Solaris Urbino 18: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →I generacja (1999–2002): drobne techniczne |
|||
Linia 65:
|Plik:23. autobuss uz Akmens tilta.JPG|Solaris Urbino 18 I na ulicach [[Ryga|Rygi]]
}}
Solaris Urbino 18 pierwszej generacji produkowano od drugiej połowy 1999 r. Model ten były uzupełnieniem oferty Solarisa o przegubowy, 18-metrowy autobus. Pierwszy seryjny pojazd trafił do [[Przedsiębiorstwo Komunikacji Autobusowej w Gdyni|PKA Gdynia]] w 1999, był to również jedyny nowy przegubowy niskopodłogowy autobus kupiony w 1999 przez przedsiębiorstwa komunikacyjne w Polsce. Autobusy Urbino 18 I generacji wykorzystywały wiele rozwiązań konstrukcyjnych z krótszych modeli z rodziny Urbino. Konstrukcja bazuje na [[Nadwozie samonośne|nadwoziu samonośnym]]. W procesie projektowania zastosowano najnowsze techniki komputerowe w programach typu [[Computer Assisted Detection|CAD]] oraz programów do obliczeń [[Wytrzymałość materiałów|wytrzymałości materiałowej]], co było dużą nowością na tamte czasy. Szkielet miał kształt kratownicy, dzięki czemu uzyskano dużą wytrzymałość przy stosunkowo lekkiej konstrukcji. Zastosowano [[Silnik o zapłonie samoczynnym|silniki wysokoprężne]] produkcji firm [[MAN SE|MAN]] lub [[DAF Trucks|DAF]] w tzw. zabudowie „wieżowej”. Skrzynie biegów dostarczała firma [[Voith]]. Uwagę przyciągał nowoczesny design autobusów. Zastosowano niespotykane dotąd w autobusach miejskich zaokrąglone linie, w tym łagodną krawędź dachu. Ważnym elementem wyróżniającym rodzinę Solaris Urbino na tle innych autobusów jest asymetryczna linia przedniej szyby opadająca z prawej strony. Umożliwia ona lepszą widoczność kierowcy przy wjeżdżaniu na przystanek<ref name="Rusak"/><ref name="Zajezdnia"/><ref name="Stiasny196" />.
We wnętrzu bazowano na układzie znanym z modeli Neoplan, niemniej jednak dla każdego odbiorcy jest ono aranżowane w nieco inny sposób, stosownie do wymagań. Wejście na pokład umożliwiały trzy lub cztery pary drzwi w układzie 2-2-2-0 lub 2-2-2-2. W drugich drzwiach zamontowano platformę dla wózków inwalidzkich, a naprzeciwko nich platformę dla niepełnosprawnych. Charakterystyczną cechą I generacji są poręcze lakierowane lakierem bezbarwnym zamiast żółtej farby. Projektując rozkład siedzeń oraz kabinę kierowcy, projektanci kierowali się zasadami ergonomii i badaniami nad układem ludzkiego ciała w różnych pozycjach. Dzięki przymocowaniu siedzeń do ściany bocznej ułatwiono codzienne sprzątanie wnętrza. W późniejszym czasie wprowadzono także kilka poprawek technicznych w odpowiedzi na niedoskonałości, które pojawiły się w trakcie eksploatacji u klientów, m.in. przeniesiono zbiornik paliwa ku tyłowi autobusu, czy też oparto instalację elektryczną o szynę [[Controller Area Network|CAN]]<ref name="Zajezdnia">{{cytuj pismo | nazwisko = Sokołowski| imię = Robert| tytuł = 18 000 mm autobusu| czasopismo = Zajezdnia| wolumin = 1/2004| wydanie = | strony = 6-11| data = | wydawca = Marketing Partner| miejsce = Warszawa| issn = 1732-8241| doi =}}</ref><ref name="Rusak"/>.
| |||