Państwa Osi: Różnice pomiędzy wersjami

W 1943 władze Vichy w Afryce Północnej doszły do porozumienia z Wolnymi Francuzami w sprawie ustanowienia tymczasowego francuskiego rządu w Algierze, znanym jako [[Francuski Komitet Wyzwolenia Narodowego]] (CFLN) początkowo z [[Henri Giraud|Giraudem]] jako dowędcądowódcą wojska i de Gaullem jako szefem rządu. CFLN został uznany przez [[Wielka Brytania|Wielką Brytanię]], [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] i [[Stany Zjednoczone]] 26 sierpnia. CFLN tworzył nowe oddziały, reorganizował, szkolił, wyposażał i zaopatrywał francuskie wojsko pod alianckim nadzorem.

Mengjiang był utworzonym w Mongolii Wewnętrznej państewkiem, w pełni zależnym od Japonii. NaPaństwo czeleto państwarządzone oficjalniebyło przez stałksięcia Demchugdongruba, mongolskimongolskiego arystokrataarystokratę wywodzącywywodzącego się od [[Czyngis-chan]]a, ale ''defaktycznie facto'' państwo zarządzanekontrolowane było przez japońskąjapońskie armięwojsko. Niepodległość Mengjiang została ogłoszona 18 lutego 1936 roku, pow wyniku zajęciuzajęcia tego terytorium przez Japończyków.

Kiedy wszystkie rządy- marionetki w ChinachChin zostały zjednoczone pod rządem [[Wang Jingwei]] w marcu 1940, Mengjiang utrzymał swoją oddzielną tożsamość jako autonomiczna federacja. Chociaż pod mocną kontrolą japońskiej Armii Imperialnej, która zajęła teren, książę Demchugdongrub miał swoją własną armię, która oficjalnie była, teoretycznie, niezależna.

Mengjiang upadło w 1945 roku w wyniku klęski Japonii i najazdu ZSRR oraz mongolskiej [[Robotniczo-Chłopska Armia Czerwona|Armii Czerwonej]]. Przeważające radzieckie siły posunęły się do Mongolii Wewnętrznej, napotykając na niewielki opór jedynie ze strony mongolskiej kawalerii, która, podobnie jak reszta armii, szybko została rozbitazniszczona.

Były prezydent [[Indyjski Kongres Narodowy|Indyjskiego Kongresu Narodowego]], Bose został zatrzymany przez brytyjskie władze kolonialne na początku II wojny światowej. W styczniu 1941 roku, po ucieczce z więzienia, przedostaniu się do Niemiec, a następnie do Japonii, utworzył Indyjską Armię Wyzwoleńczą, złożoną głównie z indyjskich więźniów. Powstała Niezależna Liga Indyjska, która – idąc za europejskim przykładem – wezwała do tworzenia Indyjskiej Armii Wyzwoleńczej, w której szeregach znaleźli się hinduscy emigranci i jeńcy z armii brytyjskiej, wzięci do niewoli przez Japończyków. Wkrótce armia liczyła już ok. 40 tys. żołnierzy. Kierownictwo rządu i armii objął przybyły właśnie Bose, dzięki poparciu japońskiego premiera gen. [[Hideki Tōjō|Hideki Tojo]].<br />21 października 1943 r. zdecydował się on na ogłoszenie powstania Tymczasowego Rządu Wolnych Indii naz czelesobą któregona stanąłczele (objął on także funkcje ministra wojny i Naczelnego Wodza). Nowy gabinet emigracyjny – oficjalnie uznany przez 9 państw (Japonię, Birmę – reżim Ba Maw, Chorwację, Niemcy, Filipiny, Nankingowskie Chiny, Mandżukuo, Włochy, Syjam) natychmiast wypowiedział wojnę Wielkiej Brytanii i Stanom Zjednoczonym, a w lutym 1944 r. rozpoczął działania wojenne przeciw Brytyjczykom na terenie Birmy. Pod jurysdykcję rządu Bosego, którego tymczasową siedzibą została birmańska stolica [[Rangun]], oddano należące do Indii wysepki w Zatoce Bengalskiej – [[Andamany]] i [[Nikobary]], zajęte właśnie przez Japończyków.

Działania wojenne hinduskiej armii toczyły się ze zmiennym szczęściem. Rozpoczęta wW marcu 1944 r. rozpoczęta ofensywa w północnych Indiach była dla Brytyjczyków całkowitym zaskoczeniem i umożliwiła głębokie wbicie się w terytoria indyjskie. Zajęte ziemie oddano pod zarząd Bosego, który ogłosił tymczasową stolicą Indii miasto [[Imphal]] w nadgranicznym okręgu [[Manipur]] i zachęcał do dalszego marszu na [[Delhi]]. Ostatecznie na wiosnę 1945 r. wyczerpane długotrwałymi walkami i zdziesiątkowane tropikalnymi chorobami oddziały poniosły klęskę w [[Rangun]], w wyniku czego miasto zostało zajęte przez Brytyjczyków, a kolaboranckie państwo indyjskie przestało istnieć.