Stanisław Dąbek: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Bot: Dodanie tytułów do linków w przypisach (patrz FAQ); zmiany kosmetyczne |
Życiorys |
||
Linia 37:
Był kolejno dowódcą II batalionu [[14 Pułk Piechoty Ziemi Kujawskiej|14 Pułku Piechoty]] oraz w [[8 Pułk Piechoty Legionów|8]] i [[7 Pułk Piechoty Legionów|7 Pułku Piechoty Legionów]]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 378. lokatą w korpusie oficerów piechoty<ref>Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 33.</ref>.
1 grudnia 1924 roku został awansowany na [[podpułkownik]]a ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 roku i 100. lokatą w korpusie oficerów piechoty<ref>''Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych'' z 17 grudnia 1924 r., Nr 131, s. 732.</ref>. Z dniem 1 maja 1925 roku został odkomenderowany na trzy miesiące z 8 do 7 Pułku Piechoty Legionów, w celu „czasowego pełnienia obowiązków dowódcy pułku w zastępstwie”{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 49 z 1 maja 1925 roku, s. 237}}. Później był zastępcą dowódcy 7 Pułku Piechoty Legionów w [[Chełm]]ie. Od 3 lutego 1928 był słuchaczem III unifikacyjnego trzymiesięcznego kursu dowódców pułków w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie<ref>''Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych'' z 20 stycznia 1928 r., Nr 2, s. 9.</ref>. W 1928 wyznaczony został na stanowisko komendanta Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 4 w Tomaszowie Mazowieckim<ref>Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 11 z 24.07.1928 r.</ref>. Od 1929 do 1930 pełnił funkcję komendanta [[Szkoła Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie|Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty]] w Zambrowie<ref>''Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych'' z 23 grudnia 1929 r., Nr 20, s. 378.</ref>. Z dniem 15 lipca 1930 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy 7 Pułku Piechoty Legionów w Chełmie<ref>''Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych'' z 18 czerwca 1930 r., Nr 11, s. 206.</ref>{{odn|Rocznik Oficerski|1932|s=19, 537}}. 10 grudnia 1931 roku otrzymał awans na pułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 roku i 9. lokatą w korpusie oficerów piechoty<ref>''Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych'' z 11 grudnia 1931 r., Nr 10, s. 395.</ref>. Jako dowódca pułku wdał się w spór z inspektorem armii gen. [[Stefan Dąb-Biernacki|Dąb-Biernackim]], występując przeciwko faworyzowaniu żołnierzy o przeszłości legionowej. W wyniku tego w 1937 roku został przeniesiony i objął dowództwo [[52 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych|52 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych]] w Złoczowie.
W przededniu [[II wojna światowa|II wojny światowej]],
Pułkownik Stanisław Dąbek został pośmiertnie awansowany na stopień [[Generał#We współczesnym Wojsku Polskim|generała brygady]]. Po raz pierwszy przez Naczelnego Wodza, gen. broni [[Władysław Anders|Władysława Andersa]] ze starszeństwem z 1 stycznia 1964 roku. Po raz drugi w 1969 roku przez Prezydenta RP na Uchodźstwie, [[August Zaleski|Augusta Zaleskiego]]<ref>{{Cytuj stronę|url=http://eprints.hist.pl/302/1/1969-06-30_nr4.pdf|tytuł=Dz.U.R.P. z 1969 r. Nr 4|strony=22}}</ref>. Prezydent RP Lech Wałęsa w swoim Postanowieniu z dnia 4 czerwca 1993 roku w sprawie uznania stopni wojskowych nadanych przez władze Rzeczypospolitej na Uchodźstwie uznał stopień generała brygady, nadany pośmiertnie przez Naczelnego Wodza.
|