Latino sine flexione: Różnice pomiędzy wersjami

|rodzaj = [[alfabet łaciński|łacińskiełaciński]]

|kraj, region2 = -—

'''Latino sine flexione'''<ref name = rcin>[http://rcin.org.pl/Content/27368/WA004_20700_U11473_Lacina-uproszczona_o.pdf ''Łacina uproszczona (latino sine flexione = interlingua) jako światowy język pomocniczy''] z [http://rcin.org.pl/dlibra Repozytorium Cyfrowego Instytutów Naukowych]</ref>, niekiedy '''latina sine flexione'''<ref>{{Cytuj |tytuł = latina sine flexione |data dostępu = 2018-03-02 |opublikowany = Słownik języka polskiego PWN |url = https://sjp.pwn.pl/sjp/latina-sine-flexione;2565693.html}}</ref><ref>{{Cytuj |tytuł = latina sine flexione |data dostępu = 2018-03-02 |opublikowany = Encyklopedia internetowa PWN |url = https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/latina-sine-flexione;3930815.html}}</ref> ([[łacina|łac.]] „łacina bez [[fleksja|fleksji]]”) – [[język sztuczny|sztuczny język]] opracowany w latach 1903–1904 przez włoskiego matematyka [[Giuseppe Peano|Giuseppe'a Peana]].

[[Język (mowa)|Język]] ten powstał w oparciu o [[łacina|łacinę]] – Peano przejął wszystkie wyrazy z klasycznej łaciny oraz każdy wyraz, który istniał przynajmniej w dwóch językach pochodzenia łacińskiego, dzięki czemu nie musiał stosować form opisowych, sprawiających kłopot w łacinie<ref name = rcin />. Współcześnie używany jest w niektórych publikacjach międzynarodowych, między innymi przez astronomów.

''Latino es lingua internationale in occidente de Europa ab tempore de imperio romano, per toto medio aevo, et in scientia usque ultimo seculo. Seculo vigesimo es primo que non habe lingua commune. Hodie quasi omne auctore scribe in proprio lingua nationale, id es in plure lingua neo-latino, in plure germanico, in plure slavo, in nipponico et alio. Tale multitudine de linguas in labores de interesse commune ad toto humanitate constitute magno obstaculo ad progressu.''

Tłumaczenie: <br>Łacina jest językiem międzynarodowym na zachodzie Europy od czasów imperium rzymskiego, przez całe średniowiecze, a w nauce aż do ostatniego [ubiegłego] wieku. Wiek dwudziesty jest pierwszym, który nie ma wspólnego języka. Dziś prawie wszyscy autorzy piszą we własnych językach narodowych, to jest w wielu językach neołacińskich [romańskich], wielu germańskich, wielu słowiańskich, japońskim i innych. Taka mnogość języków w pracach o [wspólnym] znaczeniu dla całej ludzkości stanowi dużą przeszkodę dla postępu.

* [[Volapük|wolapikinterlingua]]