Wojna sześciodniowa: Różnice pomiędzy wersjami

13 listopada 1966 izraelska armia przeprowadziła operację odwetową, wkraczając siłami 3 tys. żołnierzy do Jordanii. Podczas tej operacji zajęte zostały arabskie wioski Es Samu, Kirbet El-Markas i Kirbet Jimba w pobliżu [[Hebron]]u, w [[Judea|Judei]]. W trakcie trwania operacji doszło do starcia z jordańskimi siłami, które interweniowały w rejonie wioski Es Samu. W walce zginęło 15 jordańskich żołnierzy i 3 cywili, rannych zostało 54 żołnierzy i 29 cywili. Zginął także 1 izraelski spadochroniarz, a 10 zostało rannych. W wiosce Es Samu zniszczonych zostało 125 domów<ref>{{cytuj książkę |nazwisko= Bowen|imię= Jeremy|tytuł= Six Days: How the 1967 War Shaped the Middle East|wydawca= Simon & Schuster|miejsce= Londyn|rok= 2003|strony= 23-30|isbn= 0743230957}}</ref>.

 

 

==== Nasilenie konfliktu ====

23 maja Izrael cytując międzynarodowe prawo oświadczył, że zamknięcie cieśnin jest nielegalne i zapowiedział rozważenie kroków zapobiegawczych. Oficjalne oświadczenie uznawało ogłoszenie blokady morskiej cieśnin jako wyraźny akt agresji – jako pierwszy strzał w nowej wojnie<ref>{{cytuj książkę|tytuł= United Nations Conference on the Law of the Sea|wydawca= UN Publications|miejsce= Genewa|rok= 1958|strony= 132–134|isbn=}}</ref>. Egipt i pozostałe państwa arabskie uznały w odpowiedzi, że jakiekolwiek działanie ofensywne Izraela byłoby nieusprawiedliwioną prawnie samoobroną, ponieważ nie nastąpił żaden zbrojny atak. Dodatkowo Egipt oświadczył, że rejon [[Zatoka Akaba|Zatoki Akaba]] zawsze znajdował się na jego wodach terytorialnych i prawo korzystania z tej drogi wodnej przysługuje jedynie państwom zaprzyjaźnionym – Jordanii i Arabii Saudyjskiej. Nie uwzględniono przy tym twierdzenia, że w Zatoce Akaba znajduje się także izraelski port [[Ejlat]].

 

 

26 maja egipski prezydent Naser powiedział: ''„Zamierzamy przypuścić frontalny atak na Izrael. To będzie wojna totalna. Naszym podstawowym celem będzie unicestwienie Izraela”''. 28 maja Naser dodał: ''„samo istnienie Izraela stanowi agresję”''. Równocześnie zagroził on całkowitym zamknięciem Kanału Sueskiego, gdyby jakiekolwiek państwo spróbowało interweniować w trakcie wojny egipsko-izraelskiej<ref>{{cytuj książkę |nazwisko= Stone|imię= David|tytuł= Wars of the Cold War|wydawca= Brassey's|miejsce= Genewa|rok= 2004|strony= |isbn= 1857533429}}</ref>. 29 maja Naser zażądał od Izraela oddania portu Ejlat i innych terenów położonych wzdłuż linii demarkacyjnej.

Tego samego dnia Irak, Sudan, Kuwejt i Algieria ogłosiły mobilizację swoich wojsk. W świecie arabskim głoszone było hasło: „Cel, jaki nam przyświeca – to całkowita zagłada Izraela!” 31 maja iracki prezydent [[Abd ar-Rahman Arif]] powiedział: „Obecność Izraela to pomyłka, która musi być naprawiona... Nasz cel jest jasny – zmieść Izrael z mapy.”<ref name=autonazwa1 />

 

 

== Zgromadzone siły ==

 

==== Strefa Gazy ====

 

Wieczorem siły izraelskie z rejonu Rafah uderzyły w kierunku silnie bronionej egipskiej bazy [[Al-Arisz]]. W nocnych walkach umocnienia zostały przełamane i o świcie 6 czerwca Izraelczycy zdobyli ten ważny węzeł komunikacyjny. Równocześnie, o świcie 6 czerwca rozpoczęło się natarcie z rejonu Chan Junus w kierunku [[Gaza (Palestyna)|Gazy]]. Po ciężkich walkach, w południe zostały zdławione ostatnie punkty egipskiego oporu w Strefie Gazy.

W tej walce niezwykle ważnym czynnikiem okazała się [[Organizacja Wyzwolenia Palestyny]], która wykorzystała osłabienie militarne Egiptu i rozpoczęła prowadzenie coraz bardziej samodzielnej polityki. Poglądy jej przywódców stopniowo radykalizowały się, aż w 1969 przywództwo nad OWP przejął [[Jasir Arafat]], wieloletni nieprzejednany wróg kompromisu z Izraelem<ref>{{cytuj stronę| url = http://encyklopedia.wp.pl/encid,1721534,sz_tresc.html?ticaid=15c04| tytuł = Organizacja Wyzwolenia Palestyny| data dostępu = 21 kwietnia 2008| autor = Encyklopedia PWN| język = en}}</ref>.

 

 

=== Rezolucja ONZ nr 242 ===

# wycofanie izraelskich wojsk z terenów zajętych w wojnie sześciodniowej,

# wycofaniu wszystkich żądań sprzed wojny,

23 listopada 1967 [[Sekretarz generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych]] [[U Thant]] upoważnił [[Szwecja|szwedzkiego]] dyplomatę [[Gunnar Jarring]]a, aby jako specjalny wysłannik [[Organizacja Narodów Zjednoczonych|ONZ]] nadzorował wprowadzenie Rezolucji 242 w życie. Jarring umieścił swoją główną kwaterę na [[Cypr (wyspa)|Cyprze]] i rozpoczął konsultacje z Izraelem, Egiptem, Jordanią i Libanem. Syria odmówiła udziału w jakichkolwiek konsultacjach w sprawie porozumienia z Izraelem. Konsultacje prowadzone przez Jarringa były niezwykle trudne, gdyż delegacja izraelska nalegała na jak najszybsze rozpoczęcie bezpośrednich rozmów pokojowych twierdząc, że żadne ustępstwa terytorialne nie mogą być poczynione, zanim nie powstanie perspektywa uzyskania trwałego pokoju. Natomiast państwa arabskie popierane przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich utrzymywały, że bezpośrednie rozmowy z Izraelem mogą rozpocząć się dopiero po wycofaniu jego wojsk z zajętych terenów. Impas w negocjacjach doprowadził do zerwania konsultacji przez państwa arabskie. W rezultacie komunistyczne państwa Europy Wschodniej (z wyjątkiem [[Rumunia|Rumunii]]) zerwały stosunki dyplomatyczne z Izraelem<ref>{{cytuj stronę| url = http://encyklopedia.pwn.pl/haslo.php?id=4574362| tytuł = Izrael. Historia.| data dostępu = 21 kwietnia 2008| autor = Encyklopedia PWN| język = en}}</ref>.

 

 

=== Konteksty kulturowe ===