Sergio Markarián: Różnice pomiędzy wersjami

| trener-kluby = [[Club Atlético Bella Vista Montevideo|Bella Vista]]<br />[[Danubio MontevideoFC|Danubio]]<br />[[River Plate Montevideo]]<br />[[Danubio MontevideoFC|Danubio]]<br />[[Club Olimpia Asunción|Olimpia]]<br />[[LibertadClub AsunciónLibertad|Libertad]]<br />[[OlimpiaClub AsunciónOlimpia|Olimpia]]<br />[[Club Nacional Montevideode Football|Nacional]]<br />[[Club Sol de América Asunción|Sol de América]]<br />[[Cerro Porteño]]<br />{{reprezentacja|PRY|pn}} ([[Piłka nożna na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1992|olimp.]])<br />[[River Plate Montevideo]]<br />[[Universitario Lima|Universitario de Deportes]]<br />[[Club Sporting Cristal Lima|Sporting Cristal]]<br />[[IonikosAO NakaiasIonikos|Ionikos]]<br />{{reprezentacja|PRY|pn}}<br />[[Panathinaikos AO|Panathinaikos]]<br />[[PAE Iraklis Saloniki1908|Iraklis]]<br />[[LibertadClub AsunciónLibertad|Libertad]]<br />[[Cruz Azul]]<br />[[Club Universidad de Chile Santiago|Universidad de Chile]]<br />[[Danubio MontevideoFC|Danubio]]<br />{{reprezentacja|PER|pn}}<br />{{reprezentacja|GRE|pn}}

Pierwszą pracę w roli szkoleniowca Markarián podjął w ekipie [[Club Atlético Bella Vista Montevideo|Bella Vista]], zostając trenerem juniorów. Z młodzieżową drużyną dwukrotnie wywalczył mistrzostwo Urugwaju, co zaowocowało przejęciem pierwszego zespołu Bella Vista. W sezonie 1976 awansował z nim do [[Primera División Uruguaya|urugwajskiej Primera División]] i tam triumfował w towarzyskim turnieju Torneo de Receso Año Internacional Del Niño. W 1980 odszedł do [[Danubio MontevideoFC|Danubio]], natomiast rok później został opiekunem [[River Plate Montevideo]]. Z tą ekipą zakwalifikował się do [[Copa Libertadores 1981|Copa Libertadores]], pokonując w turnieju eliminacyjnym [[PeñarolClub MontevideoAtlético Peñarol|Peñarol]] i [[Club Nacional Montevideode Football|Nacional]]. Dał także zadebiutować w najwyższej klasie rozgrywkowej przyszłemu reprezentantowi kraju, [[Carlos Alberto Aguilera|Carlosowi Aguilerze]]. Kilka miesięcy później, podczas drugiego pobytu w [[Danubio MontevideoFC|Danubio]], odkrył natomiast talent [[Rubén Sosa|Rubéna Sosy]] i dostał się do Liguilli Pre-Libertadores, przez którą jednak nie zdołał awansować do Pucharu Wyzwolicieli.

W 1983 roku Markarián podpisał umowę z paragwajskim [[Olimpia Asunción|Club Olimpia]] z siedzibą w stołecznym [[Asunción]]. Już w swoich premierowych rozgrywkach wywalczył z Olimpią mistrzostwo Paragwaju. W tym kraju pracował przez kolejne dziesięć lat, nie licząc krótkiego epizodu w ojczyźnie, gdzie trenował [[Club Nacional Montevideode Football|Nacional]] w 1987 roku. Po jednym sezonie został szkoleniowcem [[Libertad Asunción|Club Libertad]], z którym doszedł do ćwierćfinału [[Copa Libertadores]] (sukces ten powtórzył także później, jako trener [[Club Sol de América Asunción|Sol de América]] i [[Cerro Porteño]]). W późniejszym czasie powrócił do [[OlimpiaClub AsunciónOlimpia|Olimpii]], z którą osiągnął kolejny tytuł mistrzowski w rozgrywkach 1985, natomiast rok później wicemistrzostwo. Dotarł również do półfinału [[Copa Libertadores]]. W 1988 roku, trenując [[Club Sol de América Asunción|Sol de América]], zdobył tytuł wicemistrza Paragwaju, a w 1989 triumfował w turnieju Torneo República, w którym brały udział wyłącznie zespoły z miasta [[Asunción]]. Zarówno rozgrywki República, jak i towarzyski Torneo de Honor wygrał w roli szkoleniowca [[Cerro Porteño]] w 1991.

