Gabriel Narutowicz: Różnice pomiędzy wersjami

W czasie studiów pomagał Polakom, ściganym przez carat; związany był też z emigracyjną partią „Proletariat”. Uniemożliwiło mu to powrót do kraju, gdyż władze rosyjskie wydały nakaz jego aresztowania. Przyjął obywatelstwo szwajcarskie (1895), a po ukończeniu studiów pierwszą posadę otrzymał w biurze budowy kolei żelaznej w [[St. Gallen|Sankt Gallen]].

 

 

W 1907 został profesorem w katedrze budownictwa wodnego na [[Politechnika Federalna w Zurychu|Politechnice]] w [[Zurych]]u<ref>{{Cytuj stronę | url = http://archiv.ethlife.ethz.ch/articles/tages/narutowiczbio.html | tytuł = Biographie über Gabriel Narutowicz. ETH-Professor und polnischer Präsident| nazwisko = | imię = | autor = Christoph Meier| autor link = | data = | rok = | miesiąc = | praca = | opublikowany = 2007-01-22 | oznaczenie = | strony = | język = de | archiwum = | zarchiwizowano = | id = | cytat = | data dostępu = 2017-04-21}}</ref>. W latach 1913–1919 pełnił tam funkcję dziekana. Zatrudniony w biurze inżynierskim Narutowicza był inż. [[Kazimierz Ślączka]], jego późniejszy doradca ds. przemysłu naftowego<ref>{{Cytuj książkę | autor = [[Kazimierz Miński]] | tytuł = Życiorysy nafciarzy | wydawca = Przemysł Naftowy | miejsce = Kraków | data = 1961 | strony = 446-447 | url = http://bc.inig.pl:8080/dlibra/docmetadata?id=378}}</ref><ref>{{Cytuj stronę | url = http://sitpnig.net.pl/rys-historyczny/ | tytuł = Stowarzyszenie Naukowo-Techniczne Inżynierów i Techników Przemysłu Naftowego i Gazowniczego. Oddział w Gdańsku. Rys historyczny | data = 2010-09-06 | opublikowany = sitpnig.net.pl | data dostępu = 2016-09-07}}</ref>. Był również członkiem szwajcarskiej komisji gospodarki wodnej. W 1915 został przewodniczącym międzynarodowej komisji regulacji Renu.