Eucharystia (sakrament): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Postawa wspólnoty w Koryncie: jęz. |
link i, drobne merytoryczne |
||
Linia 79:
Ta głęboka więź między niedzielą a zmartwychwstaniem Pańskim jest bardzo mocno podkreślana przez wszystkie Kościoły, zarówno na Zachodzie, jak i na Wschodzie. Zwłaszcza w tradycji Kościołów Wschodnich każda niedziela jest ''anastásimos heméra'' — dniem zmartwychwstania<ref>To odniesienie do zmartwychwstania jest szczególnie widoczne w języku rosyjskim, gdzie niedziela nazywa się właśnie «zmartwychwstanie» (woskresenje)</ref> — i właśnie ze względu na ten swój charakter stanowi centrum całego kultu (''Dies Domini'', 19)<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/jan_pawel_ii/listy/dies_domini_n.html | tytuł = List Apostolski "Dies Domini"| data dostępu = 2012-11-29}}</ref>.}}
Jednym ze świadectw paschalnego charakteru wczesnej Eucharystii jest dialog – bez wątpienia pochodzenia [[Ludy semickie|semickiego]] – na początku [[Prefacja|prefacji]] rozpoczynającej [[Kanon rzymski]]. Jest on najstarszą formułą liturgiczną, zachowaną jeszcze tylko w liturgii eucharystii egipskiej. Trzeci wers jest zapisem pierwotnego, paschalnego wezwania do ''dziękczynienia'', którym było [[Berachot (Talmud)|błogosławieństwo]] zwane ''birkat ha-mazon'' przy trzecim kielichu paschalnym (dosł. {{lang|el}} ''eucharistía'')<ref name="DIX">{{Cytuj książkę | autor = Dom G. Dix | tytuł = The Shape of the Liturgy |strony = 15}}</ref>{{odn|Bouyer, Eucharystia|2015|s = 227}}:
<poem>
Pan z wami.
Linia 94:
=== Okres po-apostolski: II i III wiek ===
{{Mainsec|Modlitwa eucharystyczna|Modlitwy eucharystyczne w Kościele po apostolskim}}
Jak wykazał metropolita [[Jan (Ziziulas)]], wszystkie zachowane teksty [[Liturgia chrześcijańska|liturgiczne]] i [[Prawo kanoniczne|kanoniczne]] pierwszych trzech stuleci począwszy od czasów [[Ojcowie apostolscy|ojców apostolskich]] (np. [[Tradycja apostolska Hipolita]] i syryjskie [[Didascalia Apostolorum]]) świadczą, że głównym przewodniczącym Eucharystii był [[biskup]], zaś zadaniem [[prezbiter]]ów było jedynie asystowanie biskupowi. I dlatego z początku jedynie biskup był nazywany ''hiereus'' lub ''sacerdos'' w nawiązaniu do arcykapłańskiego tytułu Jezusa. Zizioulas zwrócił uwagę na modlitwę święceń prezbiteratu zawartą we fragmencie Tradycji Hipolita:
{{Cytat|Modlitwa przeznaczona do święcenia prezbiterów podawana przez Tradycję Apostolską (Hipolita), w przeciwieństwie do przeznaczonej do święcenia biskupów, nie wie nic o prawie prezbiterów do ofiarowania Eucharystii. Zamiast tej funkcji, kandydat, którego święcenia włączają do grona prezbiterów, otrzymuje charyzmat: (a) do rządzenia ludem Bożym z czystym sercem, jako kontynuację pracy starszych (prezbiterów) [[Stary Testament|Starego Testamentu]] wybranych przez [[Mojżesz]]a, oraz (b) nauczania i napominania ludu. Rzeczywiście, prezbiterzy początkowo jawią się jako doradcy biskupa w administracji i tworzą radę Biskupią (synedrion)<ref>{{Cytuj książkę | tytuł = Eucharist, Bishop, Church: The Unity of the Church in the Divine Eucharist. The Bishop During the First Three Centuries| autor = John Zizioulas | strony = 203}}</ref>. }}
| |||