latach 1853-1874; systematycznie zwalczane przez dyrekcję Luisenschule, były oskarżane o „fanatyczny [polski] nacjonalizm”; za pomocą szykan niemiecka administracja prowincji zmusiła je do zamknięcia szkoły a ich działkę przekazano Luisenschule, po której przejęła ją Dąbrowka. Siostry przeniosły się do Krakowa. Wróciły do Poznania w 1919, ale nie upominały się o już działkę na Młyńskiej; wybudowały od nowa własny kompleks na ulicy Spornej, Gulczyńska 1998, s. 172</ref>; była też zdecydowanie najbardziej prestiżową. Szkoła była całkowicie polska pod względem kulturowym i ideowym; żadne ze źródeł nie mówi o utrzymywaniu klas niemieckojęzycznych, które musiały zaniknąć w początkach lat 20.; w późniejszych wspomnieniach abiturientek o koleżankach Niemkach wspomina się zupełnie wyjątkowo i jako o nielicznych. Podręczniki i pomoce naukowe w języku niemieckim stopniowo zastępowano polskimi. Pod względem wyznaniowym szkoła miała charakter rzymsko-katolicki; żadne ze źródeł nie mówi o obecności pastorów protestanckich. Liczba uczennic do końca lat 20. wahała się w okolicach 800.<ref>w roku 1928 było 831 uczennic , Małecka 2010, s. 127, w roku 1929 było 828 uczennic, Smuszkiewicz 2010, s. 48</ref>. Po wydzieleniu się ze szkoły filii neohumanistycznej w roku 1929<ref>por. ''Historia'', [w:] serwis ''V Liceum Ogólnokształcące im. Klaudyny Potockiej'', dostępny [http://vlo.poznan.pl/?q=node/646 tutaj]</ref>, od roku 1936 funkcjonującej już jako całkowicie odrębne [[V Liceum Ogólnokształcące im. Klaudyny Potockiej w Poznaniu|Państwowe Gimnazjum Żeńskie im. Klaudyny Potockiej]]<ref>Gulczyńska 1998, ss. 174-5</ref>, liczba ta prawodpodobnie nieco spadła.
[[Plik:Zaproszenie Cyryla Ratajskiego na obchody stulecia Uczelni im. Dąbrówki w Poznaniu.jpg|160px|mały|lewo|ochody "stulecia" szkoły]]
Najważniejsze zmiany w okresie międzywojennym dotyczyły ujednolicenia programu nauczania; pod tym względem przez obie dekady, ale zwłaszcza w pierwszej, trwały nieustanne przeobrażenia. Od roku szkolnego 1920/21 skracano kurs seminaryjny, tzw. liceum wyższe<ref>1920/21 seminarium skrócono do 3 lat a w 1927/28 do 2 lat, Gulczyńska 1998, s. 174</ref>, równolegle skracając również kurs szkoły ćwiczeń; oba moduły zlikwidowano całkowicie w roku 1930 i od tego czasu Dąbrówka nie kształciła już nauczycielek<ref>Wiesława Knapowska, ''Dzieje Fundacji ks. Ludwiki Radziwiłłowej w Poznaniu'', [w:] ''Kronika Miasta Poznania'' 8/3 (1930), s. 262</ref>. Podobnie w latach 20. stopniowo likwidowano dziesięcioletni program liceum<ref>co roku skracając dziesięcioletni kurs o jedną klasę, Smuszkiewicz 2010, s. 48</ref>. Dominujący stał się moduł gimnazjalny, który również podlegał modyfikacjom<ref>np. pod koniec przeobrażeń, w roku 1929, szkoła prowadziła 1 klasę liceum, 2 klasy wyższego liceum, 3 klasy szkoły ćwiczeń, 2 klasy gimnazjum realnego, 18 klas gimnazjum humanistycznego i 3 klasy gimnazjum neo-humanistycznego, 2010, s. 48</ref>. Stopniowo ograniczano program gimnazjum realnego, likwidując go w początkach lat 30.