Zrzeszenie Studentów Polskich: Różnice pomiędzy wersjami

Działalność ZSP w pierwszych latach istnienia, do 1956 r. zdominowana została przez takie sprawy jak warunki bytowe studentów (stypendia, domy akademickie, stołówki, służba zdrowia) warunki studiowania i odpoczynku, funkcjonowanie zespołów samopomocowych w nauce, zespołów artystycznych, problemy wczasów i sport. Po upadku [[stalinizm]]u w czasie przełamywania totalitarnych praktyk systemu w 1956 r., ZSP zachowało swoją strukturę organizacyjną dokonując poważnych przewartościowań programowych. Organizacja wyzwoliła się z krępującego ją gorsetu kurateli politycznej i ograniczeń programowych. Wyrazami tego stanu rzeczy były rozwój i umacnianie się samorządności studenckiej na szczeblu wydziałów, uczelni, środowiska. Członkowie rad wybierani byli w wyborach bezpośrednich. W organizacji obowiązywała zasada rotacji; oznaczała ona, że dane funkcje sprawować można było najwyżej dwie kadencje. Inicjatywy ZSP w tych latach zaowocowały dynamicznym rozwojem różnorodności form działania i manifestacją zarówno kulturalną, naukowo-twórczą, jak i turystyczną. W granicach przewidzianych prawem począwszy od lat 60., ZSP angażowało się w różne formy biznesu, handlu, marketingu, własnych przedsiębiorstw turystycznych i wypoczynkowych. Pomnażało to wypracowany własnymi siłami majątek organizacji służący dobru całego środowiska studenckiego. Dotyczyło to nade wszystko wakacyjnych hoteli studenckich, ośrodków turystyki, domów rehabilitacji, agencji pośrednictwa pracy w tym korepetycji, nauczania języków obcych, poradnictwa ekonomicznego.

 

 

W roku 1982 organizacja została reaktywowana pod dawną nazwą „Zrzeszenie Studentów Polskich”, co odbyło się w warunkach stanu wojennego. Organizacja straciła dotychczasowy masowy charakter, ale była nadal liczącą się silą społeczną uczelni.