Brazylia: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Historia: skoro jego druga kadencja trwała od 1951 do 1954 to rządził trzy, a nie cztery lata |
|||
Linia 114:
{{Osobny artykuł|Zamach stanu w Brazylii (1964)}}
Po samobójstwie Vargasa powstało kilka krótkotrwałych rządów. W 1956 roku prezydentem został kandydat [[socjaldemokracja|socjaldemokratów]] [[Juscelino Kubitschek|Juscelino Kubitschek de Oliveira]]{{odn|Skidmore|1974|s=201}}. Kubitschek przyjął łagodną postawę wobec opozycji politycznej, dzięki czemu mógł rządzić bez poważniejszych kryzysów{{odn|Skidmore|1974|s=202–203}}. W okresie jego rządów sektor gospodarki i przemysłu znacznie wzrósł{{odn|Skidmore|1974|s=204}}. Największym sukcesem rządu socjaldemokratów okazała się budowa nowej stolicy kraju, [[Brasília|Brasilii]] oddanej do użytku w 1960 roku{{odn|Skidmore|1974|s=204–205}}. Następcą Kubitscheka został [[Jânio Quadros]], który jednak podał się do dymisji w 1961 roku, a więc w okresie mniejszym niż rok po objęciu urzędu{{odn|Skidmore|1974|s=210}}. Prezydenturę wówczas objął wiceprezydent [[João Goulart]], który jako kandydat lewicy zobowiązał się do przeprowadzenia radykalnych reform społecznych. Zapowiedział wywłaszczenie [[Latyfundium|wielkich latyfundystów]] i podniesienie płacy minimalnej<ref name=bibula>[http://www.bibula.com/?p=62080 Plinio Corrêa de Oliveira – apologeta własności prywatnej] bibula.com.</ref>. Prezydent został obalony w zamachu stanu w kwietniu 1964 roku. Zamach zapoczątkował okres istnienia w Brazylii reżimu wojskowego<ref>Fausto (2005), s. 397.</ref>.
Nowy system miał być przejściowy<ref>Gaspari, A Ditadura Envergonhada, s. 141–142.</ref> jednak szybko zmienił się w dyktaturę<ref>Gaspari, A Ditadura Envergonhada, s. 35.</ref>. Reżim szeroko zastosował represje polityczne względem swoich przeciwników politycznych w tym artystów i dziennikarzy. W opozycji przeciw rządom wojskowym doszło do powstania zbrojnych ruchów partyzanckich<ref>Richard Young, Odile Cisneros, ''Historical Dictionary of Latin American Literature and Theater'', Scare Crow Press 2011, s. 224.</ref><ref>{{Cytuj|tytuł = Brazil Today; an Encyclopedia of Life in the Republic |data = 2012 |isbn = 978-0-313-34672-9 |inni = John J Crocitti; Monique Vallance |miejsce = Santa Barbara, Calif. |wydawca = ABC-Clio |s = 395 |oclc = 773670107 }}</ref>. Rząd Brazylii zobowiązał się na łamach [[operacja Kondor|operacji Kondor]] wyeliminować także opozycję na emigracji<ref>{{Cytuj|autor = Laurence Burgorgue-Larsen |tytuł = The Inter-American Court of Human Rights: Case Law and Commentary |data = 2011 |isbn = 978-0-19-958878-7 |inni = Úbeda de Torres, Amaya; Rosalind Greenstein |miejsce = Oxford |wydawca = Oxford University Press |s = 29 |oclc = 646393943 }}</ref>. Pomimo brutalności i metod zbliżonych do [[totalitaryzm]]u, system na początku lat 70. zdobył poparcie sporego grona Brazylijczyków ze względu na ówczesny boom gospodarczy<ref>Crocitti 2012, s. 395–397.</ref>. Lata dyktatorskiej władzy skutecznie jednak zniechęciły społeczeństwo. Mimo rozbicia wojsk partyzanckich, rząd kontynuował politykę represji (która wcześniej była argumentowana walką z rebelią)<ref>Bradford Burns 1993, s. 457.</ref>. W obliczu narastającego kryzysu społecznego i serii porażek gospodarczych rządu generał [[Ernesto Geisel]] zgodził się na pewną liberalizację życia publicznego<ref>Fausto 1999, rozdział 6, ''The military government and the transition to democracy (1964-1984)''.</ref>, w 1979 roku wprowadził on ustawę o amnestii która zapoczątkowała mozolny powrót do demokracji w okresie dekady lat 80.
| |||