<ref>Gulczyńska 1998, s. 174</ref>. Odtąd Dąbrówka stała się przede wszystkim dualistycznym gimnazjum humanistycznym i neo-humanistycznym; to ostatnie wyróżniało się szczególnym uwzględnieniem języków obcych. Po formalnym wydzieleniu się Gimnazjum Klaudyny Potockiej pod koniec okresu międzywojennego Dąbrówka miała już typowy profil gimnazjum humanistycznego<ref>po reformie tzw. jędrzejowiczowskiej z początku lat 30. szkoła prowadziła 3 klasy „podbudowy ministerianej” (I-III), 4 klasy gimnazjum (IV-VII) i niesprecyzowaną liczbę klas licealnych, Gulczyńska 1998, s. 175</ref>. Do Dąbrówki obowiązywał egzamin wstępny; dziewczęta nosiły czarny mundurek z beretem i białymi wyłogami, płacąc czesne 110 zł rocznie<ref>Smuszkiewicz 2010, s. 49</ref>. Dominowały panny z rodzin średniej [[Burżuazja|burżuazji]]<ref>wg jednej z dostępnych statystyk 359 uczennic pochodziło z rodzin urzędniczych, 128 z rodzin kupieckich, 74 z rodzin rzemieślniczych, 40 z rodzin nauczycielskich, 28 z rodzin chłopskich i 18 z rodzin ziemiańskie, Smuszkiewicz 2010, ss. 49-50</ref>. W szkole działały dwie drużyny harcerskie<ref>Drużyna Harcerska im. Emilii Plater została założona w roku 1912 i miała początkowo charakter półkonspiracyjny. Po roku 1919 stała się drużyną szkolną dla dziewcząt starszych. Dla dziewcząt młodszych przeznaczona była Drużyna Harcerska im. Anieli Tułodzieckiej, Tomasz Nawracała, Stefania Tokarska-Kaszub, ''Wybrane organizacja uczniowskie'', [w:] Dorota Żołądź-Strzelczyk, Justyna Gulczyńska (red.), ''180 lat Szkoły im. Dąbrówki w Poznaniu (1830-2010)'', Poznań 2010, {{ISBN|9788360517475}}, s. 195</ref>, [[Sodalicja Mariańska]] i szereg innych grup.<ref>jak koło Samarytanek, koło krajoznawcze, polonistyczne i gospodarstwa domowego, Smuszkiewicz 2010, ss. 50-51</ref>.
{| class=wikitable width=310 style="text-align:left; font-size:11px; float:right; margin:5px"
|- style="font-size: small;"
Linia 45:
| pochodziła z rodziny urzędniczej. Od 1920 uczennica w Dąbrówce, od 1927 nauczycielka. W czasie okupacji więziona 2 lata we Wronkach. W roku 1945 spiritus movens odtworzenia szkoły i jej dyrektorka; kontynuowała dąbrówczańską tradycję i popadła w konflikt z władzami. Zdymisjonowana i zatrudniona w III LO. Członek III Zakonu świeckiego św. Dominika, 1971-1983 przełożona laikatu dominikańskiego na Polskę. Nie wyszła za mąż
|}
Na początek lat 60. przypadł okres szczytu demograficznego; liczba uczennic przekroczyła 1000 a liczba nauczycieli sięgnęła 150.<ref>Gulczyńska 2010, s. 72</ref>. W roku 1965 przeprowadzono remont kapitalny budynku; zastąpiono piece kaflowe centralnym ogrzewaniem<ref>Małecka 2010, s. 141</ref>, wymieniono parkiety i instalację elektryczną (co skutkowało m.in. zastąpieniem ręcznego dzwonka woźnego dzwonkiem elektrycznym)<ref>Gulczyńska 2010, s. 72, Małecka 2010, s. 142</ref> oraz otworzono stołówkę, chociaż obiady dowożono z zewnątrz<ref>Małecka 2010, s. 142</ref>. Połowa lat 60. to też ostatni okres, kiedy szkoła miała jeszcze charakter prestiżowy; centralnie zlokalizowana i najstarsza w Poznaniu przyjmowała (zwłaszcza po remoncie) krajowe i zagraniczne delegacje, a uczennice reprezentowały poznańskie szkoły na rozmaitych świętach lokalnych<ref>Gulczyńska 2010, s. 74</ref>.
