Otton III (cesarz rzymski): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne merytoryczne |
m →Bunt w Rzymie i śmierć: drobne techniczne |
||
Linia 98:
Podczas pontyfikatu [[Sylwester II|Sylwestra II]] w Rzymie w 1001 roku wybuchł bunt przeciwko cesarzowi. Podczas kilkudniowego buntu Rzymianie oblegali palatium Ottona III. Powszechnie uważa się, że przyczyną buntu było łagodne potraktowanie mieszkańców [[Tivoli (Włochy)|Tivoli]], którzy wcześniej zbuntowali się przeciwko cesarzowi. Spór udało się rozwiązać w wyniku negocjacji{{odn|Althoff|2011|s=150, 151}}. W trakcie pertraktacji Otton III miał wygłosić mowę, w której przedstawił swoją miłość do Rzymu i zaniedbanie przez siebie więzów z ojczystą Saksonią. Przemówienie do Rzymian jest często przedstawiane i oceniane jako świadectwo „antyniemieckiego” nastawienia Ottona III{{odn|Althoff|2011|s=151}}.
Pod koniec 1001 roku cesarz wyruszył pod Rzym. Podczas wyprawy nagle zachorował na ''morbus italicus'' (chorobę objawiającą się napadami [[gorączka|gorączki]]){{odn|Althoff|2011|s=153}}. 23 stycznia 1002 roku Otton III zmarł na [[Zamek Paterno|zamku Paterno]] w [[Faleria|Falerii]]. Według przekazów zmarł spokojnie, przy otoczeniu swymi zaufanymi ludźmi, a przed śmiercią wyspowiadał się i przyjął eucharystię{{odn|Althoff|2011|s=153}}. Zgodnie z ostatnią wolą został pochowany w [[Akwizgran]]ie. Ciało cesarza sprowadził do Niemiec Henryk II<ref name="histmag" />. W oczach współczesnych nagła śmierć cesarza była karą boską{{odn|Althoff|2011|s=152}}. Według bliskiego współpracownika Ottona III [[Bruno z Kwerfurtu|Brunona z Kwerfurtu]] cesarz popełnił grzech za wydarzenia w Rzymie i odrzuceniu swojej ojczyzny na rzecz Italii{{odn|Althoff|2011|s=153, 154}}. Cesarz nie pozostawił potomków. Tron po nim objął jego kuzyn [[Henryk II Święty]]{{odn|Weinfurter|2013|s=57}}.
== Zobacz też ==
| |||