Alfred Nobel: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej)
m Wycofano edycje użytkownika 194.29.180.124 (dyskusja). Autor przywróconej wersji to Thraen.
Znacznik: Wycofanie zmian
Linia 27:
 
=== Kariera ===
Ojciec Alfreda, który chciał, by elo synowie dołączyli do jego przedsięwzięcia jako inżynierowie, nie podzielał zainteresowania Alfreda poezją i odkrył, że ten jest człowiekiem raczej zamkniętym w sobie. By poszerzyć horyzonty Alfreda, ojciec posłał go za granicę na studia [[Technologia chemiczna i inżynieria procesowa|inżynierii chemicznej]]. Podczas dwóch lat Alfred Nobel odwiedził Szwecję, [[Niemcy]], Francję i [[Stany Zjednoczone|USA]]. W [[Paryż]]u pracował w prywatnym laboratorium profesora T. J. Pelouze'a, sławnego chemika. Tutaj spotkał młodego włoskiego chemika [[Ascanio Sobrero]], który – 3 lata później – wynalazł [[nitrogliceryna|nitroglicerynę]], środek wybuchowy o znacznie większej mocy od wszystkich dotąd znanych. Nitrogliceryna była jednak zbyt niebezpieczna do praktycznych zastosowań. W temperaturze pokojowej jest ona cieczą i wybucha pod wpływem wstrząsania i po lekkim ogrzaniu, co powoduje, że nie można jej bezpiecznie transportować.
 
Alfred Nobel zainteresował się nitrogliceryną i możliwością jej użycia w pracy konstruktorskiej. Zdał sobie również sprawę, że problemy bezpieczeństwa przy wybuchu muszą zostać rozwiązane i że należy opracować metodę kontrolowanego wybuchu nitrogliceryny. W Stanach Zjednoczonych Alfred Nobel odwiedził [[John Ericsson|Johna Ericssona]], szwedzko-amerykańskiego inżyniera, który udoskonalił napęd śrubowy dla statków. W 1852 Alfred Nobel został poproszony o powrót i pracę w rodzinnym przedsiębiorstwie, które przeżywało boom dzięki dostawom dla rosyjskiej armii. Wspólnie z ojcem Alfred wykonał eksperymenty w celu udoskonalenia nitrogliceryny i uczynienia jej komercyjnie i technicznie użytecznym materiałem wybuchowym. Wraz z końcem wojny i zmianą warunków, Immanuel Nobel ponownie zbankrutował i wraz z dwoma synami, Alfredem i Emilem, opuścił Petersburg i wrócił do Sztokholmu. Jego dwaj kolejni synowie, Robert i Ludwik, pozostali w Petersburgu. Z pewnymi trudnościami zdołali oni ocalić rodzinne przedsiębiorstwo i zaczęli rozwijać przemysł naftowy w południowej części rosyjskiego imperium, głównie w rejonie [[Baku]]. Powiodło im się znakomicie – zostali jednymi z najbogatszych osób swoich czasów.