Francuska Partia Komunistyczna: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Tworzę Szablon:Cytuj |
m Tworzę Szablon:Cytuj |
||
Linia 32:
=== II wojna światowa ===
Francuska Partia Komunistyczna po zawarciu 23 sierpnia 1939 [[pakt Ribbentrop-Mołotow|paktu Ribbentrop-Mołotow]] rozpoczęła kampanię [[pacyfizm|antywojenną]] posuwając się do wzywania żołnierzy francuskich do dezercji, co w istniejącej sytuacji było działaniem na rzecz [[III Rzesza|III Rzeszy]]. Jednak nie wszyscy członkowie partii zgadzali się z nową doktryną. Wielu znanych działaczy wystąpiło z jej szeregów, wśród nich znalazło się również 21 z 73 deputowanych FPK we francuskiej Izbie Deputowanych<ref>{{Cytuj|autor = [[Roger Moorhouse]]
Pod okupacją niemiecką FPK ([[Jacques Duclos]]) podjęła rozmowy z niemieckimi władzami okupacyjnymi w kwestii oficjalnego wydawania w [[Paryż]]u dziennika FPK ''[[L’Humanité]]''<ref>''Brûlures de l’histoire'' (FR3, 5 octobre 1993): «''L’Humanité'', KPF i okupacyjne władze niemieckie » [http://www.ina.fr/histoire-et-conflits/seconde-guerre-mondiale/video/I00007236/l-humanite-le-pcf-et-les-autorites-nazies.fr.html zapis odcinka serii dokumentalnej w INA (Institut national de l’audiovisuel)]([[język francuski]]).</ref>. Pomimo wcześniejszego antywojennego stanowiska partii już od 1940 działacze ugrupowania brali udział w oporze przeciw represjom nazistowskim i rządu kolaboracyjnego<ref>Jackson Julian, ''France. The Dark Years. 1940–1944, Oxford University Press, 2003, {{ISBN|978-0-19-925457-6}}, s. 422.</ref>.
Linia 42:
W ruchu oporu związanym z FPK wzięli udział też Polacy którzy aktywnie włączyli się do tworzenia sekcji imigranckiej opozycji antyhitlerowskiej. Polacy walczyli w międzynarodowych jednostkach partyzanckich, m.in. w batalionie „Stalingrad” dowodzonym przez Polaka B. Maślankiewicza, w zgrupowaniu B. Tajchmana „Łaskawca” w departamencie Aveyron, w oddziale Ormianina M. Manouchiana w Paryżu, w oddziale kpt. L. Bernare'a. Na terytorium Francji działały w różnych okresach oddziały FTP-MOI, m.in. pod dowództwem M. Bargiela, R. Piotrowskiego, F. Żmudy, A. Chrosta, J. Szumlańskiego, T. Domżała, J. Szymczaka. Wiosną 1944 formacje partyzanckie zarówno prolondyńskich i promoskiewskich grup ruchu oporu weszły w skład Francuskich Sił Wewnętrznych (Forces Francaises de F'Interieur - FFI), powołanych przez Narodową Radę Ruchu Oporu (Conseil National de la Resistance - CNR). Polskie organizacje konspiracyjne i oddziały partyzanckie utrzymały swój narodowy i organizacyjny charakter, strukturę oraz samodzielność organizacyjną i nazwy. Grupy i oddziały partyzanckie występowały jako FTP-FFI; ich reprezentacją był Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego we Francji oraz sieć komitetów terenowych. W organizacjach związanych z FTP udział wzięło 20 tysięcy Polaków<ref>Kazimierz Sobczak [red.]: Encyklopedia II wojny światowej. s. 443.</ref>.
Przedstawiciele Francs-tireurs partisans w sierpniu 1944 roku nasilili akcje sabotażowe wokół Paryża, których celem był paraliż komunikacyjny linii kolejowej. Działania te częściowo wsparli kolejarze, którzy 3 sierpnia zagrozili strajkiem. Wysunęli oni również żądania uwolnienia więźniów politycznych, większych racji chleba oraz wypłacenia z góry trzymiesięcznej pensji. Niemcy odrzucili te postulaty w wyniku czego strajk na kolei rozpoczął się 10 sierpnia na 17 głównych dworcach Paryża co spowodowało paraliż komunikacyjny w mieście i okolicy. 18 sierpnia komendant FFI (czyli siatki ruchu oporu) regionu paryskiego [[Henri Rol-Tanguy]] zarządził mobilizację wszystkich paryżan do walki z Niemcami, tego samego dnia ogłoszono też strajk powszechny<ref>{{Cytuj|autor = Michael S Neiberg
{{Osobny artykuł|powstanie w Paryżu w 1944}}
| |||