Edward Gallaudet: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Życie rodzinne: poprawa linków → archiwum |
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje) m Bot poprawa: linki wewnętrzne, apostrofy, cudzysłowy itp. |
||
Linia 23:
=== Dom rodzinny ===
[[Plik:US-CT(1891) p125 HARTFORD, DEAF AND DUMB ASYLUM.jpg|thumb|240px|''Asylum for the Deaf and Dumb'' w Hartford{{r|Asylum}} (1817)]]
Był najmłodszym z ośmiorga dzieci Thomasa Hopkinsa Gallaudeta ([[pastor]]a w Hartford) i jego żony, Sophii Fowler. Sophia Gallaudet była osobą niesłyszącą. Rodzice Edwarda zamieszkali w roku 1811 w sąsiedztwie rodziny znanego lekarza–chirurga, Masona Cogswella, i jego żony, Mary. Dziewięcioletnia córka sąsiadów była izolowana przez inne dzieci z powodu [[głuchota|głuchoty]], kojarzonej wówczas z [[Niepełnosprawność intelektualna|niedorozwojem umysłowym]]. Thomas Gallaudet podjął próby nawiązania kontaktu z dziewczynką i nauczenia jej [[Komunikacja interpersonalna|komunikowania się]] z otoczeniem za pomocą obrazków i pisanych na piasku liter. Wraz z dr. Cogswellem doprowadził do utworzenia szkoły dla niesłyszących dzieci z okolicy. W czasie 15-miesięcznego pobytu w Europie – finansowanego przez rodziny i przyjaciół{{r|Clerc}} – poznał metody nauczania stosowane w Paryżu, w pierwszej publicznej szkole dla niesłyszących dzieci, założonej w roku 1755 przez [[Charles-Michel de
Thomas Gallaudet wrócił do Hartford w roku 1816. Towarzyszył mu [[Laurent Clerc]]{{r|Clerc}}, [[Głuchoniemota|głuchoniemy]] instruktor ze szkoły paryskiej (asystent de
W następnych latach Thomas Gallaudet i Laurent Clerc wytrwale rozwijali specyficzne metody edukacji głuchoniemych oraz amerykańską odmianę francuskiego języka migowego (''ASL'' – ''American Sign Language''){{odn|Sacks|2011|s=47}}. Zyskali wielu entuzjastycznych naśladowców – otwierano liczne podobne szkoły z internatami, w których rozwijała się specyficzna [[kultura Głuchych]]{{odn|Sachs|2011|s=204-207}}.
Linia 39:
|szerokość2 = 220
|alt2 = 2
|opis2 = ''ASL'' (''American Sign Language'')<ref group=uwaga>ASL nie przypomina BSL (języka brytyjskiego). Jest stosowany w Kanadzie i [[Meksyk]]u. (zob. też [[polski język migowy]], [[system językowo-migowy]]).</ref>{{r|alfabet}}<br /> <small>'''Po lewej
|grafika3 = LaurentClerc reduit2.jpg
|szerokość3 = 225
Linia 77:
}}
[[Plik:Handshape equiv2.png|thumb|200px|Znaki ASL [[SignWriting]] i odpowiednie układy dłoni]]
Mimo sukcesów ''National Deaf-Mute College'' i ''Gallaudet College'' oraz ich absolwentów, zgodne z koncepcjami de
Graham Bell (ur. 1847), [[logopeda]] i wynalazca ([[telefon]], [[głośnik]], [[mikrofon]]) był przekonany, że nauczanie niesłyszących musi polegać na przymuszaniu ich do rezygnacji z korzystania z naturalnego języka migowego – i do nauczenia się języka mówionego. Problemy niedosłyszących (m.in. matki, która żyła samotnie, nie chcąc przyznać się do głuchoty) próbował rozwiązać metodami technicznymi. Preferował nauczanie rozumienia mowy (języka ludzi słyszących) z użyciem wzmacniaczy [[dźwięk]]u oraz uczenie wzrokowego czytania z ust osoby mówiącej w określonym lokalnym języku. Aby przyspieszyć nabywanie tej umiejętności niesłyszącym dzieciom krępowano ręce. Przeciwdziałano kontaktowaniu się dzieci niesłyszących (w grupach obserwowano spontaniczne tworzenie się własnych języków migowych). Taki system edukacji nie sprzyjał ich umysłowemu i psychicznemu rozwojowi, jednak był dość powszechnie akceptowany – w czasie międzynarodowej konferencji w [[Mediolan]]ie (1880) uznano, że ustna metoda edukacji jest lepsza od korzystającej z języka migowego – systemu znaków przekazywanych rękami (w tym [[SignWriting]], analogiczny do współczesnego [[polski język migowy|PJM]]). Sprzeciwiała się temu jedynie delegacja amerykańska{{r|Milan1880}}. Wbrew mediolańskiej deklaracji Edward Gallaudet zdecydował się utrzymać w swojej uczelni język ''sign'' obok innych metod. Uważa się obecnie, że ta decyzja miała fundamentalne znaczenie dla dalszego rozwoju edukacji niesłyszących{{r|Milan1880}}.
| |||