Stanisław Kulon: Różnice pomiędzy wersjami

10 lutego 1940 został wywieziony wraz z rodzicami i rodzeństwem na [[Ural]]. Na nieludzkiej ziemiStracił pochowałtam matkę, ojca i troje młodszego rodzeństwa. Do kraju wrócił w 1946 r.<ref>Piotr Szubarczyk: „Czerwona apokalipsa”, Wydawnictwo AA, Kraków 2014, {{ISBN|978-83-7864-712-6}}, Str. 325-336</ref>

W latach [[1948]]-[[1952]] uczęszczał do [[Zespół Szkół Plastycznych im. Antoniego Kenara w Zakopanem|Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem]]. Po zdaniu matury kontynuował naukę na Wydziale Rzeźby [[Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie|Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie]] w pracowniach [[Ludwika Nitschowa|Ludwiki Nitschowej]] i [[Marian Wnuk (rzeźbiarz)|Mariana Wnuka]]. W roku [[1955]], jeszcze jako student uczestniczył w wystawie „Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale. Dyplom z wyróżnieniem otrzymał w 1958 roku.

Od [[1958]] do [[1966]] był asystentem w pracowni Ludwiki Nitschowej. W 1964 związał się z grupą „Rekonesans” i przez wiele lat uczestniczył w jej wystawach. W [[1988]] roku został profesorem nadzwyczajnym Wydziału Rzeźby, natomiast w latach [[1971]]-[[1978]] i [[1985]]-[[1987]] sprawował funkcję prodziekana na tym wydziale. Tytuł profesora zwyczajnego uzyskał w roku 1995. W roku 2000 odszedł na emeryturę.

Uprawia rzeźbę monumentalną, ceramiczną i ceramikę.