Kopalnia „Leonidas” powstała w 1822 jako kopalnia rządowa w [[Dozorstwo Olkusko-Siewierskie|dozorstwie olkusko-siewierskim]], gdzie należała do do kopalń średniej wielkości. Usytuowana w paśmie wzgórz galmanowych ciągnących się od Sławkowa do [[Strzemieszyce Małe|Strzemieszyc Małych]], przy wzgórzu [[Gieraska]], na zachód od założonej rok wcześniej prywatnej [[Kopalnia galmanu Kozioł w Sławkowie|kopalni „Kozioł”]]. W pobliżu niej powstała górnicza osada [[Zakawie]]. Obszar ten znany był już w XVII w. jako miejsce wydobycia [[Galena|galeny]]. Kopalnia „Leonidas” rozpoczęła działalność jako [[kopalnia głębinowa]]. W 1824 zatrudniała 56 górników i miała 11 szybów. Później jednak wydobycie prowadzono przede wszystkim w odkrywce. W latach 1822–1826 w kopalni wydobyto 31 758 [[Korzec|korcy]] galmanu<ref>N. Gąsiorowaka-Grabowska, ''Z dziejów przemysłu w Królestwie Polskim, 1815–1918'', PWN 1965, s. 341.</ref>. [[Hieronim Hilary Łabęcki|H. Łabęcki]] szacuje ogólne wydobycie kopalni w latach 1822–1829 na 30 000 [[Kibel|kibli]]. W 1823 w kopalni pracował [[Józef Cieszkowski]], który pozostawił po sobie jej opis. Kopalnia „Leonidas” posiadała własną płuczkę galmanu pod nazwą „Bobrek” (obecnie teren [[Źródliska w Zakawiu|Źródlisk w Zakawiu]]). W 1829 została czasowo zamknięta<ref>H. Łabęcki: ''Górnictwo w Polsce. Opis kopalnictwa i hutnictwa polskiego pod względem technicznym, historyczno-statystycznym i prawnym'', t. I, Warszawa 1841, s. 516.</ref> z powodu wyczerpywania się kruszcu i nieopłacalności dalszych poszukiwań. Głównym powodem była nieumiejętność zejścia z wydobyciem poniżej poziomu wody. Od połowy lat czterdziestych XIX wieku do 1860 kopalnia eksploatowana była ponownie [[Kopalnia odkrywkowa|metodą odkrywkową]] przez radcę stanu hrabiego [[Jan Ciechanowski (przemysłowiec)|Jana Ciechanowskiego]]. Wydobywany w niej galman odwożono do hut cynku w [[Dąbrowa Górnicza|Dąbrowie Górniczej]] i [[Będzin]]ie. W latach 1884 i 1910 podejmowano nieudane próby ponownego uruchomienia kopalni.