 
== Szkoła typowa: Liceum Ogólnokształcące (1967-1994) ==
Linia 51:
W roku 1967 placówka przeszła dwie zmiany związane z ogólnokrajową reformą oświaty<ref>szczegóły w Stanisław Majewski, ''Przemiany organizacyjne średniego szkolnictwa ogólnokształcącego w Polsce XX wieku'', [w:] ''Studia Pedagogiczne'' 13 (2000), ss. 51-75</ref>. Pierwszą było zerwanie ze schematem klas VIII-XI, istniejących w ramach licealnego stopnia szkoły ogólnokształcącej, i zastąpienie go Liceum Ogólnokształcącym z klasami I-IV. Drugą była likwidacja szkół żeńskich i objęcie Dąbrówki formułą [[Koedukacja|koedukacyjną]]; przyjęci na rok 1967/68 uczniowie zyskali przezwisko „Mieszków”<ref>Gulczyńska 2010, s. 73</ref>. Ta ostatnia zmiana całkowicie przekształciła Dąbrówkę, zwłaszcza że w krótkim okresie chłopcy zaczęli odgrywać rolę wiodącą; odnoszone na przełomie dekad sukcesy na arenie międzyszkolnej, tak naukowe<ref>w latach 70. na 8 osiągnięć w zawodach międzyszkolnych 6 było dziełem chłopców, zob. ''Laureaci i Finaliści Ogólnopolskich Olimpiad i Konkursów Przedmiotowych'', [w:] serwis ''Dąbrówka'', dostępny [http://www.dabrowka.poznan.pl/index.php/liceum/osiagniecia-vii-lo tutaj]</ref> jak sportowe<ref>w pierwszej połowie lat 70. męska drużyna piłki ręcznej była „praktycznie” mistrzem polski szkół średnich chłopców, Grażyna Sobierajska-Mormol, ''Sport w Dąbrówce'', [w:] Dorota Żołądź-Strzelczyk, Justyna Gulczyńska (red.), ''180 lat Szkoły im. Dąbrówki w Poznaniu (1830-2010)'', Poznań 2010, {{ISBN|9788360517475}}, s. 239</ref>, związane były raczej z młodzieżą męską<ref>do dziś 68% laureatów i finalistów Dąbrówki stanowią chłopcy, zob. ''Laureaci i Finaliści Ogólnopolskich Olimpiad i Konkursów Przedmiotowych'', [w:] serwis ''Dąbrówka'', dostępny [http://www.dabrowka.poznan.pl/index.php/liceum/osiagniecia-vii-lo tutaj]</ref>. Dodatkowo, od roku 1968 w hallu szkoły stanęło popiersie [[Jan Kasprowicz|Kasprowicza]]<ref>w roku 1968 w szkole odbyła się uroczysta sesja naukowa i obchody związane z Janem Kasprowiczem, który w tym budynku – wówczas należącym do Marynki – zdał w roku 1884 maturę. W hallu szkoły ustawiono popiersie poety, Małecka 2010, s. 74</ref>. Ponieważ sztandar<ref>oryginalny sztandar z roku 1930 spłonął w roku 1945. W roku 1947 wykonany nowy, będący kopią starego, i używano go przez następne 20 lat, Małecka 2010, s. 155</ref> nie odpowiadał już profilowi szkoły został wycofany i przez kilka lat szkoła nie używała żadnego; dopiero w roku 1973 uroczyście nadano jej nowy<ref>stare hasło zastąpiono, mówiące m.in. o wierze, zastąpiono nowym: „nauka – ojczyźnie”, Małecka 2010, s. 159</ref> przy okazji przyjmując również hymn z refrenem „Dąbrówko nasza wiecznie trwaj”<ref>Gulczyńska 2010, s. 76, Małecka 2010, s. 164</ref>.
