Pedro Calderón de la Barca: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Linia 29:
=== Początki kariery scenicznej ===
29 czerwca 1623 roku zadebiutował w madryckim pałacu Alkazar sztuką ''Amor honor y poder'' (''Miłość honor i władza''). Cieszył się już wówczas opieką konetabla Kastylii, don Bernardina Fernándeza de Velasco. Z aluzji zawartych w ''La dama duende'' (''Damie chochliku'') i ''El sitio de Bred''á (''Oblężeniu Bredy'') wynika, że w latach 1624 i 1625 poeta był północnych Włoszech i Niderlandach, niewykluczone, sądząc po szczegółach związanych z oblężeniem Bredy, że jako żołnierz. W tym okresie stał się jednym z najbliższych współpracowników hrabiego Olivaresa, ministra młodego króla Filipa IV. Pisał sztuki uświetniające uroczystości dworskie, nie zaniedbywał też teatrów publicznych. Z tego okresu pochodzą tak głośne jego dramaty jakː ''La devoción de la cruz'' (''Uwielbienie Krzyża''), ''El purgatorio de san Patricio'' (''Czyściec św. Patryka''), ''La dama duende'' (''Dama chochlik''), ''El médico de su honra'' (''Lekarz swojego honoru''), ''La vida es sueño'' (''Życie jest snem''). Dostarczał też co roku ''[[auto sacramental]],'' uświetniające obchody [[Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa|Bożego Ciała]] w stolicy. Wystawione w 1634 roku ''auto El nuevo Palacio del Retiro'' (''Nowy pałac Retiro'') stanowiło uświetnienie otwarcai zespołu pałacowego Buen Retiro, wzniesionego przez Olivaresa z myślą o wypoczynku króla. W zbudowanej w pałacu nowoczesnej sali teatralnej, typu włoskiego - z kurtyną i kulisami - miał odtąd Calderón wystawiać przedstawienia dla króla. W 1635 roku powierzono mu przygotowanie uroczystości dworskich. Wraz z włoskimi scenografami zrealizował na Wielkim Stawie w parku pałacowym Widowisko ''El mayor encanto amor'' (''Największym czarem miłość'').
Od 1636 roku pełnił w Madrycie funkcję cenzora sztuk teatralnych. Ukoronowaniem jego błyskotliwej kariery było przyznanie mu przez króla w 1637 roku godności kawalera zakonu św. Jakuba. W latach 1636 i 1637 ukazały się ''Primera'' i ''Segunda parte de comedias de don Pedro Calderon de la Barca'', wydane przez jego brata José. Wcześniej w latach 1625-1634 obowiązywał na terenie Kastylii zkaz druku powieści i sztuk teatralnych.
Przez następne dwie dekady Calderón napisał ponad 70 sztuk teatralnych, z których większość stanowiły świeckie dramaty tworzone dla komercyjnych teatrów. Nie zaprzestając pisania służył też w armii w Mediolanie i w Holandii w latach 1625–1635.
Linia 86 ⟶ 88:
==== Dramaty mitologiczne ====
W drugiej połowie swej twórczości Calderón uległ silnemu wpływowi opery włoskiej, dążąc do syntezy, słowa, muzyki instrumentalnej i wokalnej, tańca oraz scenografii. W utworach tych, wzorując się na operze, porusza tematykę mitologiczną, odmiennie jednak niż Włosi, nie przekształca tekstu w libretto, lecz przeplata go instrumentalnymi i wokalnymi wstawkami poetyckimiː najczęściej tradycyjnymi hiszpańskimi pieśniami ludowymi, pochodzącymi od nich villancicos lub włoskimi madrygałami. Muzyka jest w niektórych utworach przeplatana partiami mówionymi, innym razem towarzyszy całemu tekstowi. Do arcydzieł tego gatunku należą ''Echo i Narcyz'' (1661) ''i'' ''Posąg Prometeusza'' (1672). Oprócz nich godne uwagi są również ''Największym czarem miłość'' (1635), ''Nawet Amor nie jest wolny od miłości'', ''Bestia, piorun i kamień'' (1652), ''Apollo i Klimena'', ''Faeton syn słońca'', ''Zatoka syren'' (1657), ''Wawrzyn Apolla'' (1658), ''Purpura róży'' (1660).
==== Teatr religijny ====
| |||