Hezychazm: Różnice pomiędzy wersjami

Wykorzystując sympatie hezychastów do przechylenia na swą korzyść szali w wojnie domowej, Jan VI – późniejszy mnich – był jednocześnie głęboko zafascynowany doktryną Palamasa i napisał w jej obronie kilka apologii. Dopilnował, by zwycięstwo mistycznej strony sporu było ostateczne. W marcu [[1347]] r., wkrótce po opanowaniu Konstantynopola, wydał dekret ogłaszający prawowierność hezychazmu, a w roku [[1351]], po zorganizowaniu na synodzie w stolicy publicznej dysputy między palamitami i ich adwersarzami, podpisał uchwałę oznaczającą definitywne włączenie nauki mistyków z Athos do kanonów prawosławia. Owoc obrad synodu został następnie trzykrotnie odczytany i pozostaje w mocy do dziś. Grēgorios Palamas został w [[1368]] r. obwołany świętym. Jego najwytrwalsi przeciwnicy, Akyndyn i Gregoras, już tego wydarzenia nie dożyli. Szczególne znaczenie hezychazmu kryje się w jego treściach humanistycznych. Palamas i jego zwolennicy uznawali człowieka za zdolnego do poznania Boga na drodze mistycznej i za powołanego do deifikacji w Chrystusie. Podkreślali tym samym obecność pierwiastka Boskiego w stworzeniu i sprzeciwiali się [[Tertulian|tertuliańskiej]] tendencji do wywyższania Boga poprzez umniejszanie godności rodzaju ludzkiego. Zasadniczą ideą hezychazmu jest duchowa łączność, komunia człowieka z Bogiem jako forma jego deifikacji.

 

{{Przypisy}}