|
}}
{{Wikiźródła|Sprawozdanie gen. Stefana Roweckiego do Centrali, z działalności akcji N (1942)|Sprawozdanie gen. Stefana Roweckiego do Centrali, z działalności akcji N (1942)}}
'''Stefan Paweł Rowecki''', [[pseudonim|ps.]] „Grot”, „Rakoń”, „Grabica”, „Inżynier”, „Jan”, „Kalina”, „Tur”<ref name="Stefan Rowecki. Wspomnienia i notatki autobiograficzne 1906-1939" /> (ur. [[25 grudnia]] [[1895]] w [[Piotrków Trybunalski|Piotrkowie Trybunalskim]]<ref>{{Cytuj stronę|url=http://encyklopedia.pwn.pl/haslo.php?id=3969147|tytuł=Rowecki Stefan – Encyklopedia PWN|opublikowany=PWN|data dostępu=2010-02-27}}</ref>, zm. między [[2 sierpnia|2]] a [[7 sierpnia]]<ref name="Śledztwo IPN" /> [[1944]] w [[Sachsenhausen (KL)|Sachsenhausen]]) – [[generał dywizji]] [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej]], Dowódcadowódca [[Armia Krajowa|Armii Krajowej]] (dowódca Sił Zbrojnych w Kraju) od 14 lutego 1942 do 30 czerwca 1943 r., Komendant Główny [[Związek Walki Zbrojnej|Związku Walki Zbrojnej]] od czerwca 1940 roku do lutego 1942 roku, zastępca Komendanta Głównego ZWZ w czerwcu 1940 roku<ref>Armia Krajowa - szkice z dziejów Sił Zbrojnych Polskiego Państwa Podziemnego, pod redakcją Krzysztofa Komorowskiego, Warszawa 1999, s. 369-370.</ref>, teoretyk wojskowości<ref name="Słownik biograficzny Europy Środkowo-Wschodniej XX wieku" />.
== Życiorys ==
W listopadzie 1918, gdy utworzono [[II Rzeczpospolita|niepodległe państwo polskie]], uczestniczył w rozbrajaniu okupantów niemieckich<ref name="Stefan Rowecki. Wspomnienia i notatki autobiograficzne 1906-1939" />. Od 16 czerwca do 30 listopada 1919 roku był słuchaczem [[Wyższa Szkoła Wojenna#I Kurs Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego 1919|I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego]] w Warszawie. W 1920 roku walczył na [[wojna polsko-bolszewicka|wojnie z bolszewikami]], m.in. jako szef Oddziału II Sztabu [[Front Środkowy (1920)|Frontu Południowo-Wschodniego]] i Grupy Uderzeniowej generała porucznika [[Edward Śmigły-Rydz|Edwarda Rydza-Śmigłego]].
W latach 1921-19221921–1922 był słuchaczem I Kursu Doszkolenia w [[Wyższa Szkoła Wojenna|Wyższej Szkole Wojennej]] w Warszawie. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu oficera Sztabu Generalnego został przydzielony do Wojskowego Instytutu Naukowo-Oświatowego na stanowisko szefa Wydziału I Naukowego, sprawując tę funkcję w latach 1923-19261923–1926. W latach 1921-19261921–1926 był również oficerem [[Biuro Ścisłej Rady Wojennej|Biura Ścisłej Rady Wojennej]]. 1 grudnia 1924 roku został awansowany na [[podpułkownik]]a ze [[Starszeństwo oficerów|starszeństwem]] z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 98. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Podczas zamachu majowego w 1926 roku, mimo iż był piłsudczykiem, opowiedział się po stronie legalnych władz<ref>Jan Ciechanowski „Powstanie Warszawskie” Bellona S.A. str. 81 {{ISBN|978-83-7549-074-9}}</ref>. We wrześniu 1926 obowiązki szefa wydziału przekazał majorowi [[Marian Porwit|Marianowi Porwitowi]], po czym objął stanowisko I oficera sztabu w Inspektoracie Armii generała dywizji [[Józef Rybak (generał)|Józefa Rybaka]], na którym pozostawał do 1930 roku. W 1928 roku był przydzielony do [[41 Suwalski Pułk Piechoty|41 Pułkupułku Piechotypiechoty]].
Był założycielem i redaktorem „[[Przegląd Wojskowy|Przeglądu Wojskowego]]”. W latach 1930-19351930–1935 pełnił funkcję dowódcy [[55 Poznański Pułk Piechoty|55 Poznańskiego Pułkupułku Piechotypiechoty]] w [[Leszno|Lesznie]]. W listopadzie 1935 powierzono mu dowodzenie [[Brygada KOP „Podole”|Brygadą KOP „Podole”]]. W lipcu 1938 roku został [[dowódca piechoty dywizyjnej|dowódcą piechoty dywizyjnej]] [[2 Dywizja Piechoty Legionów|2 Dywizji Piechoty Legionów]] w Kielcach.
=== II wojna światowa ===
|