[[Plik:Poznań. Osiedle Rzeczypospolitej 4.JPG|mały|lewo|Rataje, niedoszła siedziba szkoły]]
W roku 1972 w prawym skrzydle budynku szkoły wybuchł pożar, który naruszył konstrukcję gmachu; jego konsekwencje okazały się dla szkoły ogromne i trwają po dziś dzień. Ponieważ niemożliwe było przeprowadzenie w krótkim czasie gruntownych plac remontowych budynek poddano prowizorycznym naprawom a jego część, m.in. aulę, wyłączono z użytkowania<ref>Gulczyńska 2010, ss. 75-76</ref>. Spowodowało to problemy z organizacją nauki i zwiększyło presję lokalową; zaczęto rozważać przeniesienie szkoły, tymczasowe lub trwałe, do innej siedziby. Plany te od połowy lat 70. skonkretyzowały się na [[Rataje (Poznań)|Ratajach]], gdzie na [[Osiedle Rzeczypospolitej|Osiedlu Rzeczpospolitej]] i przy intensywnych konsultacjach z dyrekcją rozpoczęto budowę nowego kompleksu szkolnego. W niejasnych okolicznościach w roku 1978 budynki te przypadły jednak nowo utworzonemu [[X Liceum Ogólnokształcące im. Przemysła II w Poznaniu|Liceum im. Przemysła II]]<ref>Małecka 2010, s. 143</ref>; potem planowano przenieść szkołę na Jeżyce na ulicę Norwida. Ostatecznie na Norwida przeprowadziła się z ulicy Żeromskiego Szkoła Podstawowa nr 23, a jej siedzibę odziedziczyła Dąbrówka; w niej rozpoczęto rok 1979/80.<ref>budynek przy Żeromskiego na Jeżycach zbudowano w roku 1956 z przeznaczeniem na szkołę; SP nr 23 funkcjonowała w nim 23 lata. Obecnie ówczesny budynek określa się jako „nieatrakcyjny”, Robert Noj, Małgorzata Eischler, Małgorzata Kraśnik, Elżbieta Nowicka, ''Dąbrówka współcześnie'', [w:] Dorota Żołądź-Strzelczyk, Justyna Gulczyńska (red.), ''180 lat Szkoły im. Dąbrówki w Poznaniu (1830-2010)'', Poznań 2010, {{ISBN|9788360517475}}, s. 97. Wszyscy uczniowie z Placu Bernardyńskiego zostali w szkole po przeprowadzce, Małecka 2010, s. 144. W większości wspomnień przewija się wątek ogromnego żalu i straty związanych z opuszczeniem nie tylko centralnie położonego, ale przede wszystkim mającego swoisty i niepowtarzalny klimat budynku na Placu Bernardyńskim. Po opuszczeniu go przez Dąbrówkę miał on zostać całkowicie odremontowany, nie wiadomo czy kiedykolwiek rozważano powrót tam Dąbrówki. W latach 80. planowano umieszczenie w nim najpierw Wielkopolskiej Biblioteki Pedagogicznej a potem Muzeum Oświaty, ale przez lata nieremontowany gmach stał pusty. W roku 1989 po 51 latach odzyskała go Marynka, Małecka 2010, s. 143</ref>.
