Armia Świętej Wojny: Różnice pomiędzy wersjami

W dniu 29 listopada 1947 [[Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych|Zgromadzenie Ogólne ONZ]] przyjęło [[Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181|Rezolucję nr 181]] w sprawie rozwiązania konfliktu arabsko-żydowskiego w [[Palestyna|Palestynie]], poprzez utworzenie dwóch państw: arabskiego i żydowskiego<ref>{{cytuj stronę | url = http://avalon.law.yale.edu/20th_century/res181.asp | tytuł = United Nations General Assembly Resolution 181 | data dostępu = 2011-05-05 | praca = The Avalon Project – Yale Law School | język = en}}</ref>. Przywódcy społeczności żydowskiej zaakceptowali plan podziału Palestyny, chociaż wyrażali swoje niezadowolenie. Natomiast społeczność arabska sprzeciwiła się, twierdząc, że narusza ona prawa większości mieszkańców Palestyny<ref>{{cytuj stronę | url = http://web.archive.org/web/20160303193002/http://www.passia.org/seminars/2000/israel/part3.html | tytuł = Jews and Arabs under the British Mandate | data dostępu = 2011-05-05| autor = | opublikowany = 1948 | praca = The Palestinian Academic Society for the Study of International Affairs | język = en}}</ref>. Arabowie spostrzegali plan podziału Palestyny jako niesprawiedliwy, ponieważ oddawał większość terytorium państwa w ręce stanowiącej mniejszość społeczności żydowskiej. Arabscy przywódcy zaczęli wzywać do „zwrócenia Palestyny jej prawowitym mieszkańcom”, „zepchnięciu Żydów do morza” i oczyszczeniu Palestyny z „syjonistycznej plagi”<ref>{{cytuj książkę | nazwisko = Morris| imię = Benny | tytuł = 1948: A History of the First Arab-Israeli War| wydawca = Yale University Press| miejsce = | rok = 2008| strony = | isbn =}}</ref>. Ich niezadowolenie było wzmacniane przez arabski nacjonalizm [[panarabizm]]u, głoszący zjednoczenie wszystkich ludów [[język arabski|arabskojęzycznych]]. W rezultacie, 30 listopada 1947 doszło do wybuchu pierwszych aktów przemocy, które zostały uznane za pierwsze akty [[wojna domowa w Mandacie Palestyny|wojny domowej w Mandacie Palestyny]]. Arabowie rozpoczęli kampanię ataków na żydowską [[komunikacja|komunikację]] pomiędzy [[osiedla żydowskie|osiedlami żydowskimi]]. Kolejne zabójstwa, akty rozboju i podpalenia, pociągały za sobą akcje odwetowe żydowskich [[organizacja paramilitarna|organizacji paramilitarnych]] [[Hagana]], [[Irgun Cwai Leumi|Irgun]] i [[Lechi]]. Liczba ofiar po obu stronach konfliktu zaczęła gwałtownie rosnąć. W grudniu 1947 i styczniu 1948 zginęło prawie 1000 osób, a ponad 2000 zostało rannych. Liczby te odpowiadały 100 ofiarom śmiertelnym tygodniowo<ref>{{cytuj książkę | nazwisko = Yoav | imię = Gelber| autor link = | tytuł = Palestine 1948. War, Escape and the Emergence of the Palestinian Refugee Problem | wydawca = Sussex Academic Press | miejsce = | rok = 2006| strony = 51-56| isbn = 978-1-84519-075-0}}</ref>.

Siły Armii Świętej Wojny operowały w siedmiu głównych obszarach Palestyny: (1) rejon [[Jerozolima|Jerozolimy]] – cztery jednostki ruchome zwalczające żydowską komunikację, oraz cztery jednostki samoobrony broniące tutejszych wiosek; (2) rejon [[Betlejem]] – pięć jednostek ruchomych i kilka jednostek samoobrony; (3) rejon [[Ramallah]] – dwie jednostki ruchome i sześć jednostek wolontariuszy; (4) rejon Centralny ([[Lod]], [[Ramla]] i [[Jafa]]) – trzy jednostki ruchome i kilka jednostek samoobrony; (5) rejon Południowy ([[Gaza (Palestyna)|Gaza]], [[Chan Junus|Chan Junus]]) – trzy jednostki ruchome i kilka jednostek samoobrony; (6) rejon Zachodni ([[Tulkarm]], [[Kalkilja]]) – siły samoobrony; (7) rejon Północny ([[Hajfa]], [[Akka]], [[Nazaret]], [[Tyberiada]]) – cztery jednostki ruchome i siły samoobrony<ref name="desert"/>.