Zmagania decydującej fazy mistrzostw (fazy finałowej) trwały 85 dni – od 29 lipca 1922 do 22 października 1922. W 26 [[Mecz|spotkaniach]] (25 rozstrzygniętych i 1 [[remis]]owym) - rozegranych w jej ramach - uzyskano 154 [[Bramka (piłka nożna)|bramki]], co daje średnią 5,92 [[gol]]a na mecz. Tytuł mistrza Polski wywalczyła [[Pogoń Lwów (piłka nożna)|Pogoń Lwów]], a koronę króla strzelców - jej zawodnik - [[Wacław Kuchar]], zdobywca 21 trafień<ref name="epfuji1">{{cytuj książkę |autor = Gowarzewski A. i inni| tytuł = Liga Polska (Encyklopedia piłkarska Fuji, tom 25)| wydawca = Wydawnictwo GiA| miejsce = Katowice| rok = 2000| strony = 14-15| isbn = 83-88232-02-9}}</ref>.
WNa początku stycznia 1922 funkcjonowało w Polsce już osiem [[Okręgowy Związek Piłki Nożnej|Okręgowych Związków Piłki Nożnej]]. Do pięciu istniejących wcześniej okręgów (krakowskiego, lwowskiego, łódzkiego, poznańskiego i warszawskiego) dołączyły trzy kolejne: górnośląski (następnie pod nazwą śląski), lubelski oraz wileński. Spowodowało to zwiększenie liczby okręgowych mistrzostw Klasy A, a tym samym liczby drużyn bezpośrednio walczących o tytuł mistrza Polski (z pięciu do ośmiu). Nowe OZPN-y przyjęto w poczet członków piłkarskiej centrali podczas ''3. Walnego Zgromadzenia PZPN'', zorganizowanego w dniu 26 lutego 1921 w [[Kraków|Krakowie]]. W jego trakcie zatwierdzono też regulamin mistrzostw wraz ze zmianami. Wzorem dwóch wcześniejszych sezonów regulaminprzewidywał rozgrywek przewidywałon walkę o tytuł mistrzowski w cyklu "wiosna-jesień" oraz w dwóch fazach: okręgowych mistrzostwach Klasy A i ogólnokrajowym turnieju finałowym. W obydwu z nich miano grać systemem ligowym – „każdy z każdym, mecz i rewanż”. Różnicą w stosunku do poprzednich lat był fakt rezygnacji z przeprowadzania centralnych mistrzostw Klasy B (ze względu na wysokie koszty), a także zorganizowanie turnieju finałowego w dwóch równorzędnych grupach. Siłą rzeczy, kolejną nowością była więc konieczność rozegrania dodatkowych spotkań finałowych, pomiędzy zwycięzcami każdej z grup (w formule pucharowego dwumeczu "u siebie i na wyjeździe"). Wywalczenie tytułu mistrza Polski nie dawało gwarancji występu w [[Mistrzostwa Polski w piłce nożnej (1923)|fazie finałowej następnej edycji]], bowiem podczas ''3. Walnego Zgromadzenia PZPN'' odrzucono wniosek o dopuszczenie do finałów mistrzostw Polski obrońcy tytułu, jeśli zajmie on 2. miejsce w mistrzostwach swojego okręgu. Postanowiono za to założyć centralną kartotekę piłkarzy-członków związku i klubów, której podstawą była legitymacja zgłoszeniowa<ref name="epfuji2">{{cytuj książkę |autor = Gowarzewski A. i inni| tytuł = 75 lat PZPN Księga jubileuszowa (Encyklopedia piłkarska Fuji, tom 12)| wydawca = Wydawnictwo GiA| miejsce = Katowice| rok = 1994| strony = 23| isbn = 83-902751-1-2}}</ref>.
* Dla drużyny Strzelca Wilno udział w fazie finałowej mistrzostw Polski sezonu 1922 był pierwszym i zarazem ostatnim razem występem na tym etapie rozgrywek{{r|epfuji1}};
* W fazie finałowej mistrzostw Polski 1922 zespół Pogoni Lwów zdobył średnio 5,25 gola na mecz. To obok ich osiągnięcia z [[Mistrzostwa Polski w piłce nożnej (1923)|następnego sezonu]] (5,33 bramek na mecz) drugi najlepszy tego typu bilans w historii mistrzostw Polski<ref name="epfuji2epfuji3">{{cytuj książkę |autor = Gowarzewski A. i inni| tytuł = Liga Polska (Encyklopedia piłkarska Fuji, tom 25)| wydawca = Wydawnictwo GiA| miejsce = Katowice| rok = 2000| strony = 16| isbn = 83-88232-02-9}}</ref>.
