Klasztor Sióstr Sacré Coeur w Pobiedziskach: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
przeniesienie refów na koniec, istn. przypis do części akapitu jako uźródłowienie |
drobne redakcyjne |
||
Linia 46:
[[Plik:Convent Sacre Coeur05(js), Pobiedziska (Poland).jpg|mały|left|Główny [[Hol (architektura)|hol]] szkoły]]
[[Plik:Convent Sacre Coeur07(js), Pobiedziska (Poland).jpg|mały|Wnętrze kaplicy]]
W 1921 roku Zgromadzenie zakupiło w Polskiej Wsi rozległą posiadłość z [[Polski dwór szlachecki|dworkiem]], który został przeznaczony na [[klasztor]]. Obok zaczęto budowę dużej [[Szkolnictwo katolickie w Polsce|szkoły]] z [[internat]]em, wg projektu [[Julian Puterman-Sadłowski|Juliana Putermana-Sadłowskiego]]. Już w styczniu 1922 roku zaczęła funkcjonować szkoła – 8-klasowe [[gimnazjum]], które otrzymało uprawnienia państwowe 4 lata później. Budynek ukończono w 1930 roku. Po [[Reforma jędrzejewiczowska|reformie polskiego systemu edukacji]] (zapoczątkowanej w 1932 roku), szkołę tę przekształcono w 4-letnie gimnazjum i 2-letnie [[Liceum ogólnokształcące|liceum]] (łącznie ok. 100 uczennic, prawie wszystkie mieszkające w internacie). Jednocześnie Zgromadzenie prowadziło Prywatne Kursy Gospodarstwa Domowego dla ok. 30 ubogich dziewcząt z okolicznych wsi{{r|:0}}.▼
▲W 1921 roku
Podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]] przełożona generalna przysłała do tego klasztoru kilka zakonnic niemieckich, by reprezentowały go wobec [[Narodowy socjalizm|hitlerowców]] i ochroniły posiadłość przed zniszczeniami wojennymi. W latach 1940–1945 w budynku funkcjonował [[szpital]] niemiecki, a siostry pracowały w nim i dzięki temu wspólnota przetrwała okres okupacji{{r|:0}}.▼
▲Podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]] przełożona generalna przysłała do tego klasztoru kilka zakonnic niemieckich, by reprezentowały go wobec [[Narodowy socjalizm|hitlerowców]] i ochroniły posiadłość przed zniszczeniami wojennymi. W latach 1940–1945 w budynku funkcjonował [[szpital]] niemiecki,
Po zakończeniu działań wojennych w kwietniu 1945 roku, siostry wznowiły funkcjonowanie gimnazjum, do którego uczęszczali też chłopcy, choć w internacie mieszkały tylko dziewczynki. W kolejnym roku otwarto 2-letnią Szkołę Rolniczą (która istniała do 1950 roku), aby objąć nauczaniem jak najwięcej młodzieży, gdyż w [[Wielkopolska|Wielkopolsce]] podczas wojny nie było rozwiniętego systemu [[Tajne nauczanie|tajnego nauczania]]. Szkoła przeobrażała się zgodnie z reformą szkolnictwa polskiego: 11-latka, potem 4-letnie liceum, 3-letnie gimnazjum i 3-letnie liceum. Dyrekcja co roku musiała ubiegać się o przyznanie praw państwowych, ale mimo trudności przetrwała czasy [[Socjalizm|socjalistyczne]] i [[Komunizm|komunistyczne]] jako jedna z 9 prywatnych polskich szkół żeńskich prowadzonych przez zgromadzenia zakonne w Polsce{{r|:0}} i jedyna w Wielkopolsce{{r|:3}}. Równolegle w latach 1957–1963 zakonnice prowadziły także szkołę Gospodarstwa Domowego{{r|:0}}.▼
▲Po zakończeniu działań wojennych w kwietniu 1945 roku, siostry wznowiły funkcjonowanie gimnazjum, do którego uczęszczali
Okres [[stalinizm]]u był dla szkoły najtrudniejszy, ale ówczesna dyrektorka Matka Gertruda Żurawska (1945–1967) walczyła o utrzymanie szkoły, prawa państwowe, nabór do szkoły oraz katolickie wychowanie uczennic, choć program szkolny był ściśle nadzorowany prze władze oświatowe{{r|:0}}. Siostry zapraszały do szkoły na wykłady wybitnych prelegentów (np. [[Stefan Swieżawski|Stefana Świeżawskiego]]{{r|:1}}).
| |||