Muzeum Azji i Pacyfiku im. Andrzeja Wawrzyniaka w Warszawie: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m MalarzBOT: regeneracja szablonu {{Muzeum infobox}} |
m drobne techniczne |
||
Linia 28:
== Historia muzeum ==
Historia Muzeum Azji i Pacyfiku zaczęła się od prywatnej kolekcji dzieł sztuki i rzemiosła Indonezji, którą gromadził [[Andrzej Wawrzyniak]], jako polski dyplomata zatrudniony w Ambasadzie w Dżakarcie pomiędzy 1961 a 1971 r
[[Andrzej Wawrzyniak]] pełnił funkcję dyrektora od powstania Muzeum do 2013 roku<ref>{{Cytuj pismo| tytuł = Dyrektor opuścił muzeum | czasopismo = [[Gazeta Wyborcza]] (Gazeta Stołeczna) | data = 2013-08-28 | strony = 3 | autor = Michał Wojtczuk}}</ref>. W 2013 r. stanowisko to objęła (w latach 2007-2013 zastępująca dyrektora), historyczka sztuki, [[dr Joanna Wasilewska]]<ref>{{Cytuj|autor=ideo - www.ideo.pl|tytuł=Nominacje dyrektorów marszałkowskich
29 sierpnia 2017 r. Sejmik Województwa Mazowieckiego podjął uchwałę o nadaniu Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie imienia Andrzeja Wawrzyniaka. W ten sposób władze samorządowe zdecydowały się uhonorować twórcę i wieloletniego dyrektora Muzeum, w uznaniu jego zasług dla powstania i rozwoju tej instytucji<ref>{{Cytuj |tytuł=Muzeum Azji i Pacyfiku im. Andrzeja Wawrzyniaka {{!}} Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie|czasopismo=Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie |data dostępu=2017-10-04 |url=http://www.muzeumazji.pl/aktualnosci/muzeum-azji-pacyfiku-im-andrzeja-wawrzyniaka/ |język=pl
== Budynki ==
Pierwszą stałą siedzibą muzeum były dwa bliźniacze, późnoklasycystyczne budynki z 1854 r. zaprojektowane przez [[Piotr Frydrych|Piotra Frydrycha]], znajdujące się przy ul. Solec 24. Pierwotnie, do lat 30. XX wieku, służyły jako biura i mieszkania pracowników [[Rzeźnia miejska w Warszawie|rzeźni miejskiej]], zaś po wojnie stanowiły budynki mieszkalne. W momencie utworzenia Muzeum Archipelagu Nusantary postanowiono, że znajdą się tam magazyny eksponatów, pracownie i biura, a ponadto, że między oboma budynkami powstanie – na koszt państwa – specjalny, trzeci budynek z przeznaczeniem na wystawy<ref name="worldcat.org"/>. Zabytkowe budynki wymagały jednak remontu, w związku z czym zbiory oraz biura Muzeum były rozproszone w różnych miejscach stolicy. W latach 1981-83 Muzeum działało więc w kilku lokalizacjach, co utrudniało bieżącą pracę: dyrekcja, pracownicy merytoryczni i pracownie techniczne przy ul. Jazdów 2, główna część zbiorów w Aninie (w 1983 r. było to 8000 eksponatów), pewna część zbiorów przy ul. Nałęczowskiej 40 w domu dyrektora, reszta zbiorów w piwnicy Pałacyku Wierzbickich (Szkole Muzycznej) przy ul. Grochowskiej 64, zaś wystawy przy ul. Nowogrodzkiej 18 a. Pierwszy odremontowany budynek przy ul. Solec 24 oddano do użytku w 1983 r. a drugi, rok później
