Pismo japońskie: Różnice pomiędzy wersjami

Hiragana powstała z potrzeby przystosowania chińskich znaków do gramatyki języka japońskiego. Została utworzona z [[man’yōgana]]. Zaprzestano bowiem używania kanji do wymowy i opracowano ten sylabariusz (w japońskim nie wyróżnia się poszczególnych [[Głoska|głosek]], lecz całe [[Sylaba|sylaby]]) wywodzący się z pisma kursywnego ([[Pismo trawiaste|„trawiastego”]], sōsho 草書, kaligraficznego stylu chińskiego). Były to graficzne skróty znaków chińskich. Legendy i niektóre źródła przypisują powstanie hiragany mnichowi, mistrzowi kaligrafii, o imieniu [[Kūkai]] (774–835). Przebywał on w Chinach, studiując [[buddyzm]], w czasie panowania [[Dynastia Tang|dynastii Tang]] i powrócił do Japonii z wielką kolekcją pism{{r|myth}}.

Zmiana nie została zaakceptowana przez wszystkich, gdy została opracowana po raz pierwszy. Elity lubi osoby wysoko postawione wolały korzystać z kanji (były używane m.in. do sporządzania oficjalnych dokumentów).

We współczesnym języku japońskim hiragana oddaje dźwiękową stronę języka oraz pełni funkcje gramatyczne. Ze względu na sposób [[Koniugacja (językoznawstwo)|koniugacji]] czasowników (i przymiotników) w języku japońskim, same kanji nie wystarczają. Hiragana jest używana m.in. do: zapisu końcówek fleksyjnych czasowników i przymiotników (temat wyrazu zapisuje się z reguły znakiem chińskim, a dodane końcówki zapisane hiraganą to ''okurigana''), zapisu słów bez reprezentacji kanji, słów już nie pisanych w kanji.