Eloy Gutiérrez Menoyo: Różnice pomiędzy wersjami

UrodziłStudiował medycynę, lecz nie ukończył nauki po zamachu stanu dokonanego przez [[Francisco Franco]]. Przyczyną przedwczesnego przerwania studiów była działalność po stronie republikańskiej. Był jednym z trzech ''comandante'', którzy nie pochodzili z Kuby (do pozostałych zaliczali się wArgentyńczyk [[Madryt|MadrycieChe Guevara]] oraz Amerykanin William Morgan). W 1948 przyjechał na Kubę i wkrótce zaangażował się w ruchaktywność partyzanckiruchu studenckiego, a także partyzanckiego skierowanego przeciwko [[Fulgencio Batista|Fulgencio Batiście]]. Działał w Rewolucyjnym Dyrektoriacie Studenckim. 13 marca 1957 wziął udział w nieudanym ataku na pałac prezydencki Batisty. Zginął wówczas brat Eloya - Carlos. W 19601958 udałzałożył sięstudencki FNE, a po rozłamie, który dokonał w lipcu tego samego roku, stworzył SFNE. Był przeciwnikiem reform dokonywanych na emigracjęKubie. W 1958 uciekł do [[Miami]]. Był liderem antycastrowskiej organizacji ''Alpha 66'', która powstała w pod koniec 1961 na Portoryko<ref>Marcin Gawrycki, Natalia Bloch, ''Kuba'' z serii ''Historia państw świata w XX wieku'', Wydawnictwo TRIO, Warszawa 2010, ISBN 978-83-7436-241-2, s. 215.</ref>. W 1964 powrócił na Kubę, obejmując dowództwo antykomunistycznego oddziału partyzanckiego. W następnym roku został schwytanyaresztowany i uwięzionyskazany na karę śmierci, którą jednak cofnięto, kiedy przed kamerami telewizji przyznał się do zarzucanych mu czynów. Wyszedł na wolność w20 grudnia 1986 dzięki wstawiennictwu rządu hiszpańskiego, po czym ponownie wyjechał z kraju. WPo raz kolejny osiadł w Miami, lecz w odróżnieniu od członków tamtejszej opozycji miał inny pogląd na relacje z reżimem Castro. 20 stycznia 1993 założył organizację ''Cambio Cubano'', która opowiadała się za dialogiem z Fidelem Castro i pokojową drogą przemian. W czerwcu 1995 spotkał się w Hawanie z kubańskim dyktatorem, za co został przez emigrantów w Miami nazwany zdrajcą. W 2003 powrócił na Kubę i za zgodą rządu Castro osiedlił się tam na stałe. Dążył do "otwarcia politycznego" wyspy<ref>Marcin Gawrycki, Natalia Bloch, ''Kuba'' z serii ''Historia państw świata w XX wieku'', Wydawnictwo TRIO, Warszawa 2010, ISBN 978-83-7436-241-2, s. 214.</ref>.