W 2002 roku Muzeum podpisało umowę z [[inwestor]]em, spółką EuroCity, na [[dzierżawa|dzierżawę]] części działki przy ul. Solec 24 w celu budowy [[biurowiec|budynku biurowego]], mieszczącego również siedzibę Muzeum. Na parterze tego budynku zaplanowano ekspozycje Muzeum. Budowa gmachu rozpoczęła się wiosną 2006 r. W czasie budowy zmieniono koncepcję jego przeznaczenia na [[apartamentowiec]] z częścią muzealną. Budynek został oddany do użytku w 2013 r. Od maja 2014 roku Muzeum organizuje w nowym budynku wystawy czasowe, a w 2016 r. otwarto pierwszą część ekspozycji stałej. Po raz pierwszy w dziejach tej instytucji pod jednym dachem znalazły się sale ekspozycyjne, magazyny i pracownie
== <big>Oaza Azjatycka</big> ==
Atrakcją Muzeum jest teren o charakterze ogrodowym, tzw. Oaza Orientalna. Jest to niewielki ogródek, pośród którego stopniowo rozmieszczano rozmaite obiekty o azjatyckim charakterze. Główny jego punkt stanowi kopia wietnamskiej „Pagody na Jednej Nóżce”, buddyjskiej świątyni z XI w., znajdującej się w Hanoi. Kwadratową budowlę na pojedynczym, kolistym słupie, wznieśli w 1988 r. z okazji 15-lecia Muzeum majstrzy przybyli z Wietnamu. Była później kilkakrotnie przenoszona, w czasie przekształceń, którym podlegała Oaza. Kolejny ważne elementy to nepalski dzwon świątynny autorstwa ludwisarza Dahrana, ofiarowany Muzeum przez Motilala Dugara; kamienna rzeźba Miłosza Płonki „Budda kreacyjny” oraz ceramiczne płaskorzeźby autorstwa Pawła Wolańskiego przedstawiające chińskie smoki bawiące się perłą. W 2000 r. w głębi terenu przy Wisłostradzie wzniesiono drewnianą altankę w stylu nawiązującym do chińskiej architektury. Ścianę nowego budynku, widoczną z ogrodu zdobi czarno-białe sgraffito „Jawajski teatr cieni” według projektu prof. Tytusa Sawickiego z Wydziału Konserwacji Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Kolejne fragmenty sgraffita są od 2012 r. wykonywane co roku, na wiosnę, przez studentów ASP pod kierunkiem tegoż autora. Najnowszy projekt Oazy pochodzi z 2012 r. (proj. Agata Brzezińska) i składa się z dwóch części: naziemnej przy budynku dyrekcji i „wiszącej” – umieszczonej w głębi działki, bliżej ruchliwej Wisłostrady – na dachu magazynów muzealnych
== Kolekcja ==
Oprócz założycielskiej kolekcji indonezyjskiej – w skład której wchodzi m.in. wspaniała biała broń, bogate tkaniny, niezliczone lalki teatralne i maski, instrumenty muzyczne, rzeźby i obrazy współczesnych artystów – w zbiorach Muzeum szczególnie bogato reprezentowana jest Mongolia, Indie, Nepal, Tybet, Wietnam, Birma, Laos, Chiny, Azja Środkowa (Uzbekistan, Tadżykistan, Turkmenistan, Kazachstan, Kirgistan), Afganistan, Papua Nowa Gwinea i Vanuatu<ref>{{Cytuj |tytuł=Historia {{!}} Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie|czasopismo=Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie|data dostępu=2017-09-18 |url=http://www.muzeumazji.pl/o-muzeum/historia/ |język=pl
Niemal od początku Muzeum gromadziło nie tylko zbiory pochodzenia azjatyckiego, ale też dzieła artystów polskich, inspirowane Azją. Szczególne miejsce zajmują tu prace [[Andrzej Strumiłło|Andrzeja Strumiłły]], a także [[Aleksander Kobzdej|Aleksandra Kobzdeja]], [[Tadeusz Kulisiewicz|Tadeusza Kulisiewicza]], [[Roman Opałka|Romana Opałki]] czy [[Stanisław Poznański|Stanisława Poznańskiego]]. Muzeum jest też mecenasem działań artystycznych – w latach 70. i 80. plakaty projektowali dla niego czołowi polscy artyści tej dziedziny, do niedawna powstawały medale pamiątkowe autorstwa wybitnych twórców.
