Edward Burne-Jones: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
+1 |
stylist. /forma!/ --- 65-latek (krzepki) to może być własny dziadek |
||
Linia 38:
Przez większość lat siedemdziesiątych nie wystawiał na skutek fali ataków w prasie oraz kryzysu małżeńskiego wywołanego romansem z modelką Marią Zambaco<ref group="uwaga">Maria Teresa Zambaco była kuzynką Ionidesa, jednego z mecenasów artysty (G. Crepaldi, s. 121); portretowana też przez D.G. Rossettiego (1870).</ref>, którą artystyczne zafascynowanie zakończyło się w atmosferze skandalu (usiłowała popełnić samobójstwo)<ref>Stephen Wildman: ''Edward Burne-Jones: Victorian Artist-Dreamer''. New York: Metropolitan Museum of Art, 1998, s. 114.</ref>. Przełomowym w jego karierze twórczej okazał się dopiero rok 1877, kiedy wspólnie z czterema innymi artystami ([[Laurence Alma-Tadema|Alma-Tadema]], [[John Everett Millais|Millais]], [[Edmund Blair Leighton|Leighton]], [[James McNeill Whistler|Whistler]]) zaprezentował swe prace na wystawie urządzonej w londyńskiej antyakademickiej [[Grosvenor Gallery]]. Sukces ten w rok później zyskał potwierdzenie na skalę międzynarodową podczas ekspozycji tych prac na Wystawie Powszechnej w Paryżu. Następne dziesięciolecie przyniosło mu renomę największego z żyjących angielskich artystów<ref name="ReferenceA">G. Crepaldi: ''Rossetti i prerafaelici'', dz. cyt., s. 126.</ref>. W rzeczywistości to on upowszechnił nurt prerafaelicki w kontynentalnej Europie, wyprzedzając w popularności swych nauczycieli i przyjaciół<ref>A. Konopacki: ''Prerafaelici'', dz. cyt., s. 12.</ref>.
W 1880 zakupił letni dom („Prospect House”) w [[Rottingdean]] k. [[Brighton]] ([[Sussex]]), który stał się jego drugą siedzibą. W 1885 wybrano go członkiem [[Royal Academy of Arts|Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych]] (RAA). W późnych latach życia tworzył monumentalne kompozycje, wyróżniając się przy tym ogromną aktywnością w innych zakresach (m.in. ilustracje książkowe, projekty wyposażenia wnętrz, nawet scenografie teatralne). Szczytowe powodzenie osiągnął przedstawiając swe prace podczas kolejnej paryskiej Wystawy Powszechnej (1889). W 1894 królowa [[Wiktoria Hanowerska|Wiktoria]] przyznała mu tytuł [[baronet]]a Rottingdean i Grange. Od 1897 był też członkiem belgijskiej Królewskiej Akademii Nauki, Literatury i Sztuki. Mając nadwerężone zdrowie, zmarł w Fulham jako niespełna 65-
== Twórczość ==
| |||