[[Plik:Poznan LOVII.jpg|mały|siedziba szkoły od 1979]]
W kolejnej dekadzie historię szkoły znaczą wydarzenia będące w mikroskali odbiciem historii Polski. W roku 1980 kadra utworzyła [[NSZZ Solidarność]]<ref name="Gulczyńska 2010, s. 77">Gulczyńska 2010, s. 77</ref> a w roku 1981 z inicjatywy uczniów w hallu szkoły bardzo uroczyście<ref>uroczystość odbyła się 11.XI.1981; odśpiewano m.in. Bogarodzicę i Boże coś Polskę</ref> zawieszono podarowany przez [[Jan Paweł II|Jana Pawła II]] krzyż<ref>krzyż był w depozycie w poznańskim Duszpasterstwie Akademickim, Gulczyńska 2010, s. 77</ref>. W roku 1982 krzyż zdjęto i umieszczono w zamkniętej Izbie Pamięci, na klamce której wieszano i zdejmowano kwiaty<ref name="Gulczyńska 2010, s. 77"/>. Uczniowie szkoły zatrzymywani byli na demonstracjach ulicznych i podczas akcji ulotkowych<ref>Gulczyńska 2010, s. 79</ref>, w postaci Zielonej Szóstki odrodziło się niezależne harcerstwo<ref>harcerstwo zaczęło odradzać się w szkole już roku 1979, Nawracała, Tokarska-Kaszub 2010, s. 218</ref>. Duża<ref>wzięło w niej udział ok. 80 uczniów; nie jest jasne, jaki był to odsetek ogółu uczniów</ref> demonstracja uczniowska na korytarzu szkoły z 13 grudnia 1985 zakończyła się naganami, ale nikogo ze szkoły nie relegowano<ref>Gulczyńska 2010, ss. 79-80. W roku szkolnym 1986/87 kuratorium zmniejszyło ilość otwieranych oddziałów w klasie pierwszej o jeden, jak twierdzi współczesny autor w ramach represji, Gulczyńska 2010, ss. 79-80</ref>, w roku 1986 na terenie szkoły [[Służba Bezpieczeństwa (PRL)|SB]] zatrzymała ucznia za ulotkowanie<ref>Gulczyńska 2010, s. 80</ref> a oficjalna inauguracja roku zamieniła się w skandal<ref>na uroczystej inauguracji roku 1986/87, w której wzięli też udział delegaci z zewnątrz, grupa uczniów podeszła do mikrofonu z pytaniem dlaczego zdjęto krzyż. W atmosferze konsternacji udzielono im długiej i skomplikowanej odpowiedzi, Gulczyńska 2010, s. 78</ref>. W końcu lat 80. LO stało się ośrodkiem ruchu "[[Naszość]]"<ref>Natalia Mazur, ''Magiczna data: 07.07.2007'', [w:] ''Gazeta Wyborcza'' [Poznań] 06.07.07, dostępny [http://poznan.wyborcza.pl/poznan/1,36037,4296378.html tutaj]</ref>. Krzyż wrócił do hallu w roku 1991<ref>Gulczyńska 2010, s. 78</ref>; nie obyło się też bez zmian na stanowiskach dyrektorskich<ref>Zofię Dąbek, rusycystkę która które pełniła funkcje dyrektorskie od roku 1969, zastąpiła Elżbieta Stryjakowska , Gulczyńska 2010, s. 81, Małecka 2010, s. 142</ref>. Bardzo istotne dla późniejszej historii szkoły okazało się też rozpoczęcie w roku 1987 rozszerzonego programu nauczania [[Język niemiecki|języka niemieckiego]]; nawiązano kontakty ze szkołą z [[Berlin Zachodni|Berlina Zachodniego]], od roku 1988 skutkujące wzajemną wymianą<ref>Gulczyńska 2010, ss. 81-82. Był to drugi przypadek ściślejszej współpracy z zagraniczną szkołą; w roku 1970 i w związku z osobą Dąbrówki nawiązano kontakty z czechosłowacką szkołą z Brna, Gulczyńska 2010, s. 75; dalsze losy tej współpracy nie są znane</ref>.
