Émile Zola: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m MalarzBOT: poprawiam link tożsamy z tekstem linka |
|||
Linia 35:
Zachęcony do podjęcia pracy literackiej, próbował początkowo swoich sił w dramacie, pisząc ''Teresę Raquin'' i ''Spadkobierców pana Rabourdin''. Utwory te nie zyskały jednak uznania odbiorców, w pierwszym przypadku z powodu przesadzonej, przejaskrawionej atmosfery grozy w duchu przebrzmiałego już gotycyzmu, w drugim – z powodu zbyt ostrej krytyki stosunków panujących w burżuazyjnej rodzinie.
Postanowił skupić się na tworzeniu powieści, które według jego zamysłu miały tworzyć jeden wielki cykl analizujący w sposób naukowy stosunki społeczne epoki II Cesarstwa. Tak powstał 20-tomowy cykl ''[[Rougon-Macquartowie|Rougon-Macquartowie. Historia naturalna i społeczna rodziny za Drugiego Cesarstwa]]'' opublikowany w latach 1871-1893. Przedstawia on rozległą panoramę francuskiego społeczeństwa i stanowi ważny dokument tamtych czasów. Cały cykl utrzymany był w duchu naturalizmu, którego podbudowę teoretyczną Zola przedstawił w studium ''Powieść eksperymentalna'' (''Le roman expérimental'', [[1880 w literaturze|1880]]). Mimo przedstawionych tam przez siebie założeń absolutnej obiektywności narratora i porzucenia romantycznego rozmachu w kreacji bohaterów i opisie miejsc, Zola zachował iście romantyczną wyobraźnię, która pozwalała mu kreślić fascynujące opisy najbardziej prozaicznych miejsc. Natomiast wnikliwe badania warunków życia robotników i chłopów oraz działalności Kościoła katolickiego we Francji wywołały u niego sympatie [[
Te ostatnie widać wyraźnie w drugim cyklu powieściowym Zoli, trylogii ''Trzy miasta'', w której poddał druzgocącej krytyce skomercjalizowany kult cudów i objawień, skostniałe i zamknięte wobec wiernych struktury hierarchii kościelnej, a wreszcie nieczułość Kościoła na problemy społeczno-polityczne. W konsekwencji jego książki zostały umieszczone na [[Indeks ksiąg zakazanych|Indeksie ksiąg zakazanych]]. Pisarz wytykał także obojętność rządów Francji i Europy wobec ludobójstwa [[Ormianie|Ormian]] po masakrach dokonanych w sułtańskiej Turcji w latach 1894-1896. W artykułach poświęconych sztuce bronił natomiast malarzy [[Impresjonizm w sztuce|impresjonistów]] przed krytyką zwolenników akademizmu.
W 1898 zaangażował się w obronę francuskiego oficera niesłusznie oskarżonego o zdradę – [[Alfred Dreyfus|Alfreda Dreyfusa]], publikując na pierwszej stronie paryskiego dziennika „L’Aurore” artykuł ''[[
Zmarł w 1902 na skutek zatrucia tlenkiem węgla. Okoliczności jego śmierci do dziś budzą poważne wątpliwości. Choć oficjalnie uznano zgon pisarza za nieszczęśliwy wypadek (wadliwa konstrukcja piecyka), istniały poważne przesłanki, że mogło być to morderstwo na tle politycznym. Rząd [[III Republika Francuska|Trzeciej Republiki]] nie angażował się jednak zbytnio w wyjaśnienie tej sprawy.
| |||