Państwa Osi: Różnice pomiędzy wersjami

16 czerwca 1940 [[Philippe Pétain|Pétain]] został ostatnim premierem [[III Republika Francuska|Francuskiej III Republiki]], ponieważ francuski opór naFrancuzów niemieckąwobec inwazjęniemieckiej powoliarmii zacząłzałamywał się załamywać. Pétain natychmiast poprosił o zawieszenie broni z Niemcami i sześć dni później, 22 czerwca 1940, jego rząd zakończył negocjacje z Hitlerem. Warunkiem pokoju było zajęcie w przybliżeniu 2/3 terytorium Francji, wraz ze stolicą. Pétain mógł utrzymać armię 100 000 żołnierzy, do obrony pozostałej, wolnej części kraju. TaTn liczbalimit nie obejmowała aniobejmował armii kolonialnej ani francuskiej floty.

10 lipca 1940, [[Philippe Pétain|Pétain]] przez liczne głosy Zgromadzenia Narodowego, skutecznie utworzył rząd Vichy. Nazwa tegorządu kolaborującego z okupantem rządukolaboracyjnego pochodzi od jego siedziby – miasta Vichy. Kolaboracja obejmowała organizowanie deportacji Żydów, a także walkawalkę z francuskim ruchem oporu. Rząd Vichy pomagał także Japończykom w [[Indochiny|Indochinach]]. Stany Zjednoczone uznawały rząd kolaboracyjny Vichy do 1942 roku.

Wielka Brytania wyraziładała zgodę francuskiemu generałowi [[Charles de Gaulle|Charles’owi de Gaulle’owi]] wraz z ruchem Wolnych Francuzów w Londynie na zdobycie imperium kolonialnego w Afryce. 26 września 1940, de Gaulle prowadził atak sił Sprzymierzonych na port [[Dakar]] we Francuskiej Afryce Zachodniej. Siły Pétaina odpowiedziały ogniem i po dwóch dniach ciężkiej walki siły de Gaulle’a zostały odparte. Opinia publiczna we Francji została jeszcze bardziej oburzona, co spowodowało zacieśnianie stosunków Francji Vichy z [[III Rzesza|III Rzeszą]].

Sprzymierzone siły zaatakowały [[Syria|Syrię]] i [[Liban]] w 1941 roku, gdy rząd Vichy w Syrii pozwoliłzezwolił Niemcom dona wsparciawsparcie irackiego buntu przeciw Anglikom. W 1942 roku, alianci również zaatakowali francuską kolonię na [[Madagaskar]]ze.

Francja Vichy nie została bezpośrednio zamieszanawmieszana w wojniewojnę w Europie Zachodniej. Mimo tego prawie 7 000 ochotników dołączyło sięwstąpiło do [[Legion Ochotników Francuskich przeciw Bolszewizmowi|Legionu Ochotników Francuskich przeciw Bolszewizmowi]] (LVF) od 1941 do 1944, natomiast od 1944 do 1945 z 7 500 osób utworzono [[33 Dywizja Grenadierów SS (1 francuska) Charlemagne|dywizję Charlemagne]], oddział [[Waffen-SS]]. Zarówno LVF, jak i dywizja Charlemagne walczyły na froncie wschodnim. Hitler nigdy nie zgodził się na to, aby Francja mogłabymogła zostać pełnoprawnym wojskowym sojusznikiem. Stale zapobiegał powiększaniuzwiększaniu sięsił wojskowych sił Vichy.

Oprócz współpracy politycznej, współpracakolaboracja Vichy z Niemcami w zasadzie opierała się na przemyśle. Francuskie fabryki dostarczały dużą ilość sprzętu wojskowego dla niemieckich sił zbrojnych.

W 1943 władze Vichy w Afryce Północnej doszły do porozumienia z Wolnymi Francuzami w sprawie ustanowienia tymczasowego francuskiego rządu w Algierze, znanym jako [[Francuski Komitet Wyzwolenia Narodowego]] (CFLN) początkowo z [[Henri Giraud|Giraudem]] jako dowodzącymdowędcą wojskiemwojska i de Gaullem jako szefem rządu. CFLN został uznany przez [[Wielka Brytania|Wielką Brytanię]], [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] i [[Stany Zjednoczone]] 26 sierpnia. CFLN tworzył nowe oddziały, reorganizował, szkolił, wyposażał i zaopatrywał francuskie wojsko pod alianckim nadzorem.