Franciszek Kleeberg: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne merytoryczne, drobne redakcyjne, kat. |
drobne redakcyjne |
||
Linia 27:
== Życiorys ==
Urodził się w rodzinie Emiliana, [[Powstanie styczniowe|powstańca styczniowego]] i Józefiny Kuschée (Couschée). Był starszym bratem [[Juliusz Kleeberg|Juliusza]], generała brygady Wojska Polskiego. Według tradycji rodzinnej Kleebergowie wywodzili się od szwedzkiego żołnierza, który przybył do Polski z wrogą armią w XVII wieku, dostał się do niewoli, spolszczył się i w końcu został założycielem rodu rycerskiego. Ojciec generała był długoletnim oficerem [[11 Pułk Dragonów Austro-Węgier|c. i k. 11 Pułku Dragonów]] w Stockerau, w którym po awansie na podpułkownika (1 maja 1901) objął komendę nad
Po ukończeniu szkoły realnej w [[Hranice (okres Przerów)|Hranicach]] i złożeniu matury w [[Wiedeń|Wiedniu]] w 1905 r., kontynuował naukę w [[Techniczna Akademia Wojskowa|Technicznej Akademii Wojskowej]] w Mödling. W 1911 ukończył Szkołę Strzelecką Artylerii w Hajmasker. Pełnił służbę w [[2 Pułk Haubic Polowych Austro-Węgier|2
W maju 1915 roku otrzymał przydział do [[Legiony Polskie (1914–1918)|Legionów Polskich]]. W tym też roku powierzono mu funkcję szefa sztabu [[II Brygada Legionów Polskich|II Brygady Legionów]], którą pełnił przez miesiąc. Następnie przez kilka miesięcy był zastępcą szefa sztabu, a czasowo także szefem sztabu Komendy Legionów Polskich. 1 listopada 1915 roku został mianowany [[Kapitan (ranga)|kapitanem]] (niem. ''Hauptmann'') w korpusie oficerów artylerii. Jego oddziałem macierzystym był 25
W okresie od lutego do lipca 1917 podczas prowadzenia szkolenia Legionów Polskich przez [[Niemcy|Niemców]] w [[Królestwo Polskie (kongresowe)|Królestwie]] był m.in. zastępcą dowódcy [[1 Pułk Artylerii Lekkiej Legionów|1
18 listopada 1918 roku, wezwany przez generała [[Tadeusz Rozwadowski|Tadeusza Rozwadowskiego]], wrócił do kraju i objął obowiązki szefa sztabu [[Armia „Wschód”|Armii „Wschód”]]. Na tym stanowisku wziął udział w [[Bitwa o Lwów (1918–1919)|bitwie o Lwów]]. 19 marca 1919 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków” w Krakowie na stanowisko zastępcy szefa sztabu{{odn|Piwowarski|1989|s=396}}. Z dniem 15 kwietnia został przydzielony do [[Ministerstwo Spraw Wojskowych|Ministerstwa Spraw Wojskowych]] w Warszawie<ref>Dz. Rozk. Wojsk. Nr 55 z 20 maja 1919 roku, s. 1734.</ref>. W ministerstwie powierzono mu obowiązki szefa Sekcji Organizacyjnej, dwa miesiące później – zastępcy szefa Departamentu I Mobilizacyjno-Organizacyjnego. 7 maja 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Legionów Polskich, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia [[podpułkownik]]a<ref>Dz. Rozk. Wojsk. Nr 53 z 15 maja 1919 roku, poz. 1652.</ref>. 10 marca 1920 roku, po reorganizacji ministerstwa, został mianowany pomocnikiem szefa Oddziału I Organizacyjno-Mobilizacyjnego Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 11 z 27 marca 1920 roku, s. 227}}. 29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu [[pułkownik]]a, w artylerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 21 z 9 czerwca 1920 roku, s. 399}}. W lipcu 1920 roku został szefem sztabu [[1 Armia (II RP)|1 Armii]], a 15 sierpnia – szefem sztabu Grupy Operacyjnej gen. [[Kazimierz Raszewski|Kazimierza Raszewskiego]], mającej na celu obronę zachodnich województw przed bolszewikami<ref>Wojciech Zawadzki ''Pomorze 1920'', Bellona 2015, s. 123</ref>.
7 października 1920 roku wyznaczony został na stanowisko szefa sztabu w Dowództwie Okręgu Generalnego „Poznań” w Poznaniu, które w następnym roku zostało przeformowane w [[Dowództwo Okręgu Korpusu Nr VII]]){{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 40 z 20 października 1920 roku, s. 1075}}. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 28. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był [[14 Wielkopolski Pułk Artylerii Lekkiej|14
9 września 1939 przystąpił do organizacji oddziałów bojowych z podległych mu ośrodków zapasowych. W korespondencji urzędowej występował w dalszym ciągu jako dowódca Okręgu Korpusu Nr IX. 27 września zarządził reorganizację podległych mu wojsk oraz ustanowił we Włodawie władze cywilno-administracyjne. Od tego dnia występował jako dowódca [[Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie”|Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”]] (SGO).
Linia 43:
Pod Jabłoniem i Milanowem pobił wysunięte kolumny oddziałów [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]]. 6 października 1939, po [[Bitwa pod Kockiem (1939)|czterodniowych walkach]] z [[Wehrmacht]]em pod [[Kock]]iem, został zmuszony do kapitulacji z powodu braków w zaopatrzeniu i amunicji. Złożył broń jako ostatni polski generał. Kleeberg pozostał jedynym dowódcą SGO bez porażki – przeciwnik pod Kockiem został pobity. Po bitwie dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w [[Oflag]]u [[Oflag IV B Königstein|IVB w twierdzy Königstein]] koło [[Drezno|Drezna]]. W niewoli przebywał półtora roku. Poważnie zachorował na serce{{odn|Mierzwiński|1990|s=96}} i 5 kwietnia 1941 zmarł w szpitalu wojskowym w [[Weißer Hirsch]]. Został pochowany na cmentarzu w Neustadt.
Pośmiertnie został mianowany generałem dywizji ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1943 roku w korpusie generałów. W 1969 prochy gen. Franciszka Kleeberga przewieziono do kraju i 6 października złożono na cmentarzu Wojennym w [[Kock]]u pomiędzy poległymi żołnierzami z dowodzonej przez niego SGO „Polesie”.
16 kwietnia 1918 roku Franciszek Kleeberg zawarł związek małżeński z Wandą Paszkowską. 19 lipca 1920 roku urodził się im syn Zbigniew Tadeusz.
|