|
Działalność ZSP w pierwszych latach istnienia, do 1956 r. zdominowana została przez takie sprawy jak warunki bytowe studentów (stypendia, domy akademickie, stołówki, służba zdrowia) warunki studiowania i odpoczynku, funkcjonowanie zespołów samopomocowych w nauce, zespołów artystycznych, problemy wczasów i sport. Po upadku [[stalinizm]]u w czasie przełamywania totalitarnych praktyk systemu w 1956 r., ZSP zachowało swoją strukturę organizacyjną dokonując poważnych przewartościowań programowych. Organizacja wyzwoliła się z krępującego ją gorsetu kurateli politycznej i ograniczeń programowych. Wyrazami tego stanu rzeczy były rozwój i umacnianie się samorządności studenckiej na szczeblu wydziałów, uczelni, środowiska. Członkowie rad wybierani byli w wyborach bezpośrednich. W organizacji obowiązywała zasada rotacji; oznaczała ona, że dane funkcje sprawować można było najwyżej dwie kadencje. Inicjatywy ZSP w tych latach zaowocowały dynamicznym rozwojem różnorodności form działania i manifestacją zarówno kulturalną, naukowo-twórczą, jak i turystyczną. W granicach przewidzianych prawem począwszy od lat 60., ZSP angażowało się w różne formy biznesu, handlu, marketingu, własnych przedsiębiorstw turystycznych i wypoczynkowych. Pomnażało to wypracowany własnymi siłami majątek organizacji służący dobru całego środowiska studenckiego. Dotyczyło to nade wszystko wakacyjnych hoteli studenckich, ośrodków turystyki, domów rehabilitacji, agencji pośrednictwa pracy w tym korepetycji, nauczania języków obcych, poradnictwa ekonomicznego.
Ostatnim przewodniczącym ZSP w tej fazie jego istnienia był [[Stanisław Ciosek]]. W roku 1973 nastąpiło, w ramach sterowanej przez [[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|PZPR]] akcji i wbrew woli większości członków ZSP, przekształcenie ZSP w organizację o nazwie [[Socjalistyczny Związek Studentów Polskich]] (SZSP). Podczas VIII KongresKongresu ZSP obradującyodbywającego się w [[Filharmonia Narodowa|Filharmonii Narodowej]] w Warszawie zdecydowałzdecydowano o połączeniuwłączeniu się z organizacjami [[Związek Młodzieży Socjalistycznej|ZMS]] i [[Związek Młodzieży Wiejskiej|ZMW]]. ZjednoczenieW nastąpiłoefekcie naSZSP grunciestał ZSP,się cojedyną zelegalną zrozumiałychorganizacją względówstudencką musiało(do frustrowaćchwili przedstawicielirejestracji innych[[Niezależne organizacji.Zrzeszenie OstatnimStudentów|Niezależne przewodniczącymZrzeszenie ZSPStudentów]] w tej1980 fazier.). jego istnienia był [[Stanisław Ciosek]], a nowym przewodniczącymPrzewodniczącym Zarządu Głównego SZSP został Eugeniusz Mielcarek. Organizacja zgodnie z deklaracją ideową zmieniła swój charakter. Stała się monopolistą w środowisku studenckim w latach 1973–1982. Nie miała wówczas żadnego konkurenta. Działalność w tym okresie, wobejmowała swoimkontynuację podstawowym nurcie stanowiła kontynuacjęfunkcji zawodowo-samopomocowych funkcjiwraz organizacji.z Ichróżnymi dopełnieniemformami natomiastaktywności byłyszkoleniowej różne formy zabiegów szkoleniowych orazi informacyjno-politycznych. SZSP ze względu na swój polityczny charakter oraz patronat PZPR nie była prostą kontynuacją ZSPpolitycznej. Podczas [[Stan wojenny|stanu wojennego]] SZSP zostałazostał rozwiązanarozwiązany.
W roku 1982 organizacja została reaktywowana ZSP,pod odzyskującdawną swójnazwą korporacyjny„Zrzeszenie charakter.Studentów WPolskich”, reaktywowanejco organizacji znalazła się pewna ilość członków rozwiązanej SZSP. Powrót organizacji na arenę uczelnianą odbyłodbyło się w warunkach szczególnych stanu wojennego. Organizacja straciła dotychczasowy masowy charakter, ale była nadal liczącą się silą społeczną uczelni. W 1980 roku powstało konkurencyjne [[Niezależne Zrzeszenie Studentów]], grupujące wokół siebie bardzo liczną grupę aktywnych studentów, przeciwnych systemowi komunistycznemu.
Zmiany systemowe, jakie dokonały się w 1989 r. spowodowały ograniczenia dofinansowania organizacji. Utraciła ona część swojego majątku i znacząco spadła jej liczebność. W niektórych uczelniach organizacja przestała istnieć.
Zmiany systemowe, jakie dokonały się w 1989 r. nie stanowiły szoku i zaskoczenia dla organizacji. Była ona bowiem obiektywnie ich mimowolnym animatorem. Natomiast boleśnie odczuła ona skutki zmian w postaci ograniczenia środków finansowych, a także restrykcyjnych decyzji ówczesnych władz wobec siebie. ZSP wytrzymało próbę czasu, mimo pozbawienia jej praw użytkowania często własnych klubów i placówek kulturalnych, obiektów turystycznych i wypoczynkowych, pomieszczeń biurowych, a nawet prawnych tytułów własnościowych majątku organizacyjnego. Na ZSP skoncentrował się frontalny atak. Stała się symbolem złej przeszłości. Aktyw organizacji odpierał z godnością i honorem te nieuzasadnione ataki i bezwzględną krytykę w nowych warunkach społecznych i politycznych. Wypada zauważyć, że wydatnie zmniejszyła swoją liczebność. W niektórych uczelniach organizacja przestała praktycznie istnieć w pierwszym okresie transformacji.
Obecnie działalność ZSP obejmuje wiele sfer: reprezentacja środowiska akademickiego, obrona jego praw, prowadzenie doradztwa prawnego dla studentów, dbanie o studencką kulturę, sport, turystykę i prowadzenie klubów studenckich. Poprzez zrzeszanie się, organizacja pragnie wspólnie bronić interesów i praw całego środowiska akademickiego – nieograniczonego dostępu do kształcenia na poziomie wyższym, pomocy materialnej dla studentów oraz powszechnej opieki zdrowotnej. Studenci chcą kształtować aktywne postawy oraz stwarzać możliwości twórczego rozwoju i swojej samorealizacji.
=== Przewodniczący Rady Naczelnej ZSP ===
|
