Stanisław Hlebowicz: Różnice pomiędzy wersjami

 

Stronnik dynastii [[Jagiellonowie|jagiellońskiej]] i obrońca interesów [[Litwa|Litwy]] w rozgrywkach o rewindykację ziem ruskich [[Wielkie Księstwo Litewskie|Wielkiego Księstwa]] z [[Iwan III|Iwanem III moskiewskim]]. Służył zarówno [[Kazimierz Jagiellończyk|Kazimierzowi Jagiellończykowi]], jak i [[Aleksander Jagiellończyk|Aleksandrowi]] i [[Zygmunt I|Zygmuntowi I]]. Karierę dyplomatyczną zaczął poselstwem jesienią [[1492]] r. wraz z pisarzem litewskim, [[Iwan Władyczka|Iwanem Władyczką]], od nowo kreowanego w. księcia Aleksandra do Iwana III. W tym i kolejnych poselstwach nabrał instynktu dyplomatycznego. Starał się zlikwidować zatargi i grabieże graniczne czy też otwarte wojny, ciągle w tym czasie wybuchające między obydwoma państwami. Przyczynił się do pomyślnego załatwienia pertraktacji małżeńskich między [[Helena Moskiewska|Heleną Iwanówną]] a [[Aleksander Jagiellończyk|Aleksanderem]]. Część historyków twierdzi, że sprawę tą poruszył bez zgody swoich mocodawców i po pijanemu na uczcie. Można jedna przypuszczać, że zrobił to jak najbardziej celowo, właśnie tak przez nich pouczony. Alkohol miał prawdopodobnie pomóc nadać rozmowie przyjazny charakter. Na tle ciężkiej ówczesnej sytuacji państw jagiellońskich pokojowe rozwiązanie konfliktu moskiewsko-litewskiego było jedynym, jakiego mógł realnie życzyć sobie wielki książę [[Litwa|Litwy]] wraz ze swą Radą. W czasie [[III wojna litewsko-rosyjska|III wojny litewsko-rosyjskiej]] Hlebowicz został wysłany przez Aleksandra do walki pod [[Psków|Pskowem]]. Wielki książe oddał pod jego władzę całą szlachtę powiatu połockiego, a do pomocy przydzielił mu pięć tysięcy zaciężnych żołnierzy pod wodzą Czecha Cyrna i Niemców. O ile w stosunkach zewnętrznych lojalność Hlebowicza nie budziła żadnych zastrzeżeń, o tyle w sprawach wewnętrznych bywało z tym różnie. Np. w [[1503]] r. przy obsadzeniu starostwa lidzkiego, należał do tej grupy panów Rady, która, wraz z [[wojewodowie troccy|wojewodą trockim]] [[Jan Zabrzeziński|Janem Zabrzezińskim]], opowiedziała się stanowczo przeciw nominatowi królewskiemu. W tej sytuacji musiał interweniować sam król.