Bolesław Jerzy II: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
→Biogram: ten fakt potzrebuje przypisu |
||
Linia 49:
W 1323 zmarli (zapewne otruci) dwaj ostatni książęta z dynastii [[Rurykowicze|Rurykowiczów]] halickich ([[Romanowicze|Romanowiczów]]) - [[Andrzej II Halicki|Andrzej II]] i [[Lew II]], a pretensje do bogatej ziemi wysunęli władcy: [[Zjednoczone Królestwo Polskie|polski]] [[Władysław I Łokietek|Władysław Łokietek]], [[Królestwo Węgier|węgierski]] [[Karol Robert]], [[Mazowsze|mazowiecki]] Trojden I, oraz [[Wielkie Księstwo Litewskie|litewski]] [[Giedymin]]. Kandydatura mazowiecka początkowo wydawała się najsłabsza, syn Trojdena I – Bolesław był jednak osobą, na którą mogły się zgodzić wszystkie strony konfliktu, licząc że będą w stanie roztoczyć pełne zwierzchnictwo nad młodym (15-letnim) [[Piastowie|Piastowiczem]]. Wyprawa zbrojna na [[Księstwo halicko-wołyńskie|Ruś]] pod wodzą Władysława Łokietka, z posiłkami [[Karol Robert|Karola Roberta]], ruszyła jeszcze pod koniec [[1323]] lub na początku roku następnego.
Na przełomie lat 1324-1325 na prośbę bojarów na tronie halicko-wołyńskim zasiadło dwóch braci ze Śląska, lecz na początku 1325 roku władzę książęcą przejął wybrany przez bojarów wołyńskich Bolesław Trojdenowicz. Po przejściu na prawosławie, jako Jerzy (Jurij), otrzymał on tytuł "urodzonego księcia i władcy Rusi" (''natus dux et dominus Russiae''). Objął tron we Włodzimierzu, któremu nadał status stolicy<ref>[[Natalia Jakowenko]]
Przez cały okres rządów Bolesław Jerzy II musiał się liczyć z dość silną opozycją wewnętrzną – niechętną zbyt mocnej władzy. Drugim czynnikiem potęgującym stan ciągłego zagrożenia byli – ciągle niezwykle silni – [[Tatarzy]] uzurpujący sobie prawo swobodnego osadzania w Haliczu książąt.
Linia 57:
Stolicę swojego księstwa ustanowił we [[Włodzimierz Wołyński|Włodzimierzu Wołyńskim]]. Zarzucano mu nadmierną opiekę nad [[mieszczanie|mieszczanami]] i cudzoziemcami, zbyt łagodne traktowanie katolickiego kleru i ograniczenie wpływów panów wołyńskich. Jak zapisał jeden z roczników polskich Bolesław Jerzy "usiłował zmienić ich prawa i obyczaje", co nie wpłynęło pozytywnie na jego popularność wśród miejscowych bojarów.
W 1338 książę halicki udał się na [[Zjazdy w Wyszehradzie|zjazd w Wyszehradzie]], gdzie wspólnie z Kazimierzem Wielkim i Karolem Robertem zastanawiano się m.in. nad kwestią pomocy wojskowej dla Halicza w celu rozgromienia opozycji. Na spotkaniu tym podpisano również układ przewidujący, że w razie [[bezdzietność|bezpotomnej]] śmierci Bolesława władzę nad jego księstwem miał przejąć król Polski{{fakt}}. W 1339 Bolesław lokował na [[Prawo magdeburskie|prawie magdeburskim]] miasto [[Sanok]] jako pierwsze na Rusi Halickiej<ref>20 stycznia 1339 książę Jerzy wydał mieszczaninowi sandomierskiemu Benedyktowi przywilej lokacyjny na zorganizowanie gminy miejskiej na prawie magdeburskim. ([https://archive.is/20120708084222/dziedzictwo.polska.pl/gal/118/150/15/big.jpg Nadanie Bartkowi z Sandomierza wójtostwa w Sanoku, 20 I 1339, Włodzimierz Wołyński]). Zbiór Dokumentów Pergaminowych AGAD 1155-1370. AGAD, Zb. dok. perg. nr 7226.</ref>.
Bolesław II Jerzy zmarł [[bezdzietność|bezpotomnie]] 21 marca 1340. Jak podaje rocznik małopolski został on "przez swoich otruty" (bojarów ruskich); na wieść o przyczynie śmierci Jerzego II, król Polski [[Kazimierz III Wielki]] wyprawił się na Ruś, gdzie po zdobyciu Lwowa a przed powrotem do Królestwa ustanowił spośród swoich rycerzy starostę dla ziemi lwowskiej i miasta Lwowa, a w samym mieście pozostawił część swojego wojska dla zabezpieczenia przyrzeczenia o wierności złożonego przez ruskich panów królowi Kazimierzowi Wielkiemu<ref> Rocznik małopolski 1340, oraz ''Roczniki czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego'' Jana Długosza (w:) ''Miasto jak brylant...'' Karoliny Grodzickiej, Kraków 2007, s. 6-7</ref>.
| |||