Sieniawa: Różnice pomiędzy wersjami

Miasteczko jest położone 2 km od [[San]]u w pięknych terenach przyrodniczych. Na północy i wschodzie ciągną się wielkie połacie lasów Sieniawskichsieniawskich, teren na północy jest falisty i pagórkowaty, pokryty resztkami lasów dawnej puszczy Sandomierskiejsandomierskiej. Tereny wschodnie w kierunku Oleszyc są pokryte wielkim kompleksem leśnym o szerokości 20 km. Na północnych krańcach [[Leżachów|Leżachowa]] wznosi się wzgórze „Kamień” (195 m n.p.m.), a w kierunku Dobrej jest wzniesienie zwane „Sławgórą” (224 m n.p.m.). W XVIII wieku koryto Sanu znajdowało się obok miasteczka, czego dowodem są starorzecza i mokradła. W XIX wieku dokonano regulacji rzeki przesuwając jej koryto średnio o 1,5 km na zachód<ref>[http://www.sieniawa.pl/Site?param=15 Położenie].</ref>.

Osadnictwo na terenie Sieniawskimsieniawskim na podstawie badań archeologicznych jest datowane na ok. 4000 lat p.n.e. Były to osady i gródki w okresie [[Kultura łużycka|Kulturykultury łużyckiej]], a później pod wpływem kultury rzymskiej. Wykorzystywały one wzniesienia i pagórki na podmokłym i trudno dostępnym terenie. Świadczą o tym wykopaliska w Dybkowie, Leżachowie, Czerwonej Woli, Piganach, Wylewie i Piskorowicach. W 1874 roku odkryto cmentarzysko pod lasem zwanym „Koty”, obok Wylewy. Inne cmentarzyska odkryto na pagórkach przeciętych strumykiem Czerniawką pomiędzy Dybkowem i Leżachowem. Od XV do XVIII wieku powstały nowe niewielkie osady. Najstarsza wzmianka o Dybkowie pochodzi z XV wieku<ref>[http://www.sieniawa.pl/Site?param=18 Początki Sieniawy].</ref>. Przydatnym źródłem archiwalnym do poznawania historii XVI i XVII wieku są [[Regestr poborowy|regestra poborowe]]; regestr z roku 1515 tak opisuje wieś Dybków; („Dipkow, lan,4,tab.vect.gr.6.”), a regestr z roku 1589 opisuje: („Dypkow,lan.4½,taber.2,lan. 1,hort.c.agr.18,ing.c.pec.5,ing.paup.4,hidraulus.”)<ref>Źródła Dziejowe. Tom XVIII. część I. „Polska XVI wieku pod względem Geograficzno-Statystycznym. Tom VII. część I. Ziemie Ruskie. Ruś Czerwona” strony 4 i 135.</ref><ref>Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa [http://www.wbc.poznan.pl/publication/7989 Regestr Poborowy/Ziemie Ruskie/Ruś Czerwona].</ref>.

W 1990 roku była ogólnopolska reforma samorządu terytorialnego i przywrócono urząd [[Burmistrzburmistrz]]a. Po 1990 roku burmistrzami Miasta i Gminy Sieniawa byli: [[Franciszek Woś]] i Wacław Mikulski, a od 2006 roku burmistrzem jest [[Adam Woś]].

Tereny te w średniowieczu należały do parafii Jarosławskiejjarosławskiej, jednak z powodu dalekiej odległości kapłani Jarosławscyjarosławscy nie mogli należycie wykonywać swych obowiązków. Dlatego [[Jan Kostka]] i [[Zofia ze Sprowy Odrowąż]] chcąc umożliwić ludności polskiej i katolickiej korzystanie z sakramentów świętych i uchronić przed przechodzeniem na miejscowe prawosławie (ludność polska częstoniekiedy przechodziła do miejscowych cerkwi), w 1571 roku ufundowali kościół w [[Dybków|Dybkowie]] i postarali się, aby na miejscu zamieszkał kapłan, który początkowo nie posiadał określonej dotacji. W 1602 roku została erygowana parafia w Dybkowie; w 1624 roku podczas najazdu tatarskiego kościół został zniszczony. Następny kościół zbudowano w 1629 roku, a 6 sierpnia 1629 roku [[Katarzyna Sieniawska]] przywilejem w Brzeżanach określiła prawo tego kościoła i nadała uposażenie dla plebana w Dybkowie: ''[[Dziesięcina]] ze zbóż [[folwark]]u w Dybkowie, 10 złp z folwarków w Cieplicach i Lubienie (Rudka); pleban otrzymał grunta, pola, ogrody i łąki, a także korzystał z młyna w Lubieniach (Rudce). Pleban miał też wyznaczone [[Meszne (opłata)|Mesznemeszne]] z Dybkowa, Cieplic, Dobrej i Lubień (Rudki). Ludność była wolna od zobowiązań na rzecz króla, był w Dybkowie wójt i szkoła<ref>Podkarpacka Biblioteka Cyfrowa [http://www.pbc.rzeszow.pl/dlibra/docmetadata?id=5436 Dzieje Parafii Jarosławskiej] strony 146-147.</ref>.''

W 1676 roku Sieniawa otrzymała prawa miejskie, a następnie zbudowano drewniany kościół i od tego czasu Sieniawa posiada dwa kościoły. Na miejscu drugiego kościoła w latach 1719–1749 został zbudowany murowany kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, a w 1754 roku dobudowano klasztor dla Dominikanówdominikanów. Pierwszy kościół (fara) w 1744 roku był już mocno zniszczony i w 1753 roku zbudowano murowany pw. św. [[Jan Chrzciciel|Jana Chrzciciela]], który został [[Poświęcenie kościoła|konsekrowany]] w 1777 roku przez biskupa przemyskiego [[Wacław Hieronim Sierakowski|Wacława Hieronima Sierakowskiego]]. W 1772 roku Sieniawa znalazła się pod Austriackimaustriackim zaborem. Austriacy prowadzili politykę ingerencji w sprawy kościoła, dlatego w 1788 roku skasowali klasztor Dominikanówdominikanów (przenieśli się do Jarosławia na miejsce skasowanego klasztoru Jezuitówjezuitów), a kościół zmieniony na parafialny<ref name="Historia">[http://www.sieniawa.pl/Site?param=23 Historia kościołów w Sieniawie].</ref>.

Kościół parafialny rzymskokatolicki został [[Poświęcenie kościoła|konsekrowany]] 10 września 1890 roku przez biskupa sufragana przemyskiego [[Jakub Glazer|Jakuba Glazera]]. Podczas I wojny światowej kościół został zniszczony, w 1923 roku został odbudowany. W 1952 roku zbudowano ołtarz główny, a trzy lata później ołtarze boczne; w 1954 roku Stanisław Jakubczyk wykonał polichromie<ref name="Historia" />. Obecnie parafia Sieniawa posiada kościoły filialne w Piganach i Leżachowie. Parafia przynależy do [[Dekanat Sieniawa|Dekanatudekanatu Sieniawskiegosieniawskiego]].