Ławra Peczerska: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
popr. gramatyki |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 47:
W XI wieku drugi [[igumen]] Teodozjusz wprowadził bizantyjską regułę [[Studyci|studycką]], która przewidywała życie we wspólnocie klasztornej i oddawanie się nieustannej modlitwie i pracy. Już w XII wieku klasztor był uważany za miejsce cudowne i oczyszczające z grzechów. Rozwijało się w nim również [[Historiografia|dziejopisarstwo]]<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Váňa|imię = Zdeněk|tytuł = Świat dawnych Słowian| inni = Antoni Kroh (tłum.)| wydawca = Państwowy Instytut Wydawniczy| miejsce = Warszawa| rok = 1985| isbn = 83-06-01126-0| strony = 137}}</ref>: powstała tu, między innymi, ''[[Powieść minionych lat|Powiest' wriemiennych lat]]'' („Powieść doroczna”), zwana również „Latopisem Nestora”, pierwsza kronika ruska. W 1539 w ławrze pochowano księcia wołyńskiego i starostę winnickiego [[Ilia Ostrogski|Eliasza Ostrogskiego]].
W 1603 [[Sejm walny I Rzeczypospolitej|sejm]] [[Rzeczpospolita Obojga Narodów|Rzeczypospolitej]] zwrócił [[Dyzunici|dyzunitom]] klasztor (zarekwirowany wcześniej prawosławnym na rzecz [[unia brzeska|unitów]]), gdzie zgodnie z tradycją jego [[archimandryta|archimandrytę]] miała wybierać szlachta kijowska i duchowieństwo. Przed 1642
Klasztor został powiększony w drugiej połowie XVII i w XVIII wieku, kiedy to rozbudowano poszczególne zespoły sakralne. Zostały one wzniesione w stylu [[Architektura barokowa na Ukrainie|baroku kozackiego]]<ref>Włodzimierz Wilczyński, ''Leksykon kultury ukraińskiej'', Kraków 2004, s. 21</ref> (zwanego też barokiem ukraińskim<ref>[http://encyklopedia.pwn.pl/haslo.php?id=4575615 ''Ukraina. Sztuka'']. encyklopedia.pwn.pl</ref>), który cechuje znaczna ilość wieżyczek, zdobnych ścian szczytowych i dekoracji, freski na ścianach zewnętrznych, przedstawiające z reguły postaci z historii kraju i Kościoła.
| |||