Łacina: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
drobne merytoryczne
Nie podano opisu zmian
Linia 17:
'''Język łaciński''' lub '''łacina''' (łac. ''lingua Latina'', ''sermo Latinus'', ''Latinum'', ''Latinitas'') – [[języki indoeuropejskie|język indoeuropejski]] z [[języki latynofaliskie|latynofaliskiej]] podgrupy [[języki italskie|języków italskich]].
 
Łacina ukształtowała się prawdopodobnie w II tysiącleciu przed naszą erą , jako [[język (mowa)|język]] mieszkańców [[Lacjum]] w środkowej [[Italia (kraina historyczna)|Italii]]. Była [[język ojczysty|językiem ojczystym]] [[Starożytny Rzym|Rzymian]]. Do jej zapisywania używano [[Alfabet łaciński|alfabetu łacińskiego]], który jest współcześnie najbardziej rozpowszechnionym alfabetem na świecie. Stała się [[język urzędowy|językiem urzędowym]] [[Republika rzymska|Republiki Rzymskiej]], a później [[Cesarstwo Rzymskie|Cesarstwa Rzymskiego]]. W tym okresie nastąpił proces latynizacji Imperium a łacina była językiem mieszkańców wielu rzymskich prowincji w Europie i północnej Afryce. W codziennej mowie przestała być stosowana po upadku Cesarstwa na zachodzie, chociaż w większości krajów Europy była nadal używana jako język urzędowy, liturgiczny i literacki{{odn|Leonhardt|2013|s = 7-11}}.
 
Do XVIII wieku łacina była stosowana powszechnie w Europie jako język komunikacji międzynarodowej, nauki, kultury i sztuki. W Polsce była językiem urzędowym do [[Rozbiory Polski|rozbiorów]]. Liturgię Kościoła katolickiego sprawowano niemal wyłącznie po łacinie aż do [[Sobór watykański II|Soboru Watykańskiego II]]{{odn|Leonhardt|2013|s = 16-22}}.