Ismailizm: Różnice pomiędzy wersjami

Jego początki sięgają [[VIII wiek]]u. Wyodrębnił się podczas konfliktów o władzę po śmierci szóstego [[imam (szyizm)|imama]] – [[Dżafar as-Sadik|Dżafara as-Sadika]]. Dżafar as-Sadik na następcę wyznaczył własnego syna, Isma’ila, który jednak zmarł jeszcze za życia ojca (ok. [[760]] roku). Wobec tego większość szyitów uznała za kolejnego imama drugiego syna Dżafara as-Sadika – Musę. Za Isma’ilem opowiedziały się dwie odrębne grupy isma’ilickie. Pierwsza uważała, że Ismai’il odziedziczył funkcję imama, więcej - wcale nie umarł i jest [[mahdi]]m. Grupa ta nie przetrwała zbyt długo. Drugie ugrupowanie opowiedziało się za synem Isma’ila – Muhammadem ibn Isma’ilem. Podzielili się oni w ciągu wieku na pięć podgrup. Obecnie istniejące wyznania isma’ilickie wywodzą się z jednej z nich.

Wskutek konfliktów o władzę jak również sporów doktrynalnych o osobę [[mahdi]]ego (mesjasza, którego przyjścia oczekiwali), następowały dalsze podziały w obrębie tego odłamu i powstawały nowe sekty. W [[X wiek]]u isma’ilici stworzyli w [[Egipt|Egipcie]] i Afryce Północnej dynastię [[Fatymidzi|kalifów fatymidzkich]] – pierwszy konkurencyjny dla [[Abbasydzi|Abbasydów]] [[kalifat]] szyicki. W [[XI wiek]]u spośród isma’ilitów wyłonili się [[Druzowie]]. W [[XII wiek|XII]]-[[XIII wiek]]u znaczne wpływy uzyskał w [[Iran]]ie ruch [[nizaryci|nizarytów]] [[(asasynów)]], od których wywodzą się [[Aga chanowie|aga khanowie]] w [[Indie|Indiach]]. Isma'ilici prawdopodobnie odegrali również ważną rolę w powstaniu [[Ahl-e hakk]] i [[sufizm]]u.