Linia 86:
W związku z [[Reforma systemu oświaty z 1999 roku|reformą oświatową z roku 1999]] zadecydowano, że na bazie Dąbrówki utworzone zostanie obok zredukowanego do 3 lat liceum również gimnazjum, i że obie szkoły zlokalizowane zostaną w tym samym budynku przy ulicy Żeromskiego. Staraniem władz szkoły, argumentujących że pięcioletniego kursu nie można zredukować do trzyletniego<ref>Noj, Eischler, Kraśnik, Nowicka 2010, ss. 84-85</ref>, gimnazjum zostało sformatowane jako dwujęzyczne<ref>Gulczyńska 2010, s. 83</ref>; rok szkolny 2001/02 obie placówki rozpoczęły jako Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 10. W roku 2004 na podstawie przeprowadzonego wśród uczniów plebiscytu bezimienne dotąd gimnazjum również przyjęło Dąbrówkę jako swojego patrona<ref>Noj, Eischler, Kraśnik, Nowicka 2010, s. 85</ref> i otrzymało własny sztandar<ref>Małecka 2010, s. 164</ref>. W roku 2002 powstało Stowarzyszenie Przyjaciół Szkoły im. Dąbrówki w Poznaniu<ref>zob. historię Stowarzyszenia na witrynie szkoły, dostępną [http://www.dabrowka.poznan.pl/images/strony/stowarzyszenie/Kalendarium.html tutaj]</ref>, które od tej pory przejęło organizację nieregularnych zjazdów abiturientów<ref>do tego czasu zjazdy dąbrówczańskie odbywały się w latach 1930, 1945, 1947, 1958, 1981 i 2000; pierwszy zjazd Stowarzyszenie zorganizowało w roku 2005</ref>. W roku 2007 doszło do symbolicznej zmiany na stanowisku dyrektora; po raz pierwszy w historii osobę kierującą placówką wyłoniono w drodze publicznego konkursu, a także po raz pierwszy w historii został nim po 9 kolejno sprawujących ten urząd kobietach mężczyzna<ref name="Noj, Eischler 2010">Noj, Eischler, Kraśnik, Nowicka 2010, s. 86</ref>. Prowadzone na terenie szkoły inwestycje dotyczyły głównie remontów bieżących; do najważniejszych należały likwidacja skutków niewielkiego pożaru z roku 1998<ref>Małecka 2010, s. 146</ref>, przejęcie na potrzeby szkolne znajdującego się w budynku mieszkania służbowego oraz wyposażenie placówki w sprzęt<ref>Małecka 2010, s. 145</ref>.
[[Plik:VIII. Internationales Finale in Warschau 2014.JPG|mały|lewo|finał [[Jugend debattiert international|Jugend Debattiert]]]]
W drugiej połowie pierwszej dekady XXI wieku tak liceum jak gimnazjum systematycznie umacniały swoją specyfikę - odróżniającą je od innych szkół poznańskich - poprzez rozbudowywanie związków z językiem niemieckim i kulturą niemiecką. W roku 2005 część uczniów po raz pierwszy zdawała [[Stara matura dwujęzyczna|dwujęzyczną (polsko-niemiecką) maturę]], która organizowana była do czasu reformy matur z 2009.<ref name="ReferenceA">Noj, Eischler, Kraśnik, Nowicka 2010, s. 87</ref>. w tym samym czasie rozpoczęto udział w międzynarodowym programie promujący kulturę niemiecką [[Jugend debattiert international|Jugend Debattiert International]]<ref>Noj, Eischler, Kraśnik, Nowicka 2010, s. 88</ref>. W roku 2009 po raz pierwszy przeprowadzono egzaminy Deutsches Sprachdiplom II na poziomie B2 i C1.<ref name="Noj, Eischler 2010"/> W podobnym okresie szkoła zaangażowała się w program Deutsch Wagen Tour, współorganizowany m.in. przez [[Goethe-Institut]], ambasady RFN i [[Deutscher Akademischer Austauschdienst]] .<ref>Noj, Eischler, Kraśnik, Nowicka 2010, ss. 88-89</ref> Nawiązano trwałą współpracę i wymiany ze szkołami w [[Seelze]], [[Karlstadt (Bawaria)|Karlstadt]] i [[Vreden]]<ref name="ReferenceA"/>. W roku 2010 Dąbrówka była jednym z 26 istniejących w Polsce liceów dwujęzycznych z niemieckim i jednym z 10 takich gimnazjów<ref>Dwujęzyczność w cenie, [w:] serwis ''Perspektywy'', dostępny [http://www.perspektywy.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=2542 tutaj]</ref>; na terenie Wielkopolski była obok I LO w [[Leszno|Lesznie]] jedną z dwu polsko-niemieckich szkół dwujęzycznych<ref>Przemysław Wolski, ''Edukacja dwujęzyczna w Polsce – język niemiecki. Raport ewaluacyjny'', Warszawa 2010, ss. 6-7</ref>.
 
== Współczesność ==
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/VII_Liceum_Ogólnokształcące_im._Dąbrówki_w_Poznaniu”