Lidia Gueiler Tejada: Różnice pomiędzy wersjami

Studiowała ekonomię, od 1946 działała w polityce, stając się przywódczynią Narodowego Ruchu Rewolucyjnego (MNR). W 1951 organizowała protesty spowodowane unieważnieniem wyników wyborczych, przyczyniając się do powstania Paz Estenssoro. W radzie [[La Paz]] (stolicy Boliwii) zajmowała wysokie funkcje, przewodziła również Związkowi Kobiet Boliwii. Objęła stanowisko konsula boliwijskiego w [[Niemcy Zachodnie|Republice Federalnej Niemiec]] (RFN) i reprezentowała swój kraj w Międzyamerykańskiej Komisji Kobiet. Członkini parlamentu z ramienia MNR (1956-19641956–1964), w 1963 dołączyła do PRIN Juana Lechín (jednak w latach siedemdziesiątych doszło w tej partii do rozłamu i frakcja, która ją opuściła, sprzymierzyła się z Paz Estenssoro). Po przewrocie wojskowym w 1964 udała się na pietnastoletnią emigrację. Około 1978 została podsekretarzem stanu w ministerstwie rolnictwa, zaś w wyborach powszechnych w 1978 -– członkinią Kongresu Narodowego z ramienia MNR i przewodniczącą Izby Deputowanych. W następnym roku objęła przewodnictwo Kongresu Narodowego, stając się zastępczynią głowy państwa. Stała też na czele Partido Revolucionario de los Izquierda Nacional (1979-19941979–1994). 17 listopada 1979, po nieudanym zamachu stanu, Kongres Narodowy mianował ją tymczasowym prezydentem Boliwii.

Na początku swojej kadencji poparła demokratyzację życia politycznego w Boliwii. W polityce zagranicznej opowiadała się za budowaniem relacji z wszystkimi państwami, nie zważając na ich ustrój społeczny i polityczny. Na krótko przed następnymi wyborami, 18 lipca 1980, została obalona przez 129. zamach stanu w historii Boliwii. Ponownie znalazła się na emigracji (1980-19821980–1982), lecz w 1982 została ambasadorem Boliwii w Kolumbii. W 1989 przyłączyła się do partii Nueva Mayoría del MIR (Nowa Większość -– Ruch Lewicy Rewolucyjnej). W tym samym roku wybrano ją na senatora i mianowano ambasadorem w Wenezueli. W 1993 r. przeszła na emeryturę.