Marcello Bacciarelli: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Pernambuko (dyskusja | edycje) linki zewnętrzne |
Pernambuko (dyskusja | edycje) drobne merytoryczne |
||
Linia 49:
W 1768 roku Baciarelli otrzymał od króla łowicką wieś [[Osiek (powiat łowicki)|Osiek]], którą Stanisław August Poniatowski wyłączył z domeny arcybiskupiej i nadał ją malarzowi na prawach dzierżawy [[Emfiteuza|emfiteutycznej]] (na 50 lat z prawem dziedziczenia i przedłużania). Stała się ona później siedzibą Baciarellich administrowaną początkowo przez rządcę, a później przez synów malarza. W miejscowości zachował się zabytkowy zespół dworski z XVIII wieku należący do Bacciarellich{{odn|Bacciarelli|1995}}.
Na polecenie króla założył w 1766 na [[Zamek Królewski w Warszawie|Zamku Królewskim w Warszawie]] [[Malarnia Królewska w Warszawie|Malarnię Królewską]]. Przez długi czas malarz prowadził ją przy swojej pracowni jako własną, autorską szkołę malarską. Pełnił w niej funkcje dyrektora, a nauczycielami byli [[Jan Piotr Norblin]], [[Ludwik Marteau]], [[Antoni Albertrandi]], [[Jan Bogumił Plersch]], a także [[Jean-Baptiste Pillement|Jean Pillement]] z Francji i [[Per Krafft (starszy)|Per Krafft]] ze Szwecji<ref>{{culture|pl|os_bacciarelli_marcello|Marcello Bacciarelli}}</ref>. Szkoła miała według zamiarów króla polskiego Stanisław Augusta zrekompensować brak artystycznej akademii w kraju, a później zapoczątkować jej powołanie w Warszawie co cześciowo udało się osiągnąć w 1816 roku w kształcie Oddziału Nauk i Sztuk Pięknych przy Królewskim Uniwersytecie Warszawskim. Bacciarelli wykształcił w Malarni Królewskiej wielu znanych później malarzy polskich. Do jego uczniów należeli m.in. [[Kazimierz Wojniakowski]], [[Anna Rajecka]], [[Wincenty de Lesseur|Wincenty Lesseur-Lesserowicz]], J. Kosiński, J. Wall, [[Stanisław Marszałkiewicz]], [[Zygmunt Vogel]]{{odn|Lorentz|1984}}.
W 1768 roku został uznany przez polski sejm za krajowca, otrzymał polski [[indygenat]] oraz [[Bacciarelli (herb szlachecki)|polski herb]]. Było to oficjalne uznanie w Rzeczpospolitej włoskiego [[szlachta|szlachectwa]] oraz przyznanie polskiego z nobilitacji czyli za zasługi dla kraju. Od tego momentu Bacciarelli stał się [[naturalizacja|naturalizowanym]] [[Szlachta w Polsce|polskim szlachcicem]]. W 1771 r. kolejną uchwałą sejmową herb oficjalnie ubogacono dodając do włoskiego herbu Bacciarellich połowę polskiego godła - [[Godło Rzeczypospolitej Polskiej|białego orła]]{{odn|Chyczewska|1973}}{{odn|Praca zbiorowa|1860|s=373}}{{odn|Rastawiecki|1850}}. W niedługim czasie został również mianowany przez króla generalnym dyrektorem pałaców i królewskich zbiorów sztuki. W imieniu monarchy prowadził korespondencję z zagranicznymi artystami. Król powierzył mu również nadzór nad ogrodami królewskimi oraz nad ekonomią [[Kozienice|kozienicką]]. Bacciarelli zajmował się m.in. sprowadzaniem z zagranicy dzieł sztuki, luksusowych mebli i wyposażenia, a nawet sprawował dozór nad przygotowaniem surowca z małopolskich kopalni kamieni ozdobnych i marmurów. W tym celu z polecenia króla wyjeżdżał do Krakowa oraz do Włoch skąd sprowadził rzemieślników oraz [[kamieniarz]]y pracujących później przy zleceniach zdobniczych i architektonicznych. Stanisław Augurst Poniatowski powierzał dodatkowo Bacciarellemu organizację publicznych uroczystości, zabaw, [[festyn]]ów, iluminacji a nawet pokazów [[Sztuczne ognie|sztucznych ogni]]{{odn|Rastawiecki|1850}}. Od 1783 był członkiem polskiej [[Loża wolnomularska|loży masońskiej]] [[Bouclier du Nord]]{{odn|Bacciarelli|1995}}.
| |||