Andrzej Przyłębski: Różnice pomiędzy wersjami

W latach 1979–1980 zarejestrowany jako [[tajny współpracownik]] [[Służba Bezpieczeństwa (PRL)|Służby Bezpieczeństwa PRL]] o pseudonimie „Wolfgang”<ref>[http://wiadomosci.wp.pl/ambasador-polski-w-berlinie-wspolpracowal-z-sb-jako-tw-wolfgang-6096733276632193a Ambasador Polski w Berlinie współpracował z SB jako TW Wolfgang] {{lang|pl}} wiadomosci.wp.pl [dostęp 2017-03-04].</ref> (nr rejestracyjny: KWMO Konin 3889/1979)<ref>[http://inwentarz.ipn.gov.pl/showDetails?id=1500456 Inwentarz archiwalny IPN. Wojewódzki Urząd Spraw Wewnętrznych w Koninie (1975) 1983-1990 ]{{lang|pl}} [dostęp 2017-11-20]</ref>. Sam Przyłębski zaprzeczył współpracy<ref>[http://fakty.interia.pl/polska/news-andrzej-przylebski-nie-jestem-i-nie-bylem-agentem-sluzb,nId,2467333 Andrzej Przyłębski: Nie jestem i nie byłem agentem służb] {{lang|pl}} interia.pl [dostęp 2017-11-20].</ref>. Pojawiły się wątpliwości co do zgodności z prawdą złożonego przez niego oświadczenia lustracyjnego, jednak decyzją z 25.08.2017 r. prokurator Oddziałowego Biura Lustracyjnego IPN w Krakowie uznał, że w sprawie oświadczenia złożonego przez Andrzeja Przyłębskiego nie zachodzi wątpliwość co do jego zgodności z prawdą w rozumieniu art. 52 e52e ustawy o IPN - KŚZpNP z 18 grudnia 1998 r.. Uznał, tym samym, że brak podstaw do skierowania tej sprawy do sądu. Podstawą tego rozstrzygnięcia było uznanie, że pomimo, iż doszło do podpisania zobowiązania do współpracy z SB i przyjęcia przez lustrowanego pseudonimu, nie występują przesłanki przesądzające o współpracy - przedewszystkimprzede wszystkim brak jest przesłanki materializacji i tajności.<ref>{{Cytuj stronę | url = https://wpolityce.pl/polityka/354827-ipn-nie-ma-watpliwosci-co-do-prawdziwosci-oswiadczenia-lustracyjnego-ambasadora-rp-w-berlinie-przylebski-jestem-usatysfakcjonowany-takim-rozstrzygnieciem-sprawy | tytuł = IPN: "Nie ma wątpliwości co do prawdziwości oświadczenia lustracyjnego ambasadora RP w Berlinie". Przyłębski: "Jestem usatysfakcjonowany takim rozstrzygnięciem sprawy" | nazwisko = Nowotnik | imię = Norbert | data = 25 sierpnia 2017 | opublikowany = wPolityce.pl | data dostępu = 2018-03-06}}</ref> <ref>{{Cytuj stronę | url = https://ipn.gov.pl/pl/dla-mediow/komunikaty/41414,Biuro-Lustracyjne-IPN-oswiadczenie-Andrzeja-Przylebskiego-nie-trafi-do-sadu.html | tytuł = Biuro Lustracyjne IPN: oświadczenie Andrzeja Przyłębskiego nie trafi do sądu | data = 25 sierpnia 2017 | opublikowany = IPN | data dostępu = 2018-03-06}}</ref>. W 1991 roku podjął współpracę z [[Urząd Ochrony Państwa|Urzędem Ochrony Państwa]]<ref>[http://wyborcza.pl/7,75398,22668027,uspiony-agent-wolfgang-teczka-andrzeja-przylebskiego.html Uśpiony agent "Wolfgang". Teczka Andrzeja Przyłębskiego] {{lang|pl}} "Gazeta Wyborcza", 20 listopada 2017 [dostęp 2017-11-20]</ref>.

W latach 1991–1992 pracował, jako stypendysta bońskiej [[Fundacja Alexandra von Humboldta|Fundacji A.v.Alexandra von Humboldta]], pod kierunkiem [[Hans-Georg Gadamer|Hansa-Georga Gadamera]] i [[Reiner Wiehl|Reinera Wiehla]] na [[Uniwersytet w Heidelbergu|Uniwersytecie Heidelberskim]] nad [[Habilitacja|habilitacją]] na temat [[Szkoła badeńska|Szkoły Badeńskiej]] (zwieńczeniem tych badań była monografia pt. „W poszukiwaniu królestwa filozofii”.filozofii: Zz dziejów neokantyzmu badeńskiego”, która ukazała się w 1994 w poznańskim Wydawnictwie Naukowym UAM). W 1994 pracował, jako stypendysta Konferencji Rektorów Niemieckich Akademii Nauk w Berlinie, pod kierunkiem [[Volker Gerhardt|Volkera Gerhardta]], nad hermeneutyczną teorią historii. W 1995 otrzymał stypendium IWM w Wiedniu, gdzie dokonał przekładu „Filozofii pieniądza”, fundamentalnego dzieła [[Georg Simmel|Georga Simmla]]. W latach 1993–1996 był wicedyrektorem IF UAM, zaś w latach 1996–2001 – pełnił funkcję radcy Ambasady RP w Niemczech (jako attaché ds. kultury i nauki).

Swe badania filozoficzne rozpoczął od studiów nad myślą Heideggera. Ich rozwinięciem były prace dotyczące neokantyzmu południowo-zachodnio-niemieckiego (tzw. Szkoła Badeńska), w szczególności H. Rickerta, u którego Heidegger studiował, i Laska, którego pracami się inspirował. W monografii poświęconej Laskowi (drugiej literaturze światowej) Przyłębski odsłonił liczne neokantowskie zapośredniczenia ontologii fundamentalnej.