W 1992 roku Markarián przyjął propozycję paragwajskiej federacji, obejmując reprezentację olimpijską tego kraju, złożoną z piłkarzy do lat 23. Zajął z nią pierwsze miejsce na południowoamerykańskim turnieju eliminacyjnym i zakwalifikował się na [[Piłka nożna na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1992|Igrzyska Olimpijskie w Barcelonie]]. Tam z kolei Paragwajczycy doszli do ćwierćfinału, zajmując piąte miejsce na olimpiadzie. W 1993 roku został trenerem peruwiańskiego [[Universitario Lima|Universitario de Deportes]], z którym już w premierowym sezonie wywalczył mistrzostwo, a w rozgrywkach 1995 osiągnął tytuł wicemistrzowski. Sukcesy te zaowocowały przejściem do najmocniejszego wówczas zespołu w kraju – [[Sporting Cristal Lima|Club Sporting Cristal]], z którym zdobył kolejne mistrzostwo Peru i w 1997 roku doszedł aż do finału [[Copa Libertadores 1997|Copa Libertadores]]. Tam Sporting Cristal okazał się jednak gorszy w dwumeczu od brazylijskiego [[Cruzeiro Belo HorizonteEC|Cruzeiro]].

Dzięki osiągnięciom odnoszonym w Ameryce Południowej Markarián podpisał umowę z grecką drużyną [[IonikosAO NakaiasIonikos|Ionikos FC]], którą trenował w sezonie 1998/1999. Zajął wówczas z Ionikosem wysokie, piąte miejsce w lidze, awansując do rozgrywek [[Puchar UEFA (1999/2000)|Pucharu UEFA]], jednak niedługo potem przyjął ofertę pracy na stanowisku selekcjonera [[Reprezentacja Paragwaju w piłce nożnej mężczyzn|reprezentacji Paragwaju]]. W 2001 roku wziął z nią udział na turnieju [[Copa América 2001|Copa América]], gdzie po dwóch remisach i porażce jego piłkarze zajęli ostatnie miejsce w grupie. Z paragwajską kadrą narodową zdołał zakwalifikować się na [[Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 2002|Mistrzostwa Świata 2002 w Korei i Japonii]], lecz zaraz po tym sukcesie został zwolniony z powodu słabej postawy reprezentacji w dwóch ostatnich meczach eliminacyjnych (porażki 1:3 z [[Reprezentacja Wenezueli w piłce nożnej mężczyzn|Wenezuelą]] i 0:4 z [[Reprezentacja Kolumbii w piłce nożnej mężczyzn|Kolumbią]]). Zastąpił go Włoch [[Cesare Maldini]], który poprowadził Paragwaj na światowym czempionacie, dochodząc do 1/8 finału. Za kadencji Markariána paragwajska kadra znajdowała się regularnie w pierwszej dziesiątce [[Ranking FIFA|rankingu FIFA]].

Na początku 2002 roku Markarián powrócił do Grecji, w połowie sezonu 2001/2002 zostając szkoleniowcem jednego z najbardziej utytułowanych klubów w kraju – [[Panathinaikos AO]]. W swoich pierwszych rozgrywkach doszedł z Panathinaikosem do ćwierćfinału [[Liga Mistrzów UEFA (2001/2002)|Ligi Mistrzów]], gdzie odpadł po przegranym dwumeczu z [[FC Barcelona]]; zdołał również zająć trzecie miejsce w lidze, premiowane awansem do [[Puchar UEFA (2002/2003)|Pucharu UEFA]]. W maju 2002 mimo dobrych wyników zrezygnował ze stanowiska trenera, tłumacząc swoją decyzję chęcią odpoczynku od futbolu, jednak już po pięciu miesiącach ponownie został zatrudniony przez Panathinaikos. W sezonie 2002/2003 dotarł z ekipą z [[Ateny|Aten]] do ćwierćfinału [[Puchar UEFA (2002/2003)|Pucharu UEFA]] – tam, mimo zwycięstwa w wyjazdowym spotkaniu po bramce [[Emmanuel Olisadebe|Emmanuela Olisadebe]], odpadł po dogrywce w meczu rewanżowym z prowadzonym przez [[José Mourinho]] zespołem [[FC Porto]], który okazał się później triumfatorem rozgrywek. Wywalczył także wicemistrzostwo Grecji – jego piłkarze uzbierali tyle samo punktów co [[Olympiakos SFP|Olympiakos]], lecz z powodu gorszego bilansu bramkowego zajęli dopiero drugie miejsce w ligowej tabeli. Jego podopiecznymi w Panathinakosie było pięciu zawodników, którzy w 2004 roku wraz z [[Reprezentacja Grecji w piłce nożnej mężczyzn|reprezentacją Grecji]] zwyciężyli w [[Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej 2004|Mistrzostwach Europy w Portugalii]] – [[Jurkas Seitaridis]], [[Angelos Basinas]], [[Konstandinos Chalkias]], [[Janis Gumas]] oraz [[Dimitris Papadopulos]].

