Bronisław Rakowski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m poprawa linków |
m poprawa linków |
||
Linia 36:
Od sierpnia 1931 roku dowodził [[12 Pułk Ułanów Podolskich|12 pułkiem Ułanów Podolskich]] w Białokrynicy. 17 grudnia 1933 roku został awansowany na pułkownika ze [[Starszeństwo oficerów|starszeństwem]] z dniem 1 stycznia 1934 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii{{odn|Dz. Pers. MSWojsk.|loc=Nr 14 z 18 grudnia 1933 roku, s. 301}}. W lutym 1936 roku został wyznaczony na stanowisko szefa [[Wojskowe Biuro Historyczne|Wojskowego Biura Historycznego]] w Warszawie<ref name="kawaleria"/>.
W czasie [[Kampania wrześniowa|agresji III Rzeszy na Polskę]] 1939 był szefem sztabu [[Front Południowy (1939)|Frontu Południowego]] i Obrony [[Lwów|Lwowa]]. Po [[Agresja ZSRR na Polskę|agresji ZSRR na Polskę]] i kapitulacji Lwowa przed [[Armia Czerwona|Armią Czerwoną]] nie poszedł do [[Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)|niewoli sowieckiej]]. Podczas próby przejścia granicy polsko-węgierskiej w Karpatach aresztowany przez [[NKWD]], do sierpnia 1941 więziony na [[Łubianka (Moskwa)|Łubiance]] w [[Moskwa|Moskwie]].
Uwolniony na podstawie [[Układ Sikorski-Majski|układu Sikorski–Majski]], został od listopada 1941 do marca 1942<ref name="kawaleria"/> najpierw dowódcą Ośrodka Organizacyjnego [[Polskie Siły Zbrojne w ZSRR (1941–1942)|PSZ]] w ZSRR, a następnie dowódcą kolejno [[8 Dywizja Piechoty (PSZ)|8]] i od marca do września 1942<ref name="kawaleria"/> [[5 Wileńska Dywizja Piechoty|5 Dywizji Piechoty]]. W 1941 został awansowany do stopnia generała brygady. Od września 1942 do sierpnia 1943 był szefem Sztabu [[Armia Polska na Wschodzie|Armii Polskiej na Wschodzie]], a następnie do stycznia 1945 dowódcą [[2 Warszawska Brygada Pancerna|2 Brygady Pancernej]]{{odn|Kryska-Karski|Żurakowski|1991|s=154}}, z którą odbył kampanię włoską [[2 Korpus Polski (PSZ)|2 Korpusu Polskiego]].
| |||