Pierwszym okrętem podwodnym zbudowanym w Niemczech był dwuosobowy „[[Brandtaucher]]”, zaprojektowany przez [[Wilhelm Bauer (inżynier)|Wilhelma Bauera]] w 1850 roku z przeznaczeniem dla marynarki wojennej. Jednostka zatonęła w Zatoce Kilońskiej podczas pierwszego, testowego zanurzenia; podniesiona z dna w późniejszym okresie, obecnie znajduje się w muzeum w [[Drezno|Dreźnie]].
Kolejnymi konstrukcjami tej klasy były „W1„V1" i „W2„V2" z 1890 roku. W 1903 roku stocznia [[Friedrich Krupp Germaniawerft|Germaniawerft]] z [[Kilonia|Kilonii]] zbudowała pierwszy w pełni funkcjonalny niemiecki okręt podwodny – „[[Forelle]]”, który został sprzedany Rosji podczas [[wojna rosyjsko-japońska|wojny rosyjsko-japońskiej]] (kwiecień 1904 roku). Prace, które podjął Raymondo Lorenzo d’Equevilley Montjustin, hiszpański inżynier zatrudniony przez kilońską stocznię, doprowadziły do powstania pierwszego okrętu podwodnego, który wszedł do służby w niemieckiej marynarce wojennej. [[SM U-1 (1906)|U-1]] był ulepszoną wersją okrętów [[okręty podwodne typu Karp|typu ''Karp'']], budowanych dla Rosji. Wyposażony był w podwójny kadłub i napędzany silnikiem benzynowym. Uzbrojenie stanowiła pojedyncza wyrzutnia torped. Okręt wcielono do [[Kaiserliche Marine]] 14 grudnia 1906 roku. Kolejna jednostka – [[U-2 (1908)|U-2]] była o połowę większa i wyposażono ją w dwie wyrzutnie. Napęd dieslowski zastosowano w latach 1912-1913 na okrętach [[okręty podwodne typu U-19|typu ''U-19'']].
Pierwszy niemiecki U-Boot – U-1, używany do celów szkoleniowych, został wycofany ze służby w 1919 roku; obecnie eksponowany jest w [[Deutsches Museum w Monachium|Deutsches Museum]] w [[Monachium]].