Ponieważ Muzeum Azji i Pacyfiku działało przez wiele lat bez ekspozycji stałej, swoje zbiory prezentowało na wystawach czasowych, głównie w dwóch swoich niewielkich galeriach: Nusantarze i Azjatyckiej, a także w wielu miejscach na terenie Polski i za granicą. W ciągu 40 z górą lat działalności Muzeum zorganizowało ich około tysiąca, oprócz własnych zbiorów prezentując także twórczość współczesnych artystów oraz dorobek fotografików
== Biblioteka Azjatycka ==
[[Plik:Kamienica Jakuba Maraszewskiego – „Pod Samsonem" - 10.jpg|mały|Tablica "Muzeum Azji i Pacyfiku. Galeria Azjatycka"]]
Biblioteka Azjatycka liczy ponad 14 tysięcy woluminów. Gromadzi głównie publikacje naukowe o kulturze materialnej i duchowej krajów Azji, Australii oraz Oceanii. Początek Bibliotece dał prywatny księgozbiór Andrzeja Wawrzyniaka, założyciela i pierwszego dyrektora Muzeum. Najstarsze druki biblioteczne pochodzą z XIX wieku, wiele z nich jest bogato ilustrowanych. Biblioteka gromadzi publikacje krajowe i zagraniczne, zarówno o charakterze akademickim, jak i artystycznym i popularnym, w tym wiele dzieł unikatowych w zbiorach polskich. Istotne miejsce zajmują w niej katalogi muzealne, otrzymywane w ramach współpracy z muzeami z całego świata. W Bibliotece znaleźć również liczne czasopisma specjalistyczne, słowniki i encyklopedie oraz katalogi aukcyjne sztuki azjatyckiej<ref>{{Cytuj |tytuł=Biblioteka azjatycka {{!}} Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie|czasopismo=Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie|data dostępu=2017-09-18 |url=http://www.muzeumazji.pl/edukacja/biblioteka-azjatycka/ |język=pl
== Wystawy ==
[[Plik:"Strefa dźwięków" - wystawa stała w Muzeum Azji i Pacyfiku.jpg|mały|"Strefa dźwięków" - wystawa stała w Muzeum Azji i Pacyfiku]]
We wrześniu 2016 r. w Muzeum Azji i Pacyfiku otwarto pierwszą część ekspozycji stałej zatytułowaną "Strefa Dźwięków". Wystawa prezentuje 120 instrumentów muzycznych pochodzących z różnych obszarów kulturowych i krajów. Są to zarówno instrumenty o prostej konstrukcji, na których grywano po amatorsku, jak i prawdziwe dzieła sztuki, których używali zawodowi muzycy na dworach władców. Kontekst kulturowy oraz ich funkcje przedstawione są za pomocą różnorodnych multimediów. Dają one możliwość poznania zarówno tradycyjnej roli instrumentu, jak i współczesnych przemian zachodzących w sferze muzyki pod wpływem wzajemnego przenikania się różnych kultur<ref>{{Cytuj|tytuł=Wystawa stała {{!}} Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie |czasopismo=Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie |data dostępu=2017-09-18 |url=http://www.muzeumazji.pl/wystawy/wystawa-stala/ |język=pl
[[Plik:Warszawa, Galeria Azjatycka, Freta 5.jpg|mały|Kamienica, w której mieściła się Galeria Azjatycka]]
W tym samym czasie do użytku oddana została nowa sala wystaw czasowych, w której odbyły się m.in. następujące wystawy:
* Azja / Pacyfik / Solec 24<ref>{{Cytuj|tytuł=AZJA / PACYFIK / SOLEC24 {{!}} Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie |czasopismo=Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie |data dostępu=2017-09-18 |url=http://www.muzeumazji.pl/wystawy-czasowe/azja-pacyfik-solec-24/ |język=pl
* Odkryte - Zakryte. Mężczyzna i kobieta w tradycyjnych społecznościach muzułmańskich<ref>{{Cytuj |tytuł=ODKRYTE – ZAKRYTE. MĘŻCZYZNA I KOBIETA W TRADYCYJNYCH SPOŁECZNOŚCIACH MUZUŁMAŃSKICH {{!}} Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie |czasopismo=Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie |data dostępu=2017-09-18 |url=http://www.muzeumazji.pl/wystawy-czasowe/odkryte-zakryte-mezczyzna-kobieta-tradycyjnych-spolecznosciach-muzulmanskich/ |język=pl
* Szkoda wyrzucić! Design japońskich opakowań<ref>{{Cytuj |tytuł=Szkoda wyrzucić! Design japońskich opakowań {{!}} Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie |czasopismo=Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie |data dostępu=2017-09-18 |url=http://www.muzeumazji.pl/wystawy-czasowe/szkoda-wyrzucic-design-japonskich-opakowan/ |język=pl
== Eksponaty ==
Linia 88:
* Michał Wojtczuk, ''Muzeum budowane przez dekadę'', [w:] [[Gazeta Wyborcza]] (Gazeta Stołeczna) z 26 listopada 2010 r., strona 14
* Andrzej Strumiłło (koncepcja i projekt), ''Maharadża z Powiśla'', Muzeum Azji i Pacyfiku, Warszawa 2012, s. 150, {{ISBN|978-83-862-4425-6}}
*
== Linki zewnętrzne ==
|