Wikipedysta:Pessoa22/Jerzy Rawicz (pisarz)

|imię i nazwisko = Jerzy Rawicz |imię i nazwisko org = |grafika = |opis grafiki = |podpis = |data urodzenia = 2 czerwca 1914 |miejsce urodzenia = Łódź |data śmierci = 9 marca 1980 |miejsce śmierci = Warszawa |zawód = dzienikarz, poeta, prozaik, tłumacz |odznaczenia = |commons = |www =

Jerzy Rawicz (ur. 29 czerwca 1914 w Łodzi - zmarł 9 marca 1980 w Warszawie) - dziennikarz, prozaik, poeta, tłumacz.

Spis treści 1 Życiorys 2 Publikacje książkowe 3 Przekłady 4 Bibliografia 5 Linki zewnętrzne Życiorys Urodził się 29 jako Jerzy Rabinowicz, syn majstra włókienniczego Pawła Rabinowicza i Soni Lipskiej. Do szkoły chodził w Łodzi, w roku 1932 ukończył gimnazjum, w roku 1933 podjął studia prawnicze, a następnie polonistyczne. Od roku 1935 związany z prasą socjalistyczną, publikował w takich pismach, jak: „Dziennik Ludowy”, „Łodzianin”, „Młodzi idą” oraz „Robotnik”. W roku 1936 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. W latach 1936-1937 redaktor „Dziennika Popularnego”.

W roku 1937 pod pseudonimem Jerzy Rawicz zadebiutował jako poeta, wydając nakładem „Robotnika” zbiór „Co pieśń może. Wiersze i satyry”. Jeszcze przed wybuchem wojny, w 1939 nakładem wydawnictwa Ferdynanda Hoesicka ogłosił powieść „Tutaj spać nie wolno” wraz z Andrzejem Brózdą (właśc. Witold Miller). Po wybuchu II wojny światowej znalazł się w Białymstoku, gdzie pracował jako nauczyciel języka polskiego i publikował na łamach „Sztandaru Wolności”. W roku 1940 wstąpił do Związku Pisarzy Radzieckich. Po ataku Niemiec hitlerowskich na ZSRR, ukrywał się na Podlasiu i na Polesiu. Jego żona wraz z trójką dzieci zginęła w getcie w Białymstoku. W roku 1942 został aresztowany przez gestapo i osadzony w obozie koncentracyjnym w Auschwitz, gdzie związał się z ruchem oporu. Po ewakuacji obozu w Auschwitz więziony był w obozach: Mauthausen-Gusen, Amstetten i Ebensee.

Natychmiast po zakończeniu II wojny światowej i wyzwoleniu, wrócił do Polski, podjął działalność w Komitecie Wojewódzkim PPS w Białymstoku i pracę w redakcji „Jedności Narodowej”, Następnie przeprowadził się do Warszawy i poświęcił się pracy dziennikarskiej. Związany był z takimi pismami, jak „Polska Zbrojna”, „Prawo i Życie”, „Robotnik”, „Wychowanie”. „Za Wolność i Lud”, W latach 1948-1957 był przewodniczącym Klubu Sprawozdawców Parlamentarnych, do roku 1957 pracował w „Trybunie Ludu”, gdzie zamieszczał artykuły dotyczący pracy Sejmu PRL, ale także zagadnieniami polsko-niemieckimi oraz historią II Rzeczpospolitej. W roku 1958 ogłosił zbiór opowiadań „Dno”, w których przetworzył doświadczenia wyniesione z wieloletniego pobytu w hitlerowskich obozach koncentracyjnych, ale zbiór ten został przyjęty z rezerwą przez krytykę literacką.

W roku 1962 zrezygnował z dziennikarstwa i do przejścia na emeryturę w roku 1965 był zatrudniony jako sekretarz Międzynarodowego Komitetu Oświęcimskiego. W ostatnim okresie życia napisał sześć książek o charakterze obyczajowo-sensacyjnym, tematycznie związanych w większości z dwudziestoleciem w międzywojennym. Do najważniejszych spośród nich należą: "Diabeł przegrany" – o Wacławie Kostku-Biernackim, a także zbiór szkiców historycznych o Polsce międzywojennej "Pozostało do wyjaśnienia". Największą poczytnością cieszyła się - oparta na podstawie autentycznych wydarzeń do jakich doszło w Warszawie w okresie międzywojennym - powieść gangsterska "Doktor Łokietek i Tata Tasiemka" oraz rzecz na kanwie wspomnień komendanta obozu Auschwitz Rudolfa Hössa "Dzień powszedni ludobójcy". Parał się także pracą przekładową, do jego najważniejszych osiągnięć w tym zakresie należą tłuaczenia głośnych książek Hansa Fallady i Bruna Apitza.

Zmarł 9 marca 1980 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu wojskowym na Powązkach.

Publikacje książkowe 1951 - Nauki września 1939 1952 - Gdy Polską rządziła burżuazja (wspólnie z Karolem Małcużyńskim) 1954 - Z niedawnej przeszłości. O wyborach samorządowych w Polsce przedwrześniowej 1958 - Dno 1963 - Generał Zagórski zaginął… 1964 - Zbrodniarze Oświęcimia przed niemieckim sądem 1968 - Doktor Łokietek i Tata Tasiemka. Dzieje gangu 1973 - Dzień powszedni ludobójcy 1974 - Kariera Szambelana 1974 - Do pierwszej krwi 1976 - Diabeł przegrany 1979 - Pozostało do wyjaśnienia Przekłady 1950 – Każdy umiera w samotności Hansa Fallady 1951 – Kumiacy Hansa Marchwitza 1958 – Zielone oliwki i nagie skały Eduarda Claudiusa 1960 – Nadzy wśród wilków Bruno Apitza 1962 – Siewcy strachu Wilfrieda Schillinga 1970 – Strzał którego nie było Lwa Bezimienskiego Bibliografia Jan Koprowski: Pożegnanie przyjaciela. Warszawa: "Literatura" nr 12, 1980. Linki zewnętrzne Nota na stronie www.culture.pl] Publikacje w katalogu Biblioteki Narodowej]