Ryszard Kapuściński: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Kapeluch (dyskusja | edycje)
Dodałem informacje o ścieżce edukacyjnej śladami Ryszarda Kapuścińskiego w sekcji "upamiętnienie"
Pbk (dyskusja | edycje)
studia
Linia 43:
Urodził się w rodzinie nauczycielskiej jako syn Józefa. Jego ojciec [[kampania wrześniowa|walczył w 1939]] w stopniu podporucznika w [[Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie”|SGO Polesie]]<ref>R. Kapuściński zgodnie z dalszym źródłem podaje nazwę ''Armia Polesie'', ale faktycznie musiała to być SGO Polesie gen. [[Franciszek Kleeberg|Kleeberga]]</ref>. Po [[Agresja ZSRR na Polskę|17 września]] dostał się do [[Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)|niewoli radzieckiej]]. Wraz z kilkoma kolegami udało mu się uciec z kolumny prowadzonej na [[Smoleńsk]] i po zamianie ubrania na cywilne powrócił do Pińska. W obawie przed [[Represje ZSRR wobec Polaków i obywateli polskich 1939–1946|deportacją]] do [[Kazachstan]]u wyjechał z rodziną do swoich rodziców mieszkających w [[Przemyśl]]u<ref>{{Cytuj pismo | nazwisko =Marzec | imię =Bartosz | autor link =Bartosz Marzec | tytuł =Z Pińska na koniec świata, Kraj lat dziecinnych Ryszarda Kapuścińskiego (''Lato było gorące'') | url =http://kapuscinski.info/z-pinska-na-koniec-swiata.html | czasopismo =Rzeczpospolita (dodatek PLUS MINUS) | wolumin =297 | data =18 grudnia 2004 | język =pl | data dostępu = 2017-08-25}}</ref>, a następnie w głąb niemieckiej strefy okupacyjnej. Pozostałą część okupacji Ryszard Kapuściński wraz z rodzicami spędził w [[Sieraków (powiat warszawski zachodni)|Sierakowie]], w [[Puszcza Kampinoska|Puszczy Kampinoskiej]], koło wsi [[Palmiry]] oraz w [[Świder (Otwock)|Świdrze]] (obecnie w granicach [[Otwock]]a).
 
Debiutował poetycko w wieku 17 lat w tygodniku ''[[Dziś i Jutro]]''. W 1950 zdał maturę w warszawskim [[XIV Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica w Warszawie|liceum im. Stanisława Staszica]]<ref>''Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906-1950''</ref>. W latach 1953–1981 był członkiem [[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|PZPR]]. W 1955{{fakt|data=2017-08}} ukończył studia na [[Wydział Historyczny Uniwersytetu Warszawskiego|Wydziale Historycznym]] [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytetu Warszawskiego]], broniąc pracy magisterskiej ''Organizacje oświaty dorosłych Królestwa Polskiego w okresie rewolucji 1905-1907 r.'', napisanej pod kierunkiem [[Henryk Jabłoński|Henryka Jabłońskiego]]<ref name="ih">Tomasz Wituch, Bogdan Stolarczyk ''Studenci Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1945-2000'', wyd. Arkadiusz Wingert, Kraków 2010, s. 160</ref>. iNastępnie rozpoczął pracę (początkowo jako goniec) w redakcji ''[[Sztandar Młodych|Sztandaru Młodych]]''. W 1956 otrzymał pierwszą nagrodę – [[Krzyż Zasługi|Złoty Krzyż Zasługi]] – za reportaż ''To też jest prawda o Nowej Hucie'', opisujący trudne warunki życia [[robotnik]]ów na budowie [[kombinat]]u. W tym samym roku odbył swą pierwszą podróż pozaeuropejską – do [[Indie|Indii]]. Odszedł z gazety w 1958, odwołany przez redakcję za poparcie dla krytycznego wobec władzy tygodnika ''[[Po prostu (czasopismo)|Po prostu]]''.
 
Przeniósł się do ''[[Polityka (tygodnik)|Polityki]]''. Od 1962 pracował dla [[Polska Agencja Prasowa|PAP]] jako stały korespondent zagraniczny w [[Afryka|Afryce]], [[Ameryka Łacińska|Ameryce Łacińskiej]] i [[Azja|Azji]]. Dokumentował upadek cesarstwa w [[Etiopia|Etiopii]] i [[Iran]]ie. Od 1974 w tygodniku ''[[Kultura (1963–1981)|Kultura]]''. Przełożył na język polski [[Dziennik z Boliwii]] [[Che Guevara|Che Guevary]]. Był zaprzyjaźniony z [[Salvador Allende|Salvadorem Allende]]{{fakt|data=2016-02}}.