Mina wytykowa: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:19th century Spar torpedo boat.jpg|thumb|300px|Kuter parowy z miną wytykową w położeniu marszowym (w położeniu bojowym była wysuwana na wytyku i zanurzana pod wodę))]]

Mina wytykowa stanowiła [[materiał wybuchowy|ładunek wybuchowy]] z zapalnikiem ([[Mina (broń)|minę]]) umieszczoną na długiej – kilkumetrowej belce ([[wytyk]]u), przytwierdzonej na okuciach w [[dziób okrętu|dziobowej]] części okrętu<ref name=etw>''Encyklopedia techniki wojskowej''. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1987, {{ISBN|83-11-07275-2}}. s.383</ref>. Stosowane były głównie na małych [[kuter (okręt)|kutrach]] parowych (pierwowzorach [[kuter torpedowy|kutrów torpedowych]]), na których były najefektywniejsze z powodu małych rozmiarów kutrów, ułatwiających podpłynięcie, ale także stanowiły uzbrojenie pomocnicze większych okrętów, np. wczesnych [[torpedowiec|torpedowców]]. Przed użyciem minę wytykową opuszczano pod powierzchnię wody. Okręt uzbrojony w minę wytykową podpływał z możliwie dużą prędkością bezpośrednio do [[burta|burty]] wrogiego okrętu i starał się uderzyć miną w tę burtę, powodując wybuch miny obok części podwodnej atakowanego okrętu<ref name=etw/>. Zazwyczaj używano [[zapalnik]]a uderzeniowego, powodującego wybuch miny przy uderzeniu. Uzbrojenie to było jednak niebezpieczne w użyciu, gdyż wymagało podejścia na bezpośrednią bliskość atakowanego okrętu, a wybuch miny zagrażał także samemu kutrowi. Zbliżoną bronią tego okresu były także miny holowane za kutrem, jednakże okazały się mniej skuteczne i jeszcze trudniejsze w użyciu. Miny wytykowe ostatecznie zanikły z chwilą bardziej powszechnego wprowadzenia udoskonalonych [[torpeda|torped]] samobieżnych.