W rozgrywkach 2004/2005 Markarián trenował trzeci już w karierze grecki klub – [[PAE Iraklis Saloniki1908|Iraklis FC]], z którym zdołał utrzymać się w [[Superleague Ellada]]. W 2005 roku podpisał umowę z paragwajskim [[Libertad Asunción|Club Libertad]], którego szkoleniowcem był także 22 lata wcześniej. Podczas drugiego już pobytu w Libertadzie dwa razy z rzędu zdobywał mistrzostwo kraju – w sezonach 2006 i 2007. W późniejszym czasie odszedł do meksykańskiego stołecznego zespołu [[Cruz Azul]], gdzie podczas fazy Apertura 2007 osiągnął tytuł wicemistrzowski, przegrywając z dwumeczu finałowym z [[Club Santos Laguna|Santos Laguną]]. W tym samym roku triumfował również w towarzyskim turnieju Copa Panamericana, wygrywając w finale z [[Club Atlético Boca Juniors|Boca Juniors]]. Po roku pracy w Meksyku otrzymał propozycję nowego kontraktu z Cruz Azul, jednak zdecydował się odejść ze stanowiska po różnicy zdań z zarządem odnośnie polityki transferowej. Mimo oferty z [[Reprezentacja Kostaryki w piłce nożnej mężczyzn|reprezentacji Kostaryki]] objął ekipę [[Club Universidad de Chile Santiago|Universidadu de Chile]], z którym w wiosennych rozgrywkach Apertura 2008 wywalczył mistrzostwo kraju. Zaraz po tym sukcesie rozwiązał umowę z Universidadem, podobnie jak w Cruz Azul z powodu konfliktu z włodarzami klubu. W 2010 roku powrócił do ojczyzny, po raz trzeci w karierze zostając trenerem [[Danubio MontevideoFC|Danubio]], gdzie pracował bez sukcesów przez dwa miesiące.

W lipcu 2010 Markarián objął stanowisko selekcjonera [[Reprezentacja Peru w piłce nożnej mężczyzn|reprezentacji Peru]], która za kadencji jego poprzednika [[José del Solar]]a zajęła dopiero ostatnie miejsce w [[Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 2010 (eliminacje strefy CONMEBOL)|eliminacjach do Mistrzostw Świata 2010]], nie kwalifikując się na światowy czempionat. W 2011 poprowadził ją do zwycięstwa w towarzyskich rozgrywkach Kirin Cup, kiedy to Peruwiańczycy podobnie jak ich rywale zanotowali dwa bezbramkowe remisy. Kilka tygodni później wziął udział w turnieju [[Copa América 2011|Copa América]] – tam prowadzona przez niego kadra wyszła z grupy i odpadła dopiero w półfinale, po raz pierwszy od 28 lat zajmując trzecie miejsce, natomiast napastnik Peru [[Paolo Guerrero|José Paolo Guerrero]] został królem strzelców tej edycji południowoamerykańskiej imprezy. Ze stanowiska selekcjonera zrezygnował wraz z końcem [[Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 2014 (eliminacje strefy CONMEBOL)|eliminacji do Mistrzostw Świata 2014]], podczas których prowadzona przez niego kadra zajęła siódmą lokatę, nie kwalifikując się na mundial. Ogółem poprowadził peruwiańską reprezentację w 45 spotkaniach, notując 17 zwycięstw, 14 remisów i 14 porażek.